Er is een veerkracht in mij die de omstandigheden niet kunnen aanraken.
Een van mijn favoriete praktijken in januari is om een enkel woord of een reeks woorden te kiezen als mijn anker voor het komende jaar. Op deze manier een intentie stellen, helpt mij om een nieuwe kernwaarde in mijn dagelijkse leven te integreren.
In januari 2020 heb ik de woorden geselecteerd vreugde en nu als mijn wegwijzers voor het komende jaar. Op dat moment had ik me de pijn en chaos niet kunnen voorstellen waar we weken van verwijderd waren als een collectieve wereldwijde gemeenschap.
Hoewel, ik deed weet dat ik vastbesloten was om een gevoel van onwankelbare vreugde te creëren, ondoordringbaar voor krachten van buitenaf, levend en wel in het kloppen van mijn hart in de komende 12 maanden.
Als iemand die het grootste deel van het afgelopen decennium heeft geleefd met intense, slopende, chronische pijn, voelde ik me op mijn gemak met het doel om vreugdevolle momenten te creëren en te ervaren, zelfs in hartzeer en strijd.
Ik wilde dat vreugde iets in mijn leven zou worden dat voortkwam uit mijn innerlijke bron van aanwezigheid en dankbaarheid, in plaats van iets dat verband hield met voorwaardelijke voorwaarden.
Ik wilde niet dat mijn vreugde afhankelijk zou zijn van de dingen die de “goede” weg zouden gaan.
Na jaren van mindfulness te hebben geoefend om beter met dagelijkse chronische pijn om te gaan, probeerde ik mijn beoefening naar een hoger niveau te tillen.
Ik wilde een mentaliteit cultiveren die in staat is dankbaarheid en aanwezigheid samen te voegen tot vreugde – ongeacht de omstandigheden rondom of in mij.
Geconfronteerd met een nieuw soort duisternis
Een paar maanden na het begin van het nieuwe jaar werd het me duidelijk dat mijn persoonlijke intentie van “nu vreugde” over zou gaan veel meer dan het overwinnen van de zwaarte en duisternis van het rijden op de eb en vloed van mijn eigen chronische gezondheidsproblemen.
Toen de grond over de hele wereld onder onze voeten werd weggetrokken en COVID-19 door gemeenschappen en landen begon te stormen, wat een ongekende en immense tragedie veroorzaakte, voelde ik me nog meer vastbesloten om dieper in mijn oorspronkelijke doel te gaan.
Ik was vastbesloten om manieren te vinden om vreugde te ervaren en tegelijkertijd ruimte te houden voor diepe, onvoorstelbare pijn.
Ik realiseerde me dat ik, om echte vreugde in mijn dagen uit te nodigen, mezelf moest toestaan om met authenticiteit door pijn en verdriet heen te gaan.
Het lijden van onze wereld werd heel persoonlijk toen in augustus een goede familievriend overleed aan COVID-19.
Terwijl de schok van onverwacht verdriet door me heen scheurde, begon ik een nachtelijk ritueel te houden om de diepe pijn te verwerken van zo acuut aangeraakt te worden door deze pandemie.
Twee weken lang stak ik kaarsen aan en schreef ik gedachten, gevoelens en herinneringen aan mijn geliefde op. Ik vouwde de briefjes op en deed ze in een pot die versierd was met foto’s van portemonnee-formaat van enkele van de vele gelukkige herinneringen die we samen hadden gedeeld.
Ik voelde en voel nog steeds een onbeschrijfelijk verlies. Door echter op een authentieke en tegenwoordige manier te rouwen, creëerde ik een ruimte in mijn bewustzijn om mijn ervaring in zacht mededogen te verpakken.
Ik heb geleerd dat het hebben van een ritueel dat me in het huidige moment beroert, dat ruimte biedt om de emoties van mijn ‘nu’ te voelen met comfort en veiligheid, een onschatbare bron is – of ik nu door vrede, verdriet, verdriet wil gaan, of vreugde.
Voor vreugde kiezen
Binnenin een realiteit gevuld met meer pijn en duisternis dan ik ooit tevoren had meegemaakt, realiseerde ik me diep dat vreugde een beslissing is.
Ik kreeg het besef dat ik de kracht heb om elke dag wakker te worden en deel te nemen aan oefeningen en activiteiten die mijn unieke ‘vreugdebeker’ vullen.
Naarmate het jaar vorderde, creëerde ik mijn ‘recept voor vreugde’. De ingrediënten zijn de dingen in mijn leven waar ik energie van krijg. Het is een recept dat mij dierbaar is.
Voor mij was 2020 een jaar waarin ik me concentreerde op het aanboren van magie in het alledaagse en het zoeken naar schoonheid in de dans van licht en schaduw.
COVID-19 bracht extra angsten met zich mee over mijn gecompromitteerde immuunsysteem en beperkte mijn toch al kleine gebied van buitenactiviteiten, boodschappen en excursies nog verder.
Naarmate meer en meer wegen werden gesloten als gevolg van de pandemie, begon ik kansen voor nieuwe groei te waarderen en vreugde te zoeken in reeds bestaande dagelijkse routines.
Ik had realistische intenties: meer tuinieren, hondenuitlaten zonder telefoon, thuis inschrijven voor lessen in zachte beweging en, zoals altijd, mijn mindfulness-vaardigheden blijven uitbreiden door middel van meditatie, podcasts en audioboeken.
Door ‘nu vreugde’ te omarmen, leerde ik dat er een veerkracht in mij is die de omstandigheden niet kunnen aanraken.
Deze veerkracht is bestand tegen diepe pijn en houd op hetzelfde moment heilige ruimte vast voor licht.
Toegang tot en koesteren van veerkrachtige vreugde in 2020 was een manier om pijn om te zetten in levensveranderende lessen. Het was een uitnodiging om te leren hoe je – keer op keer – kunt terugkeren naar het leven dat ik nu leid, in plaats van vast te houden aan pijn.
Het jaar dat COVID-19 ons leven binnenkwam, zal altijd het jaar zijn waarin ik leerde de poortwachter van mijn vreugde te zijn. Het is het jaar waarin ik mezelf heb leren zien als een veerkrachtige krijger die door elke storm in mijn leven kan lopen – en nog steeds aan de andere kant tevoorschijn komt, bereid om met dankbaarheid te dansen bij de pure gelegenheid om hier te zijn.
Natalie Sayre is een wellnessblogger die de ups en downs deelt van het bewust navigeren door het leven met chronische ziekten. Haar werk is verschenen in verschillende gedrukte en digitale publicaties, waaronder Mantra Magazine, Healthgrades, The Mighty en anderen. Je kunt haar reis volgen en bruikbare levensstijltips vinden om goed te leven met chronische aandoeningen op Instagram en haar website.
