De twee brengen negen maanden door op Spitsbergen om gegevens te verzamelen voor klimaatwetenschappers
Hilde Fålun Strøm (links) en Sunniva Sorby (rechts) zijn extreme burgerwetenschappers die negen maanden met hun hond, Ettra, in een afgelegen hut in het Noordpoolgebied verblijven om klimaatgegevens te verzamelen voor onderzoekers over de hele wereld.
Hilde Fålun Strøm en Sunniva Sorby brengen de burgerwetenschap tot het uiterste.
In augustus trokken de twee vrouwen hun intrek in een klein jachthutje op de hoog-arctische Noorse archipel Svalbard. De hut, Bamsebu genaamd, is de enige beschutting van 140 kilometer. IJsberen jagen door het gebied. Het is niet ongebruikelijk dat de winterkou rond de –30 ° Celsius reikt.
De omstandigheden zijn zo streng dat maar weinig poolwetenschappers zelf in de winter veldgegevens uit het gebied verzamelen. Dat is waar Fålun Strøm en Sorby binnenkomen – het verzamelen van waarnemingen over dieren in het wild en het milieu die wetenschappers kunnen helpen begrijpen hoe snelle opwarming de arctische ecosystemen verandert (SN: 12/11/19).
Zowel Fålun Strøm als Sorby werden geïnspireerd om klimaatonderzoek te ondersteunen met dit negen maanden durende verblijf in het Noordpoolgebied, nadat ze hadden gezien hoe de klimaatverandering de poolgebieden beïnvloedde. Zo heeft Fålun Strøm, die 23 jaar op Spitsbergen woont, het land bekeken groener worden terwijl gletsjers zich hebben teruggetrokken en de gemiddelde temperatuur steeg.
Beiden vrouwen, die zichzelf noemen het Bamsebu team, ervaring hebben met het betreden van bevroren gronden. Sorby, die meer dan twee decennia als historicus en gids op Antarctica heeft gewerkt, heeft de Groenlandse ijskap en over Antarctica naar de zuidpool geskied. Ondertussen is Fålun Strøm, die meer dan een jaar in totaal in trappershutten in het Noordpoolgebied heeft doorgebracht, bedreven in hondensleeën en jagen op groot wild.
“Het is alsof al mijn jaren op Spitsbergen me op deze overwintering hebben voorbereid”, zegt Fålun Strøm. Maar zelfs voor haar is de Bamsebu-ervaring ruw. Er is geen stromend water, dus ontdooien de vrouwen stukjes ijs die uit een blok buiten hun hut zijn gehakt. Ze hakken hout om de oven in vuur en vlam te houden om te koken en de hut te verwarmen. Naar buiten gaan vereist kledinglagen en een pistool om te beschermen tegen ijsberen.
“We fotograferen onophoudelijk”, bijtende vossen, rendieren, ijsberen en beluga-walvissen als onderdeel van de observaties van vrouwen in het wild voor de Noors poolinstituut, Zegt Sorby. Deze waarnemingen kunnen inzicht geven in hoe dieren in de regio zich aanpassen aan warmer weer.
In november kwamen de vrouwen een ijsbeer tegen die onlangs op een rendier had gejaagd. Dat was raar, want ijsberen eten normaal gesproken zeehonden. Wetenschappers vermoeden dat beren mogelijk gedwongen worden om hun eetgewoonten te veranderen omdat warmere zeestromingen het zee-ijs drastisch doen krimpen, waar beren op zeehonden jagen (SN: 25-9-19).
Voor NASA fotograferen de vrouwen verschillende soorten wolken, zoals glinsterende nachtlichtende wolken (SN: 16-07-19) en helpen bij het observeren van daglicht-aurora die alleen zichtbaar zijn in 24-uurs duisternis (SN: 7-2-20).
En de vrouwen verzamelen fytoplanktonmonsters voor de FjordPhyto burgerwetenschappelijk project, dat meestal afhankelijk is van toeristische schepen om monsters te verzamelen van fjorden op Antarctica. Het doel van het project is om te ontdekken hoe fytoplankton bij de polen reageert op het smelten van gletsjers en meer zoet water naar mariene omgevingen stuurt. Sommige studies op Antarctica laten een verschuiving zien van groter fytoplankton naar kleiner fytoplankton, dat minder algen achterlaat voor dieren zoals vissen en krill om te eten, zegt FjordPhyto-leider Allison Cusick, een biologische oceanograaf bij de Scripps Institution of Oceanography in La Jolla, Californië. monsters van het Bamsebu-team zouden kunnen aangeven of er een soortgelijke verschuiving plaatsvindt in het noorden.
“Dit soort inspanningen … is een fantastisch voorbeeld van burgerwetenschap die gegevens genereert die we eenvoudigweg niet eerder hebben gezien”, zegt onderzoeker op afstand, Eric Saczuk van het British Columbia Institute of Technology in Burnaby, Canada. Saczuk voorzag de twee vrouwen van een drone om luchtobservaties rond Bamsebu te maken – iets wat in de poolwetenschappen zelden eerder is geprobeerd, zegt hij.
De lange winternacht, die zich uitstrekte van zonsondergang in oktober tot zonsopgang in februari, vormde een nieuwe uitdaging voor Sorby, die nog nooit maanden van duisternis had meegemaakt. Buiten kon het paar slechts tot aan de lichtbundels van hun koplampen kijken. Maar die duisternis opende ook een andere wereld voor Sorby. “Als de nachtelijke hemel vol sterren, planeten, satellieten en het noorderlicht is … voel ik me overspoeld met licht.”
Het oorspronkelijke plan was dat het Bamsebu-team begin mei naar huis terugkeerde, begroet door familie, vrienden en hun internationale wetenschapspartners – hoewel de lopende pandemie van het coronavirus die plannen heeft opgeschort (SN: 3/4/20). ‘We weten niet zeker hoelang we hier zullen blijven’, zegt Sorby. ‘Het zal onwerkelijk zijn om te denken aan het verlaten van dit eenvoudige, doelgerichte leven en terug te keren naar een wereld die op zijn kop is gezet.’
