Serenade met dezelfde stemmen kan mannelijke houtkikkers helpen om vrouwtjes in hun zwembad te lokken
Een boskikker (een afgebeeld) zal paren in een wild, waterig grijpfestijn. Hoe vrouwen kiezen welke pool van enthousiaste mannen ze willen bezoeken, zou duidelijker kunnen worden als biologen akoestische camera’s gaan gebruiken om de flirterige serenades van de mannen te ontcijferen.
Luide geluiden zijn belangrijk in zowel het auto-ontwerp als het flirten met kikkers.
Dus sjouwden biologen uit New Hampshire met een akoestische camera die door auto-ontwerpers werd gebruikt, naar kikkerbaden in de lente om vrouwelijke voorkeuren te onderzoeken. Nu vermoeden onderzoekers dat de kansen van een man om vader te worden gedeeltelijk afhangen van de jongensband waartoe hij behoort.
Wij mensen kunnen onze eigen voorbeelden noemen van ho-hum-jongens die een allure-boost krijgen door lidmaatschap van de juiste groep, zegt evolutiebioloog Ryan Calsbeek van Dartmouth College. ‘Als Ringo Starr geen Beatle was geweest…’, mijmert hij.
Een akoestische camera geeft biologen een nieuwe tool om de kracht van lidmaatschap te verkennenschreven Calsbeek en collega’s in de juni Ecologie Brieven. Calsbeek dankt Dartmouth-collega Hannah ter Hofstede, die insectengeluiden heeft bestudeerd en geen deel uitmaakte van dit onderzoek, met het vertellen over deze industriële camera en de waarde ervan voor biologen.
De high-tech setup “lijkt een beetje op iets dat je zou kunnen vinden op een Mars-rover”, zegt hij. Een hoelahoep-achtige antenne op een paal bevat stompe microfoons die 48 onafhankelijke geluidskanalen voeden met locatieberekeningssoftware. Het gebruikt de kleine verschillen wanneer dezelfde kikkeroproep verschillende microfoons bereikt om de locatie van de kikker te berekenen.
Calsbeek sleepte camera-uitrusting en zijn substantiële batterij (soms “tot 800 verticale voet met 90 pond op mijn rug”) naar 11 vroege lente-rendez-vous-poelen voor houtkikkers (Rana sylvatica). In een poel genereren enthousiaste mannetjes “dit enorme, chaotische schrokkende geluid” als een kudde kalkoenen. De pittige imitaties van Calsbeek aan de telefoon – stel je een soort half ingeslikte toeterende geluiden voor – geven inderdaad een gevogelte-vibe.
Boskikkers houden hun soort in stand in spetterende, meppende singles nachtelijke menigten bij deze poelen waar mannetjes samenkomen en vrouwtjes winkelen. De bijeenkomsten beginnen vroeg in het jaar, omdat boskikkers het zeldzame vermogen hebben om de kou te overleven, hier en daar genesteld in bladafval, op sommige breedtegraden letterlijk ijskoud met een gestopt hart (SN: 21-8-13). Eenmaal weer tot leven ontdooid, verzamelen ze zich met andere jongens bij een zwembad, terwijl ze hun kleine opgewarmde harten opslokken, wachtend op vrouwtjes om hun weg naar het feest te vinden.
Mannelijke houtkikkers missen de anatomie om sperma in te brengen. Een vader-wannabe vecht om een vrouwtje te grijpen en zich stevig tegen haar aan te positioneren, zodat zijn sperma de eitjes bereikt als ze ze vrijgeeft. Met een goede grip verandert een mannetje het paren van kikkers van crowdsourcing in een evenement voor koppels.
Zulke uitzinnige, grijpgrage mannetjes kunnen vrouwtjes per ongeluk verdrinken. Dus als een vrouwtje eenmaal in een paringspoel springt, heeft ze misschien niet veel keus over wie haar nakomelingen verwekt. De onderzoekers vroegen zich echter af, op plaatsen met meer dan één zwembad, zou ze op zijn minst een stel grijpgrage gobblers kunnen verkiezen boven een andere? Misschien helpen sommige kenmerken van het refrein haar om te beslissen.
Het grootste deel van het uitgebreide onderzoek naar paringsvoorkeuren en flirterige optredens – spotvogels die zingen, kolibries die duiken, krekels fluiten enzovoort – kijkt naar een enkele vrijer die pronkt, meestal voor een vrouw (SN: 21-5-09; SN: 4/12/18; SN: 15/12/20). In plaats daarvan vroeg het team van Calsbeek: “Heeft ze een favoriete band?”
Om te zien hoe het lidmaatschap van een mannetje hem een sexappeal-bonus zou kunnen opleveren, creëerden de onderzoekers hun eigen kikkerbanden voor vrouwtjes in het laboratorium. Door de serenades van individuele mannen te combineren uit de schat aan opnames aan het zwembad, maakten de onderzoekers verschillende trio’s. Sommigen hadden de algemene toon van schelle mannetjes; sommige waren meestal rumoerige basuitvoeringen, en sommige waren gemengd.
Het duidelijkste resultaat tot nu toe is dat laboratoriumvrouwen zelf van de consistentie van het refrein houden, of het nu schel in dominante toonhoogte of dieper en rommelend is. Als een teken dat dit ook buiten het laboratorium waar zou kunnen zijn, vonden onderzoekers meestal meer van de gelei-gob-eimassa’s, tekenen van paringssucces, drijvend in poelen waar refreinen consistentere toonhoogtes hielden.
Het houtkikkerpapier trok de aandacht van de oude kikkeronderzoeker Michael Ryan van de Universiteit van Texas in Austin. Nu zou hij graag willen weten wat de vrouwelijke kant van deze refreinen is, zoals hoe ver een vrouw de poelen kan horen die ze zou kunnen naderen.
De akoestische camera zelf intrigeert Ryan, die al online aan het windowshoppen was toen hij vragen van journalisten beantwoordde. Decennia lang hebben hij en zijn collega’s de oproepen van wilde kikkers op moeilijkere en moeilijkere manieren bestudeerd. Hij zou minstens drie vaste microfoons opstellen om de geluidspositie te trianguleren voorafgaand aan het refrein van een nacht. Dan hoopte hij dat de paar mannetjes die hij kon volgen, kwamen opdagen en niet veel van plaats verwisselden. Een beweegbare akoestische camera met 48 geluidsingangen, zegt hij, klinkt “echt cool”.
