Voyagers migreerden binnen ongeveer 500 jaar naar eilanden verspreid over een groot deel van de Stille Oceaan
De kolonisten van Oost-Polynesië reisden snel door een uitgestrekt gebied dat bijna 1200 jaar geleden begon, vindt een nieuwe genetische studie. Groepen met een gedeelde voorouders hebben mogelijk enorme beelden uitgehouwen op de meest oostelijke eilanden, waaronder deze op Paaseiland.
Polynesische reizigers vestigden zich binnen ongeveer 500 jaar op eilanden over een enorme uitgestrektheid van de Stille Oceaan, en lieten een genetisch spoor achter van de routes die de reizigers namen, zeggen wetenschappers.
Vergelijkingen van het DNA van de huidige Polynesiërs geven aan dat: zeereizen gelanceerd vanuit Samoa in het westen van Polynesië gingen naar het zuiden en vervolgens naar het oosten en bereikten rond het jaar 830 Rarotonga op de Cook Eilanden. vestigen Rapa Nui, ook bekend als Paaseiland, en verschillende andere eilanden die duizenden kilometers van elkaar gescheiden zijn aan de oostelijke rand van Polynesië. Op elk van die eilanden bouwden de Tuamotu-reizigers massieve stenen beelden zoals die waar Paaseiland beroemd om is.
Dat is het scenario geschetst in een nieuwe studie van 23 september Natuur door de computationele bioloog Alexander Ioannidis van Stanford University, populatiegeneticus Andrés Moreno-Estrada van het National Laboratory of Genomics for Biodiversity in Irapuato, Mexico, en hun collega’s.
De nieuwe analyse komt over het algemeen overeen met archeologische schattingen van menselijke migraties door Oost-Polynesië van ongeveer 900 tot 1250. En de studie biedt een ongekende kijk op nederzettingspaden die zigzagden en zagen over een afstand van meer dan 5.000 kilometer, zeggen de onderzoekers.
“De kolonisatie van Oost-Polynesië was een opmerkelijke gebeurtenis waarbij een enorm gebied, ongeveer een derde van de planeet, in … een relatief korte tijd door mensen werd bewoond”, zegt archeoloog Carl Lipo van de Binghamton University in New York, die was niet betrokken bij het nieuwe onderzoek.
Verbeterde radiokoolstofdateringstechnieken die worden toegepast op overblijfselen van kortlevende plantensoorten die zijn opgegraven op archeologische vindplaatsen, produceren ook een chronologie van Polynesische kolonisatie die in de buurt komt van die voorgesteld in de genetische studie, zegt Lipo.
In het nieuwe onderzoek identificeerden onderzoekers DNA-segmenten van uitsluitend Polynesische oorsprong in 430 huidige individuen van 21 populaties van eilanden in de Stille Oceaan. Eilandspecifieke genetische vingerafdrukken stelden de wetenschappers in staat om nederzettingspaden te reconstrueren, gebaseerd op toename van zeldzame genvarianten die het gevolg moeten zijn van een kleine groep die van het ene eiland naar het andere verhuisde en aanleiding gaf tot een nieuwe, grotere populatie met nieuwe DNA-wendingen. Vergelijkingen van gedeelde Polynesische voorouders tussen paren van individuen op verschillende eilanden werden gebruikt om te schatten wanneer nederzettingen plaatsvonden.
In een intrigerende wending: het DNA-bewijs “komt overeen met de” [statue] beeldhouwtraditie die ooit is ontstaan in een enkel punt van gemeenschappelijke oorsprong, waarschijnlijk de Tuamotu-eilanden, “zegt Moreno-Estrada. Polynesische afkomst op alle eilanden met massieve standbeelden gaat terug naar het enige eiland in de Tuamotus waar de onderzoekers het DNA van inheemse volkeren konden verkrijgen.
De Tuamotu’s omvatten bijna 80 eilanden tussen Tahiti in het westen en andere eilanden in het noorden en oosten waar kolonisten standbeelden sneden. De laatste buitenposten bestaan uit de Marquesas-eilanden, Mangareva en Rapa Nui. Een ander laat-gevestigd eiland waar inwoners beelden uithouwen, Raivavae, ligt ten zuidwesten van de Tuamotus.
Kolonisten bereikten het eiland Mataiva in de noordelijke Tuamotus rond 1110, suggereren de onderzoekers. Standbeeldmakers navigeerden noordwaarts en oostwaarts van Mataiva of misschien andere Tuamotu-eilanden naar zo ver naar het oosten als Rapa Nui – uiteindelijk buigend terug naar het westen voordat ze bij Raivavae aankwamen – rond dezelfde tijd als een eerdere DNA-studie suggereert dat Oost-Polynesiërs gepaard gingen met Zuid-Amerikanen (SN: 7/8/20). (Het is niet duidelijk of Zuid-Amerikanen de oceaan zijn overgestoken naar Polynesië of dat Polynesiërs naar Zuid-Amerika zijn gereisd en vervolgens zijn teruggekeerd.)
Pacifische trektocht
Bijschrift: Een analyse van 430 hedendaagse individuen werpt nieuw licht op de tijdstippen en routes van de migraties van de vroege Polynesiërs. Modern DNA geeft aan dat reizigers Samoa verlieten en naar het zuiden en vervolgens naar het oosten gingen en rond het jaar 830 Rarotonga op de Cook Eilanden bereikten. Tahiti, verspreid om zich te vestigen in Rapa Nui, ook bekend als Paaseiland, en verschillende andere eilanden die duizenden kilometers van elkaar gescheiden zijn.
Toen de vroege Polynesiërs naar het oosten migreerden?
De conclusies van Ioannidis en collega’s ondersteunen over het algemeen eerdere scenario’s van de nederzetting van Polynesië, maar er zijn enkele verschillen tussen hun genetisch bewijs en eerdere archeologische en taalkundige bevindingen, schrijft archeoloog Patrick Kirch van de Universiteit van Hawaï in Manoa in een commentaar dat bij de nieuwe studie is gepubliceerd.
De nieuwe DNA-analyse gaat bijvoorbeeld voorbij aan uitgebreide contacten die zich in het vroege stadium van vestiging in Oost-Polynesië hebben voorgedaan, zegt Kirch. Analyses van nauw verwante Oost-Polynesische taaldialecten en ontdekkingen van stenen werktuigen die van het ene eiland naar het andere werden vervoerd, wijzen op aanzienlijke reizen en handel in de regio gedurende die tijd.
Kirch, die eerder heeft gesuggereerd dat deze langeafstandscontacten in het oosten van Polynesië de steenhouwtradities beïnvloedden, noemt het nieuwe voorstel dat mensen met een gedeelde voorouders steenhouwen naar Rapa Nui en andere eilanden brachten “een provocerende hypothese”.
En er is nog steeds geen antwoord op één belangrijke vraag over de vestiging van de eilanden, zegt moleculair antropoloog Lisa Matisoo-Smith van de Universiteit van Otago in Dunedin, Nieuw-Zeeland, die niet meedeed aan het nieuwe onderzoek. Geen enkele huidige bewijslijn kan het mysterie oplossen waarom Polynesiërs, na bijna 2000 jaar op Samoa, Tonga en Fiji te hebben doorgebracht, duizenden kilometers naar het oosten begonnen te reizen op zoek naar nieuwe landen.
