De roofdieren bieden voordelen zoals toerisme, maar eten middelen waar sommige inheemse gemeenschappen op vertrouwen
Een zeeotter verzorgt zijn dichte vacht terwijl hij drijft op een bed van kelp voor de kust van Vancouver Island, British Columbia. Terwijl zeeotters de oogst van schelpdieren door predatie kunnen verminderen, suggereert een nieuwe analyse dat de ecologische voordelen die ze opleveren opwegen tegen deze financiële kosten.
Zeeotters maken een comeback langs de Canadese kust van Noord-Pacific, maar niet iedereen is er blij mee.
De verdwijning van otters, ooit gevangen voor hun vacht, zorgde ervoor dat hun voedselvoorraden – zee-egels, krabben en venusschelpen – tot bloei kwamen. Nu dreigen otters deze winstgevende visserij op ongewervelde dieren, die de inheemse kustgemeenschappen in stand heeft gehouden, uit te putten. Maar een nieuwe analyse laat dat zien de voordelen van het terughalen van otters kunnen opwegen tegen die kosten, rapporteren onderzoekers 11 juni in Wetenschap.
Met meer otters en dus minder kelpgrazende egels kunnen kelpbossen gedijen, koolstof opslaan en zalm, leng kabeljauw en andere vissen beschermen. Bovendien betalen toeristen om foto’s te maken van schattige otters die dutten op kelpbedden. In totaal zouden dergelijke verhoogde inkomstenbronnen in totaal $ 46 miljoen Canadese dollar (equivalent aan bijna $ 34 miljoen in US dollar op 11 juni) per jaar kunnen bedragen als zeeotters zich volledig herstellen langs de Canadese Pacifische kust, suggereert de studie.
Zeeotters, die zo groot kunnen worden als een middelgrote hond, waren gebruikelijk van het Baja-schiereiland tot de Aleoeten-eilanden van Alaska tot de bonthandel in de 18e en 19e eeuw ze bijna uitwiste. Als harige roofdieren in ecosystemen langs de kust slokken deze harige drijvers elke dag een kwart van hun lichaamsgewicht op aan egels, krabben en venusschelpen.
Veilig voor de bekwame poten van otters, egels en andere ongewervelde dieren die langs de Pacifische kust ballonvaren, zowel in lichaamsgrootte als in aantal, waardoor winstgevende visserij op ongewervelden mogelijk wordt en vele First Nations-gemeenschappen die op deze hulpbron vertrouwen voor voedsel, in stand worden gehouden.
Sinds de herintroductie in de jaren zeventig heeft deze populatie zeeotters (Enhydra lutris) is gegroeid van slechts duizenden tot ongeveer 150.000 in 2019, geleidelijk delen van hun assortiment terugwinnend en deze ecosystemen radicaal transformerend. De heropleving van de otters brengt aanzienlijke kosten met zich mee – $ 7,3 miljoen Canadese dollar per jaar – voor de mensen die afhankelijk zijn van de prooi van de otters, met name inheemse gemeenschappen, die niet werden geraadpleegd in herintroductieplannen. Geworteld in de kusten die ze al eeuwen bewonen, kunnen deze gemeenschappen, waarvan sommige op 50 kilometer van de dichtstbijzijnde supermarkt, niet altijd gemakkelijk overschakelen naar een andere bron van voedsel of zaken.
Maar de otters hebben ook invloed op positieve verandering. Het kan moeilijk zijn om het duidelijke verlies aan inkomsten uit schelpdierbestanden te vergelijken met de meer diffuse voordelen van meer kelp en zeeotters, zegt Inge Liekens, milieu-econoom bij Vito, een onderzoeksinstelling in Mol, België die niet betrokken was bij de studie.
‘Het is gemakkelijk om je alleen op het negatieve te concentreren, maar deze studie is goed in het verbreden van het zicht en het integreren van biologische, economische en sociale factoren’, zegt ze, en ze te relateren aan een gemeenschappelijke munt: geld. Hun raamwerk is ook van toepassing op andere ecosystemen, zegt ze. ‘Maar sommige verliezen zijn emotioneel of cultureel, en die kun je niet in de cijfers plaatsen.’
Om de voordelen en verliezen in ottervrije versus otter-volle sites bij elkaar te brengen, vergeleken de onderzoekers de totale biomassa, de enorme hoeveelheid en diversiteit van het aanwezige biologische materiaal. ‘Het bekendste effect van zeeotters is een toename van kelp’, zegt Jane Watson, marien ecoloog aan de Vancouver Island University in Nanaimo. Kelpbossen waren gemiddeld 20 keer groter in gebieden waar zeeotters al tientallen jaren op Vancouver Island wonen, vergeleken met baaien waar de otters afwezig waren, vonden Watson en haar collega’s. Met minder egels zouden verschillende soorten kelp kunnen gedijen, waardoor een meer divers en veerkrachtig bos ontstaat.
Robuuste kelpbossen verhogen de algehele productiviteit van het ecosysteem door onderdak en voedsel te bieden aan een hele reeks organismen, waaronder commercieel waardevolle vinvissen zoals heilbot en rotsvis. Over het algemeen was de biomassa 37 procent hoger waar de zeeotters floreerden. Biomassa van Urchin, Dungeness-krab en clam daalde toen er otters aanwezig waren, maar deze verliezen werden gecompenseerd door winsten in vissen en andere ongewervelde dieren die op kelp vertrouwen.
Met behulp van deze biologische gegevens ontwikkelden de onderzoekers een statistisch model om het bereik van mogelijke opbrengsten van het hebben van otters voor visserij, koolstofvastlegging en toerisme te schatten. Het team ontdekte dat met het volledige herstel van zeeotterpopulaties langs de Canadese Pacifische kust, een toename van commerciële vis zoals zalm en heilbot jaarlijks 9,4 miljoen Canadese dollar zou kunnen opleveren, terwijl extra koolstof opgeslagen door kelpbossen neerkomt op ongeveer 2,2 miljoen Canadese dollar per jaar, op basis van prijzen op de Europese koolstofmarkt.
De grootste financiële opbrengst van zeeotters was het toegenomen toerisme. De onderzoekers combineerden gegevens over parkbezoeken met enquêtes waarin de bereidheid van mensen om te betalen om otters te zien, werd beschreven, en schatten dat door otter gedomineerde ecosystemen 41,5 miljoen dollar extra per jaar aan inkomsten uit toerisme zouden kunnen genereren.
Uiteraard bestaat er rond deze schattingen veel onzekerheid. Het toerisme kan opdrogen door onvoorziene gebeurtenissen (zoals de COVID-19-pandemie). En marktprijzen voor vis kunnen met de vraag veranderen. Maar de onderzoekers presenteren een reeks mogelijke toekomsten, en in alle scenario’s wegen de voordelen op tegen de verloren inkomsten uit het oogsten van schelpdieren.
Deze studie vertegenwoordigt ‘een baken van hoop’, zegt co-auteur Kai Chan, natuurbeschermingswetenschapper aan de University of British Columbia in Vancouver. “Het laat zien dat wanneer mensen investeren in het herstel van ecosystemen, onder meer door het herstellen van toproofdieren zoals zeeotters, dit grote positieve voordelen voor mensen kan hebben”, hoewel hij en zijn collega’s erkennen dat die voordelen niet altijd evenredig worden gedeeld.
‘Dit is een prachtig gedaan onderzoek’, zegt Anne Salomon, een mariene ecoloog aan de Simon Fraser University in Burnaby, Canada. Maar ze merkt op dat het geen rekening houdt met de effecten van klimaatverandering, die kelpbossen bedreigt met frequentere en intensere hittegolven in de oceaan (SN: 4/10/18). Evenmin verklaart het de diepe geschiedenis tussen zeeotters en First Nations-gemeenschappen. Duizenden jaren lang zorgden zeeotters voor rijke kelpbossen in sommige gebieden, en inheemse gemeenschappen beheerden productieve schelpdierbanken via traditionele jachtpraktijken. De onderzoekers ‘vertrekken vanuit de veronderstelling dat de kusten historisch gezien niet werden geëxploiteerd, maar dat is niet het geval’, zegt ze.
Vooruitkijkend, “inheemse gemeenschappen moeten de samenwerkingsautoriteit met federale regeringen hebben om hun relatie met zeeotters te beheren”, zegt Salomon, wat de kosten voor inheemse gemeenschappen zou kunnen verminderen. “Door traditionele kennis op te nemen, kunnen we veerkrachtige otter- en kelppopulaties en schelpdiervisserij behouden”, zegt ze. ‘We kunnen beide hebben.’
