Wetenschappers simuleren hoe mensen patronen in de nachtelijke hemel volgen
Patronen van menselijke oogbewegingen zijn enkele van de factoren die verklaren waarom bepaalde sterrengroepen, zoals de Steelpan (foto), opvallen bij mensen in verschillende culturen en tijden.
De sterren van de Steelpan vormen een opvallend herkenningspunt aan de hemel van het noordelijk halfrond. Zelfs beginnende sterrenkijkers kunnen gemakkelijk de vorm van het sterrenbeeld Ursa Major uitkiezen. Nu hebben wetenschappers aangetoond dat drie factoren kunnen verklaren waarom bepaalde groepen sterren zulke herkenbare patronen vormen.
Om te repliceren hoe mensen de hemelbol waarnemen, overwoog een team van onderzoekers hoe het oog willekeurig door deze nachtelijke hemel zou kunnen reizen. Menselijke ogen hebben de neiging om in discrete sprongen te bewegen, saccades genaamd (SN: 31/10/11), van het ene interessante punt naar het andere. Het team creëerde een simulatie waarin de verdeling van de lengtes van die saccades werd verwerkt, gecombineerd met basisdetails van de nachtelijke hemel gezien vanaf de aarde – namelijk de schijnbare afstanden tussen naburige sterren en hun helderheid.
De techniek kon individuele sterrenbeelden reproduceren, zoals Dorado, de goudmakreel. En wanneer gebruikt om de hele hemel in kaart te brengen, genereerde de simulatie groeperingen van sterren die had de neiging om uit te lijnen met de 88 moderne sterrenbeelden erkend door de International Astronomical Union, meldden Sophia David en collega’s op 18 maart op een online bijeenkomst van de American Physical Society.
“Oude mensen uit verschillende culturen brachten onafhankelijk van elkaar vergelijkbare groeperingen van sterren met elkaar”, zegt David, een middelbare scholier aan de Friends ‘Central School in Wynnewood, Pennsylvania, die samenwerkte met netwerkwetenschappers aan de Universiteit van Pennsylvania. “En dit geeft aan dat er enkele fundamentele aspecten van menselijk leren zijn … die van invloed zijn op de manier waarop we informatie organiseren.”
