Een parasiet zorgt ervoor dat wolven sneller roedelleiders worden

Een parasiet kan sommige wolven ertoe aanzetten om te leiden of solo te gaan.

Wolven in Yellowstone National Park besmet met Toxoplasma gondii meer gedurfde beslissingen nemen dan hun niet-geïnfecteerde tegenhangers, melden onderzoekers op 24 november Communicatie Biologie. Doordat de wolven meer risico’s nemen, is de kans groter dat ze hun roedel verlaten of zelf leiders worden.

“Dat zijn twee beslissingen die wolven echt ten goede kunnen komen, of die ertoe kunnen leiden dat wolven sterven”, zegt Connor Meyer, een veldbioloog aan de Universiteit van Montana in Missoula. De bevindingen onthullen het krachtige vermogen van een parasiet om het sociale lot van een wolf te beïnvloeden.

Ziekte wordt vaak als belangrijk beschouwd voor dieren in het wild, meestal in de context van het doden van zijn gastheer, zegt Meyer. “We hebben nu bewijs dat alleen al besmet zijn met een bepaalde parasiet – Toxoplasma – kan behoorlijk grote implicaties hebben voor het gedrag van wolven.

Eencellig T. gondii heeft een staat van dienst in het veranderen van het gedrag van dieren. De belangrijkste gastheren zijn katten, die een broedplaats vormen voor de parasiet in hun dunne darm. De nakomelingen van de parasiet liften mee op kattenuitwerpselen. Andere dieren nemen dan de parasiet op, die vervolgens het gedrag van zijn nieuwe gastheren manipuleert door bepaalde hormonen aan te passen, waardoor de gastheren brutaler of agressiever worden. Geïnfecteerde muizen kunnen bijvoorbeeld hun angst voor katten dodelijk verliezen, waardoor de parasiet meer gastheren kan infecteren zodra de muizen zijn geconsumeerd (SN: 1/14/20).

In Yellowstone National Park komen ook veel wolven voor geïnfecteerd met T. gondii, heeft recent onderzoek aangetoond. Dus Meyer en collega’s vroegen zich af of grijze wolven (Wolf) in het park vertoonden hun eigen geestverruimende parasieten.

Wolven werden in 1995 opnieuw geïntroduceerd in Yellowstone. Voortdurende studie van de roedels van het park betekende dat de onderzoekers toegang hadden tot ongeveer 26 jaar aan bloedmonsters, gedragsobservaties en bewegingsgegevens van 229 wolven in het park.

Het team screende het wolvenbloed op antilichamen tegen T. gondii parasieten, die een infectie onthullen. De onderzoekers noteerden ook welke wolven hun roedel verlieten – meestal een familie-eenheid bestaande uit een broedpaar en hun nakomelingen – of een roedelleider werden.

Beide zijn bewegingen met hoge inzetten voor een wolf, zegt Meyer.

Geïnfecteerde wolven hadden 11 keer zoveel kans als niet-geïnfecteerde wolven om zich uit hun roedel te verspreiden, ontdekte het team, en ongeveer 46 keer zoveel kans om uiteindelijk leiders te worden. De bevindingen sluiten daarbij aan T. gondii’s schijnbare vermogen om vrijmoedigheid te stimuleren in een breed scala van warmbloedige levens.

De studie vult een cruciale leemte in de Toxoplasma kennispool, zegt Ajai Vyas, een neurobioloog aan de Nanyang Technological University in Singapore, die niet betrokken was bij het onderzoek.

“Het meeste van het eerdere werk is in het laboratorium gedaan”, zegt Vyas. Maar er zijn beperkingen aan die benadering, vooral om na te bootsen hoe dieren de effecten van de parasiet in hun natuurlijke omgeving ervaren. Dergelijk onderzoek is ‘bijna geworden als het bestuderen van het zwemgedrag van walvissen in zwembaden in de achtertuin; [it] werkt niet zo goed.”

De verbeterde durf van wolven kan zelfs een feedbacklus vormen, stelt het team voor. De onderzoekers ontdekten dat niet alleen poema’s (Puma kleur) in het park dragen de parasiet, maar de infectiepercentages van wolven waren het hoogst wanneer het verspreidingsgebied van de dieren overlapte met de dichtste groepen poema’s van het park. Het is waarschijnlijker dat geïnfecteerde wolvenleiders roedelleden in risicovollere situaties brengen, waaronder het naderen van poemagebieden, waardoor de kans op extra infecties groter wordt.

Het idee van de feedbacklus is “erg fascinerend”, maar er is meer onderzoek nodig om het te bevestigen, zegt Greg Milne, een epidemioloog aan het Royal Veterinary College in Londen, die niet betrokken was bij het onderzoek. Dergelijk onderzoek kan inhouden dat wordt bepaald of geïnfecteerde wolven eerder zullen migreren naar een gebied met meer poema’s.

“Ik denk dat mensen net beginnen te beseffen dat persoonlijkheidsverschillen bij dieren een belangrijke overweging zijn bij het gedrag”, zegt co-auteur Kira Cassidy, natuurbioloog bij het Yellowstone Wolf Project in Bozeman, Mont. “Nu voegen we een parasiet-beïnvloedend gedrag toe aan de lijst.”

Vervolgens is het team geïnteresseerd in het onderzoeken van de langetermijngevolgen van een T. gondii infectie, en of geïnfecteerde wolven betere leiders of verspreiders zijn dan niet-geïnfecteerde wolven.

Het is ook niet bekend hoe infectie de overlevings- en voortplantingspercentages beïnvloedt, zegt Cassidy. “Infectie kan op sommige manieren heel goed schadelijk zijn en op andere manieren voordelig.”