Meer dan de helft van de oceaan wereldwijd ervaart hoge temperaturen die een eeuw geleden zeldzaam waren
Van 2013 tot 2016 heeft een massa zinderend water in de oostelijke Stille Oceaan, bekend als de Blob, grote schade aangericht aan mariene ecosystemen. Deze illustratie laat zien hoe ongewoon heet het water was in mei 2015, waarbij het diepste rood 3 graden Celsius boven het gemiddelde vertegenwoordigt.
De verzengende oceaanextremen van gisteren zijn het nieuwe normaal van vandaag. Een nieuwe analyse van de oppervlaktetemperaturen van de oceaan over de afgelopen 150 jaar onthult dat in 2019, 57 procent van het oceaanoppervlak ervaren temperaturen die een eeuw geleden zelden werden gezien, rapporteren onderzoekers op 1 februari in PLOS Klimaat.
Om context te bieden voor de frequentie en duur van moderne extreme hitte, analyseerden mariene ecologen Kisei Tanaka, nu bij de National Oceanographic and Atmospheric Administration in Honolulu, en Kyle Van Houtan, nu bij het Loggerhead Marinelife Centre in Juno Beach, Florida, maandelijks zee-oppervlaktetemperaturen van 1870 tot 2019, in kaart brengend waar en wanneer extreme hitte zich tien tot tien jaar voordeed.
Als we naar maandelijkse extremen kijken in plaats van naar jaarlijkse gemiddelden, kwamen nieuwe maatstaven aan het licht in hoe de oceaan verandert. Het team ontdekte dat steeds meer waterplekken in de loop van de tijd extreme temperaturen bereikten. Toen, in 2014, bereikte de hele oceaan het “point of no return”, zegt Van Houtan. Begin dat jaar werd in ten minste de helft van het oppervlaktewater van de oceaan heter warmer dan bij de meest extreme gebeurtenissen van 1870 tot 1919.
In heet water
Een nieuwe analyse van de maandelijkse zee-oppervlaktetemperaturen over de hele oceaan onthult hoe meer en meer stukken oceaan elk jaar extreme hitte zagen. Deze vier tienjarige snapshots tonen temperatuurverschuivingen sinds 1980. Vanaf 2014 begon meer dan de helft van de oceaan extremen te bereiken die heter waren dan zelfs de meest extreme gebeurtenissen van 1870 tot 1919.
Veranderingen in de temperatuur van het zeeoppervlak, 1980-2019
Hittegolven op zee worden gedefinieerd als ten minste vijf dagen met ongewoon hoge temperaturen voor een stukje oceaan. Hittegolven verwoesten de ecosystemen van de oceanen, wat leidt tot verhongering van zeevogels, koraalverbleking, stervende kelpbossen en migratie van vissen, walvissen en schildpadden op zoek naar koelere wateren (SN: 15/1/20; SN: 8/10/20).
In mei 2020 kondigde NOAA aan dat het zijn “klimaatnormalen” – wat het bureau gebruikt om dagelijkse weersomstandigheden in een historische context te plaatsen – aan het bijwerken was van de gemiddelde waarden van 1981-2010 naar de hogere gemiddelden van 1991-2020 (SN: 26/5/21).
Deze studie benadrukt dat extreme hitte van de oceaan nu ook de norm is, zegt Van Houtan. “Een groot deel van de publieke discussie over klimaatverandering gaat nu over toekomstige gebeurtenissen, en of ze al dan niet zullen plaatsvinden”, zegt hij. “Extreme hitte werd in 2014 gebruikelijk in onze oceaan. Het is een gedocumenteerd historisch feit, geen toekomstige mogelijkheid.”
