Baarmoederhalskanker ontstaat in de baarmoederhals van een vrouw (de ingang van de baarmoeder vanuit de vagina). Het treft vooral seksueel actieve vrouwen tussen 30 en 45 jaar.
Symptomen van baarmoederhalskanker
Kanker van de baarmoederhals heeft in de vroege stadia vaak geen symptomen.
Als u symptomen heeft, is de meest voorkomende abnormale vaginale bloeding, die kan optreden tijdens of na de seks, tussendoor periodes, of een nieuwe bloeding nadat u de menopauze.
Abnormale bloeding betekent niet dat u baarmoederhalskanker heeft, maar u moet zo snel mogelijk een huisarts raadplegen om het te laten controleren.
Als een huisarts denkt dat u mogelijk baarmoederhalskanker heeft, moet u binnen 2 weken worden doorverwezen naar een specialist.
Screening op baarmoederhalskanker
De beste manier om uzelf tegen baarmoederhalskanker te beschermen, is door op uitnodiging deel te nemen aan baarmoederhalsonderzoek (voorheen bekend als een “uitstrijkje”).
Het NHS Cervical Screening Program nodigt alle vrouwen van 25 tot 64 jaar uit om baarmoederhalsonderzoek bij te wonen.
Vrouwen van 25 tot 49 jaar krijgen om de 3 jaar screening aangeboden en vrouwen van 50 tot 64 jaar krijgen om de 5 jaar screening.
Tijdens cervicale screening wordt een klein monster cellen uit de baarmoederhals genomen en onder een microscoop gecontroleerd op afwijkingen.
In sommige gebieden, het screeningsmonster wordt eerst gecontroleerd op humaan papillomavirus (HPV), het virus dat abnormale cellen kan veroorzaken.
Een abnormaal resultaat van de cervicale screeningstest betekent niet dat u beslist kanker heeft.
De meeste abnormale resultaten zijn te wijten aan tekenen van HPV, de aanwezigheid van behandelbare precancereuze cellen, of beide, in plaats van kanker zelf.
U moet een brief ontvangen waarin wordt bevestigd wanneer het tijd is voor uw screeningafspraak. Neem contact op met een huisarts als u denkt dat u te laat bent.
Wat veroorzaakt baarmoederhalskanker?
Bijna alle gevallen van baarmoederhalskanker worden veroorzaakt door HPV. HPV is een veel voorkomend virus dat kan worden overgedragen door elk type seksueel contact met een man of een vrouw.
Er zijn meer dan 100 soorten HPV, waarvan er vele onschadelijk zijn. Maar sommige typen kunnen abnormale veranderingen in de cellen van de baarmoederhals veroorzaken, wat uiteindelijk kan leiden tot baarmoederhalskanker.
Van twee stammen, HPV 16 en HPV 18, is bekend dat ze verantwoordelijk zijn voor de meeste gevallen van baarmoederhalskanker.
Ze hebben geen symptomen, dus vrouwen zullen niet beseffen dat ze het hebben.
Maar deze infecties komen zeer vaak voor en de meeste vrouwen die ze hebben, ontwikkelen geen baarmoederhalskanker.
Condooms gebruiken tijdens seks biedt enige bescherming tegen HPV, maar het kan infectie niet altijd voorkomen omdat het virus ook wordt verspreid via huid-op-huid contact van het wijdere genitale gebied.
De HPV-vaccin wordt sinds 2008 routinematig aangeboden aan meisjes van 12 en 13 jaar.
Baarmoederhalskanker behandelen
Als baarmoederhalskanker in een vroeg stadium wordt vastgesteld, is het meestal mogelijk om dit operatief te behandelen.
In sommige gevallen is het mogelijk om de baarmoeder op zijn plaats te laten, maar deze moet mogelijk worden verwijderd.
De chirurgische procedure die wordt gebruikt om de baarmoeder te verwijderen, wordt een hysterectomie.
Radiotherapie is een andere optie voor sommige vrouwen met baarmoederhalskanker in een vroeg stadium.
In sommige gevallen wordt het naast een operatie of chemotherapie gebruikt, of beide.
Meer gevorderde gevallen van baarmoederhalskanker worden meestal behandeld met een combinatie van chemotherapie en radiotherapie.
Sommige behandelingen kunnen aanzienlijke en langdurige bijwerkingen hebben, waaronder vroege menopauze en onvruchtbaarheid.
Complicaties
Sommige vrouwen met baarmoederhalskanker kunnen complicaties krijgen.
Deze kunnen ontstaan ​​als direct gevolg van de kanker of als bijwerking van behandelingen zoals radiotherapie, chemotherapie en chirurgie.
Complicaties die verband houden met baarmoederhalskanker kunnen variëren van relatief minder ernstig, zoals bloedverlies uit de vagina of vaak moeten plassen, tot levensbedreigende, zoals ernstige bloedingen of nierfalen.