De onzichtbare moordenaar die op de loer ligt in onze consumentenproducten

Consumentenproducten zoals voedsel, cosmetica en kleding kunnen, zonder dat wij het weten, gevuld zijn met nanomaterialen. Het gebruik van nanomaterialen blijft ongereguleerd en komt niet voor in ingrediëntenlijsten. Dit is een reden tot bezorgdheid, aangezien nanomaterialen op de lange termijn gevaarlijker kunnen zijn dan COVID-19 als er geen veiligheidsactie wordt ondernomen: ze zijn lastig te meten, ze komen in de voedselketen terecht en, het meest alarmerend, ze kunnen cellen binnendringen en zich ophopen in orgels.

Dankzij toepassingen van nanotechnologie kunnen veel ziekten binnenkort worden uitgeroeid; Daarnaast ontwikkelen ingenieurs materialen die 100 keer sterker zijn dan staal, batterijen die 10 keer langer meegaan dan voorheen, zonnepanelen die twee keer zoveel energie opleveren als oude, geavanceerde huidverzorgingsproducten en zelfreinigende auto’s, ramen en kleding.

Nanotechnologie heeft het potentieel om de volgende industriële revolutie te worden. De wereldmarkt voor nanomaterialen groeit, geschat op 11 miljoen ton tegen een marktwaarde van 20 miljard euro. De huidige directe werkgelegenheid in de nanomaterialen sector wordt geschat tussen 300.000 en 400.000 in Europa alleen.

Toch kunnen nanomaterialen en het gebruik ervan in consumentenproducten problematisch zijn. Een nieuwe studie gepubliceerd in Nature Communications vandaag werpt licht op mogelijke schade en wat ermee gebeurt wanneer ze een organisme binnendringen. Een internationaal team van onderzoekers ontwikkelde een gevoelige methode om nanomaterialen in bloed en weefsels te vinden en te traceren, en traceerde nanomaterialen in een aquatische voedselketen, van micro-organismen tot vissen, een belangrijke voedselbron in veel landen. Deze methode kan nieuwe horizonten openen voor het nemen van veiligheidsacties.

“We ontdekten dat nanomaterialen sterk binden aan micro-organismen, die een voedselbron zijn voor andere organismen, en dit is de manier waarop ze onze voedselketen kunnen binnendringen. Eenmaal in een organisme kunnen nanomaterialen van vorm en grootte veranderen en veranderen in een meer gevaarlijk materiaal dat gemakkelijk cellen kan binnendringen en zich naar andere organen kan verspreiden. Als we naar verschillende organen van een organisme kijken, ontdekten we dat nanomaterialen de neiging hebben zich vooral in de hersenen op te hopen “, zegt hoofdauteur Dr. Fazel A. Monikh van de Universiteit van Oost-Finland .

Volgens de onderzoekers zijn nanomaterialen ook moeilijk te meten: hun niveaus in een organisme kunnen niet alleen worden gemeten met hun massa, wat de standaardmethode is voor het meten van andere chemicaliën voor regelgeving. De bevindingen benadrukken het belang van het beoordelen van het risico van nanomaterialen voordat ze in grote hoeveelheden in consumentenproducten worden geïntroduceerd. Een beter begrip van nanomaterialen en hun risico’s kan beleidsmakers helpen om strengere regels in te voeren voor het gebruik ervan en voor de manier waarop ze worden vermeld op etiketten van productingrediënten.

“Het kan zijn dat je al nanomaterialen gebruikt in je eten, kleding, cosmetische producten, enz., Maar je ziet er nog steeds geen vermelding van in de ingrediëntenlijst. Waarom? Omdat ze nog steeds niet gereguleerd zijn en omdat ze zo zijn. klein dat we ze simpelweg niet kunnen meten als ze eenmaal in producten zitten, “zegt Dr. Fazel A. Monikh.

“Mensen hebben het recht om te weten wat ze gebruiken en kopen voor hun gezin. Dit is een wereldwijd probleem dat een wereldwijde oplossing nodig heeft. Veel vragen over nanomaterialen moeten nog worden beantwoord. Zijn ze veilig voor ons en het milieu? Waar zullen ze eindigen nadat we ze hebben gebruikt? Hoe kunnen we hun mogelijke risico inschatten? ” Zegt Dr. Fazel A. Monikh.