Onlangs strompelde ik rond op de HBO Max-pagina terwijl ik goedkoop aarzelde voordat ik me abonneerde, en ik merkte dat HBO je gratis pilots laat kijken op sommige van zijn televisieprogramma’s. Het is als een carrièredag op de middelbare school, een kans om een uur te leren hoe je de rest van je leven zou kunnen doorbrengen.
Omdat de shows eeuwig doorgaan. Hoewel ik me uiteindelijk abonneerde, had ik weinig drang om de rest van welke serie dan ook te bekijken, zelfs de goede. Je zou het een keer moeten proberen.
Het is veilig om te zeggen dat honkbal niet langer het tijdverdrijf van het land is. Mensen lijken meer televisie te kijken dan ooit tevoren en besteden de andere helft van hun tijd aan praten over hen op kantoor en op Twitter. We voelen ons als een rusteloze natie die angstig wacht op de ontwikkelingen van tv-plots om opgelost te worden, alsof we horen dat Jack Ruby Lee Harvey Oswald neerschiet, behalve dat televisie echter is (grapje).
De druk om op de hoogte te blijven van tv-programma’s is enorm. Er zijn hele websites gewijd aan samenvattingen van tv-programma’s, en we hebben allemaal die vriend die dingen zegt als: “Whaddya, je hebt die-en-die niet gezien, ik zou me geen leven zonder kunnen voorstellen.”
Ik kan. Ja, we leven misschien in de meest gouden van de gouden tijdperken van televisie, met meer kwaliteitsinhoud dan ooit tevoren, maar het is prima om er veel van te missen.
Kunnen we niet terug naar hoe het was?
Iedereen die is opgegroeid in welk televisietijdperk dan ook, weet dat weinigen van hen voor altijd goed blijven. Verhalen worden vaak dun uitgerekt totdat ze repetitief en oninteressant zijn, personages worden onbedoelde parodieën op zichzelf en schrijvers proberen te hard om de plot nieuw leven in te blazen met goedkope wendingen aan een verhaal dat 78 afleveringen geleden had moeten eindigen.
Daarom is het meestal het beste om gewoon naar de piloot te kijken en dan je hart met staal te vullen terwijl je een schone pauze maakt. “Nu moet ik je de rug toekeren”, zeg ik meestal tijdens de aftiteling, zoals Paulie in Goedendag.
Dit is niet alleen dat ik tegendraads ben, alleen maar om tegendraads te zijn; er zit nogal wat goeds in veel piloten. De pilot bevat de totale inspanning van alle pitchbijeenkomsten en scriptrepetities en castingsessies, alle druk om goed te zijn en in de ether te blijven, alle grootse pogingen om de kijker naar binnen te lokken en hen te dwingen op zijn minst nog een aflevering te kijken. Ik waardeer alle liefde en het harde werk dat in de productie is gestoken, en bekijk ze alsof ik een kort verhaal aan het lezen ben.
Maar zie je, ik ben slechts een sterveling wiens tijd op deze grote blauwe knikker beperkt is. Als een show slecht begint, wordt het waarschijnlijk niet veel beter, als het goed begint, is het onwaarschijnlijk dat het op dat niveau blijft, en als het goed begint, is het moeilijk om te weten welke kant het op zal gaan. talentscouts die proberen te peilen of de nieuwe man het gaat maken in de grote competities.
De afgelopen maanden keek ik de eerste afleveringen van De Witte Lotus, Huis van de Draak, Euforie, De ringen van de macht, Opvolging, Barry, Ted Lasso, De stewardess, Station Elf, enzovoort. Ze waren over het algemeen prima, sommige heel goed. Maar zelfs terwijl ik dit schrijf, garandeer ik je dat er iemand is die denkt: ‘Hoe kon je de rest van wat-heb-je niet bekijken? Je mist het hele ding.”
Misschien wel. Alleen de eerste aflevering van alles bekijken is net zo fanatiek als je gedwongen voelen om de hele serie te kijken. Ik heb duidelijk mijn deel van de shows helemaal bekeken en kan zelfs teruggaan naar een paar van de bovenstaande. Maar het is een beetje bevrijdend om je niet gedwongen te voelen.
Ten onder gaan met het schip
Het was niet altijd zo. Ik was een van die types die met het schip ten onder zouden gaan, die nooit uit een slechte film zouden komen, gedwongen waren om lange vreselijke boeken uit te lezen en naar slechte shows zouden blijven kijken alsof het een levenslange gevangenisstraf was.
Het lijkt voort te komen uit een neurotische behoefte om iets af te maken, ook al is het slecht, gedeeltelijk gebaseerd op een naïeve hoop dat het verhaal weer in vorm zal komen, evenals een behoefte om te weten wat er is gebeurd en alle verwijzingen ernaar te begrijpen die je idiote vrienden maken.
Sommige mensen gaan hierin tot het uiterste en merken dat ze nog steeds naar shows kijken waar nu meer slechte afleveringen zijn dan goede afleveringen. Als je vroeg stopt met een show, kun je je tenminste enkele van de goede tijden herinneren, maar dat wordt steeds moeilijker naarmate je er langer bij blijft.
Door alleen naar de piloot te kijken, blijf je in die bubbel van onschuld, alsof je dat nooit weet Peetvader III is gemaakt of de laatste twee seizoenen van Gearresteerde ontwikkeling of De Simpsons want God weet hoe lang nu. Je kunt dat ding doen waarbij je de eerste paar afleveringen bekijkt en dan de samenvatting leest van wat er uiteindelijk op Wikipedia is gebeurd om het verlangen om te weten te bevredigen, maar zelfs met die slimme en efficiënte tactiek geef je daar nog steeds een beetje aan toe dwang om af te ronden.
Onthoud hoe in De donkere ridder, gebruikte de grappenmaker hoop om onschuldige mensen te martelen? Dat is wat tv-managers doen. Als jij het type bent dat een hekel heeft aan shows en/of je schaamt om je tijd aan een programma te verspillen omdat je je daartoe gedwongen voelt, laat het dan los en bevrijd jezelf. Probeer iets nieuws te benaderen dat uitkomt met de genadeloze eenmalige discipline.
Als je me nu wilt excuseren, ik moet gaan en hypocriet de nieuwste van de eindeloze smaken van Doritos proberen. Ik ben door de spiegel met die franchise.
