Er zijn tal van redenen waarom ik nooit een baan als technische ondersteuning zou kunnen krijgen, aangezien mijn antwoord op de meeste vragen zou zijn: “Heb je het goed gedaan? Misschien moet je erop blazen. Niets? Oké, wacht even. Probeer het maar eens te raken.’
We herinneren ons allemaal dat we dit als kind honderden keren hebben gedaan. Het Nintendo- of Sega-spel (ik ben inclusief) begint te acteren, en alsof je Sir Isaac Newton bent die de theorie van universele zwaartekracht ontwikkelt nadat je getuige bent geweest van een vallende appel, pak je de patroon, blaas erop met je Capri Sun-adem, en herstart het spel dat nu werkt. Hazaa!
Dit is duidelijk geweldig wetenschappelijk werk in actie. De cartridge bevat waarschijnlijk stof en hondenhaar omdat hij op een stapel schoolboeken een voet van de vloer zit, en je Superman-achtige adem snel al het puin wegvaagde dat verhinderde dat de connectoren in de cartridge en console-sleuf elkaar omhelsden .
Het werkt, toch?
Velen hebben sindsdien de memo gekregen dat blazen waarschijnlijk helemaal niet de oplossing was. Het is niet het blazen dat ervoor zorgde dat het spel op magische wijze werkte, maar het verwijderen van de cartridge en het terugplaatsen ervan. Connectoren verslijten na verloop van tijd, en het opnieuw plaatsen van het spel gaf het een nieuwe kans om te functioneren. Zo laat ik mijn auto starten als hij afslaat – ik stap uit de auto en ga weer in de auto zitten.
Tenzij de binnenkant van je patroon bedekt was met droge bladeren of beslag omdat je hem per ongeluk hebt vastgepakt tijdens het maken van gebraden kip, is het waarschijnlijk niet het blazen dat Mario weer tot leven heeft gewekt. En het vocht in je adem kan het spel na verloop van tijd zelfs beschadigen.
Zijn er ijzersterke wetenschappelijke studies geweest die het hele blaaseffect weerleggen? Niet echt. Je zou een experiment moeten doen waarbij je 10 patronen erin blies en er vervolgens nog eens 10 terugplaatste zonder te blazen, en tegen de tijd dat je klaar was, zou je vriendin allang verdwenen zijn.
Ik help
Maar het is logisch dat we dit dachten, omdat het placebo-effect ons het gevoel gaf dat we hielpen. We hebben allerlei soorten krachten in videogames die we in de echte wereld niet hebben, dus misschien vinden we het leuk dat deze geavanceerde videogame nog steeds de oude zachte menselijke aanraking nodig had om hem te helpen functioneren.
Bovendien zijn we gewend om op dingen te blazen die werken, zoals verjaardagskaarsen, warm eten af ​​te koelen en op een pistool te blazen om eruit te zien als een badass na het winnen van een krachtmeting in de OK Corral.
Veel dingen zijn inderdaad stoffig en worden minder nadat we erop blazen. Indiana Jones blaast regelmatig stof, zand en spinnenwebben weg van dingen wanneer ze de wereld redden, het is niet meer dan normaal dat we hetzelfde doen als we proberen de wereld te redden in een videogame.
Wanneer een gadget in mijn leven begint te falen, is het uitademen ervan vaak mijn eerste instinctieve reactie. Ik heb op draadloze routers geblazen als de wifi niet werkte, op mijn laptoptoetsenbord als de computer vastliep, en eens op een gigantische vastgelopen boor die ik gebruikte om een ​​atoombom te deponeren in een meteoor die naar de aarde raasde. Waargebeurd verhaal.
Op elektronica blazen is misschien niet alles wat we willen, maar het is een grappige manier om nog steeds het gevoel te hebben dat fundamentele menselijke vindingrijkheid een rol speelt in een snel voortschrijdende technologische wereld. Het zou niet verrassend zijn om te horen dat een astronaut dit probeerde op het internationale ruimtestation ISS en zag hoe het zwevende stof nog meer problemen veroorzaakte bij gewichtloosheid.