Een zwangerschapsverlies is altijd verwoestend, maar transgenders hebben te maken met extra uitdagingen bij het omgaan met hun fysieke en emotionele pijn.
Een 32-jarige man met obesitas, Sam, arriveerde op de eerste hulp om te worden behandeld voor intermitterende buikpijn die al 8 uur aanhield, volgens een geval beschreven in de New England Journal of Medicine in 2019.
Een triageverpleegkundige schreef dit toe aan zijn “onbehandelde chronische hypertensie” en noemde zijn symptomen “niet urgent”.
Sam vertelde de verpleegster dat hij transgender was, een zwangerschapstest had ondergaan die positief was, al jaren niet meer menstrueerde en eerder die dag ‘zichzelf had geplast’. Toch maakte de verpleegster nog steeds “impliciete veronderstellingen over wie zwanger kan zijn”, omdat ze “geen duidelijk classificatiekader had om een patiënt te begrijpen” zoals hij.
In wezen, vanwege de diepgewortelde veronderstellingen dat alleen vrouwen zwanger kunnen zijn, is het feit dat Sam zwanger zou kunnen zijn gewoon niet berekend.
Het duurde een paar uur voordat een arts ontdekte dat Sam echt zwanger was en aan het bevallen was. Tragisch genoeg beviel Sam van een doodgeboren baby nadat er geen hartslag kon worden gevonden.
Hoewel Sam de zwangerschap niet had gepland of niet wist, was hij “diepbedroefd” bij het verlies en had hij een zware depressieve episode. Volgens het artikel uit 2019 “heeft hij, ondanks het feit dat hij aanzienlijke dysforie heeft die verband houdt met de menstruatie, de behandeling met testosteron niet hervat, aangezien hij de voorkeur geeft aan een voortgezette menstruatie die hem geruststelt dat hij niet zwanger is.”
Helaas had deze uitkomst misschien voorkomen kunnen worden als de verpleegster niet had aangenomen dat mannen niet zwanger kunnen zijn.
Zwangerschap en zwangerschapsverlies zijn niet beperkt tot vrouwen
In werkelijkheid worden veel mensen die geen vrouw zijn (niet-binaire mensen, transgender mannen en anderen) zwanger. Een Rutgers-studie uit 2019 suggereerde dat tot 30 procent van de transgender mannen ongeplande zwangerschappen heeft.
Die zwangerschappen kunnen natuurlijk ook verloren gaan, net als cisgendervrouwen. De emotionele tol van een miskraam of doodgeboorte is verwoestend voor iedereen, ongeacht geslacht, maar er zijn nog andere factoren die wegen op het herstel van transgenders van dit verlies.
Sam zal bijvoorbeeld een extra trauma hebben om van te genezen vanwege de gemiste uren zorg in het ziekenhuis en de ervaring die zijn overgang beïnvloedt.
Een universele pijn, unieke behoeften
Een studie uit 2020, gepubliceerd in BMC Zwangerschap en bevalling, vatte interviews samen met Amerikanen, Europeanen en Australiërs die zwangerschapsverlies ervoeren en identificeerden als mannen, niet-binair, genderfluïde, agender of transmasculine. Veel deelnemers beschreven het verlies als ‘verwoestend’.
Een van hen zei dat hij na het verlies “ontspoord, absoluut gek” was. Een ander beschreef het als ‘hartverscheurend’ en ‘verschrikkelijk’. Een ander noemde het ‘traumatiserend’. Dit alles kan in deze tragische situatie van een persoon van elk geslacht worden verwacht.
Maar naast het begrijpelijke verdriet en trauma, spraken veel mensen in de studie over het gebrek aan steun van hun familie of medische zorgverleners.
‘Ik ben weggestuurd. Er was geen aanbod voor counseling, nee ‘moet je erover praten’, niets van dat alles ‘, zei een deelnemer. Anderen vertelden hun families nooit dat ze allemaal zwanger waren, in de veronderstelling dat ze het niet zouden begrijpen.
Zoals opgemerkt in deze studie, en door de Australian Psychological Society, is het belangrijk om te erkennen dat de impliciete focus op heteroseksuele stellen in diensten en middelen voor zwangerschapsverlies het moeilijk kan maken voor mensen met een andere ervaring om passende zorg te krijgen of om verbindingen met anderen te vinden. met soortgelijke verhalen.
De auteurs van de studie uit 2020 bevelen ziekenhuispersoneel en rouwbegeleiders aan om deel te nemen aan training over hoe ze specifiek met deze populatie kunnen werken. Ze pleiten voor het belang van het correct opnemen en gebruiken van namen en voornaamwoorden in het streven om “ervoor te zorgen dat medische ervaringen na een zwangerschapsverlies het potentiële verdriet dat mannen, trans- / mannelijke en niet-binaire mensen en hun partners ervaren, niet verder versterken. “
Vrienden en familie spelen ook een rol bij het ondersteunen van een transgender bij een zwangerschapsverlies. Luister gewoon naar hun gevoelens en valideer ze zoals je zou doen voor elke vriend, terwijl je hun genderidentiteit blijft bevestigen. (Lees dit advies van een therapeut over wat je niet moet zeggen tegen iemand die een miskraam doormaakt.)
Verhalen delen, regenboogbaby’s plannen
Ben, een trans-vader in Kent, Engeland, bracht zijn zoon Nico in 2018 met 16 weken ter wereld. Zijn echtgenoot Shane Lewis-Evans, ook een trans-man, vertelde dat “het verliezen van Nico het moeilijkste was dat we als koppel hebben meegemaakt en individueel. ”
Ben ging in 2019 door met het bevallen van hun dochter Ariyah en met beide zwangerschappen is het paar dankbaar voor de transcompetente zorg die ze kregen: “De dag dat we onze zoon verloren, had de vroedvrouw die hem beviel een familielid dat trans was, dus ze was echt begrepen en de slechtste tijd een beetje gemakkelijker gemaakt. Ze streepte door en schreef ‘man’ of ‘vader’ op de formulieren. Ze behandelde ons de hele tijd als mannen, net als andere medewerkers. ”
Een specifiek element dat ze op prijs stelden, is dat wanneer een personeelslid uitglijdt en per ongeluk een onjuist geslachtstaal gebruikt, ze zichzelf snel corrigeren en verder gaan.
Het duurde 5 maanden voordat Ben en Shane Nico verloren hadden om Ariyah te verwekken, en ze werden aangemoedigd om het snel opnieuw te proberen omdat ze hoorden dat de kans op bevruchting groter was naarmate je eerder na een miskraam probeerde.
Trystan Reese, een transvader in Oregon die met zijn man Biff Chaplow trouwde, probeerde het ook kort na zijn miskraam na 6 weken opnieuw, maar om een andere reden.
Reese was gestopt met het nemen van testosteron terwijl hij probeerde zwanger te worden en zijn stemmingswisselingen door testosteron afnemen en zwanger worden waren wat zijn medische zorgverlener het equivalent noemde van iemand met een bipolaire stoornis.
Hij zou ofwel weer testosteron moeten gebruiken totdat hij klaar was om het opnieuw te proberen en er dan weer van af te komen, en het leek voor zijn geestelijke gezondheid beter om gewoon van testosteron af te blijven en meteen te proberen zwanger te worden. Gelukkig heeft Reese in 2018 hun zoon Leo geboren.
Van respons in de gezondheidszorg tot het plannen van een regenboogbaby, transgenders die een miskraam hebben, hebben specifieke zorgen die cisgendervrouwen niet hebben, maar uiteindelijk is de pijn van het verliezen van een zwangerschap universeel, ongeacht het geslacht van de ouders.
Lewis-Evans vat het samen: “Transvaders hebben steun nodig, net als vrouwen die een kind verliezen. Er zijn veel trans-ouders, dus zoek hulp. “
Het schrijven van Sarah Prager is verschenen in de New York Times, The Atlantic, National Geographic, HuffPost, JSTOR Daily, Bustle, The Advocate en vele andere verkooppunten. Ze is de auteur van twee boeken voor jongeren over LGBTQ + helden uit de geschiedenis: “Queer, There, and Everywhere: 23 People Who Changed the World” en “Rainbow Revolutionaries: 50 LGBTQ + People Who Made History.” Ze woont in Massachusetts met haar vrouw en hun twee kinderen. Lees hier meer over Sarah.
