Het is altijd moeilijk om kookprogramma’s te kijken als je geen snack hebt, omdat je zou willen dat je kon eten wat je op het scherm ziet. Dit gevoel is nog erger bij het bekijken van een oude aflevering van Star Trek: de volgende generatie waar ze de handigste nep-uitvindingen gebruiken: de voedselreplicator.
Je waanzinnig hongerige brein loopt op de zaken vooruit en begint te dromen over hoe geweldig het zou zijn om op een knop te drukken en letterlijk elk eten binnen enkele seconden te hebben.
Dit is het gebied waar sci-fi ons plaagt: je kijkt om je heen en denkt: ‘Hoe komt het dat ik dat niet heb? Waar is mijn voedselreplicator?” En dan kijkt je Keurig naar je terug alsof hij wil zeggen: “Dit is het beste wat we kunnen doen.”
We waren beloofd…
Het is waarschijnlijk het apparaat in veel keukens dat het dichtst in de buurt komt van een voedselreplicator, omdat je een rare pod neerzet en binnen enkele seconden een vorm van voedsel hebt dat marginaal lijkt op Picard die zegt: “Thee, Earl Grey, heet.”
De magnetron is duidelijk een goede tweede, maar hoezeer microgolven ook op voedselreplicators lijken, ze verwarmen eigenlijk gewoon voedsel dat je ergens anders vandaan moest halen. Je kunt net zo goed wat vers fruit uit de koelkast eten als je dat soort moeite gaat doen.
Wat voor slim keukenapparaat je ook hebt, niets komt in de buurt van de replicator en je begint je in de steek gelaten te voelen door de belofte van de toekomst. Dit is de reden waarom “We waren beloofd” zo’n populaire meme is, omdat ons veel dingen is beloofd: vliegende auto’s, jetpacks, robotmeisjes, wereldvrede, enz.
Onze vliegende auto’s komen amper van de grond (of het zijn, je weet wel, vliegtuigen). Onze jetpacks worden meestal door één man gebruikt tijdens rustshows, en de robotmeisjes zijn niet veel meer dan dikke frisbees met wielen die de hond bang maken.
Er waren ons replicators beloofd, en het enige wat we kregen is een futuristisch ogend koffiezetapparaat en een stel lege pods die het afval verstoppen. 3D-voedselprinters zijn een ding, maar nauwelijks. Misschien is het allemaal ten goede.
Te fastfood?
Direct toegang hebben tot letterlijk elk voedsel dat je maar kunt bedenken, is een potentiële ramp. Het verbaasde me altijd dat de Enterprise erin slaagde te functioneren met een voedselreplicator aan boord. In een meer nauwkeurige toekomst zou het lijken op de ruimtecruise in Muur-E. Je zou een 300-pond Picard en Riker zien feesten in die magische doos terwijl ze niet wisten dat de Klingons op het schip vuren.
Zelfs de meest geavanceerde slimme keukens die er zijn, vereisen nog steeds dat je het eten daadwerkelijk zelf bereidt. Het is altijd beter als er voedsel verdiend moet worden. Als het niet door jagen en opruimen is, is een reis naar de supermarkt voldoende.
Je zou een beetje moeite en tijd moeten verdrijven om een maaltijd te krijgen, zelfs als je op een pizzaknop “Opnieuw bestellen” op je telefoon drukt.
