Het is een moment dat angstaanjagend kan zijn: je verwijst naar iets heel specifieks in een film die je veel te vaak hebt gezien, en de mensen om je heen, zelfs als ze die film hebben gezien, staren wezenloos en hebben geen idee wat je ‘ heb het over.
‘Ik zie mezelf er wel uit,’ mompel ik meestal als ik per ongeluk een kast binnenloop.
We hebben allemaal die films die we keer op keer bekijken, tot het punt dat we er een grondige kennis over beginnen te ontwikkelen, waar we obscure trivia-vragen kunnen beantwoorden die niemand stelt, en waarschijnlijk het hele script zouden kunnen reciteren als een castingagent ons dat op de een of andere manier zou vragen.
Ik heb het waarschijnlijk gezien Goedendag meer dan de hoeveelheid Baskin-Robbins-smaken, De moord op Jesse James meer dan het aantal provincies in Canada, en kan waarschijnlijk elke regel van de dialoog reciteren GlengarryGlen Rossterwijl hij irritant de verschillen tussen het originele stuk en het script noemde.
Kijk alsjeblieft weg
Niets hierin geeft me een gevoel van trots. Het heeft niet geholpen met een baan of relatie of iets pragmatisch. Wat het heeft gedaan, is dat ik grappen of verwijzingen naar deze films heb gemaakt die alleen een persoon die ze ook in dubbele cijfers heeft bekeken ooit zou begrijpen. Aangezien de meesten dat niet hebben gedaan, kijken ze me aan alsof ik net op de grond heb gepoept.
Er is een grens tussen verwijzen naar een film op een gebruikelijke manier die de meeste mensen snappen, en dan een diepe toespeling maken. Laten we een film nemen die veel mensen hebben gezien De peetvader.
Wanneer de meeste mensen verwijzen Peetvader films, over het algemeen is het iets aan de oppervlakte als “Laat het pistool liggen, neem de cannoli”, of misschien “Ik ga hem een ​​aanbod doen dat hij niet kan weigeren.” Sommigen gaan misschien met “Net toen ik dacht dat ik weg was … trekken ze me weer naar binnen.” Maar je moet niet verwijzen Peetvader III. Het is beter om te doen alsof het niet bestaat.
Omdat ik heb gezien De peetvader te vaak, als ik een gesprek heb met een vriend over iemand die er niet is, zal ik gekscherend iets zeggen als: “Ik zal hem niet meer zien.” Niemand krijgt het ooit.
Het is de scène na de cannoli-scène waarin Sonny vraagt ​​naar de man die is vermoord, en Clemenza antwoordt: ‘Ik zal hem niet meer zien’, waarna hij door de saus blijft roeren. Als je de referentie kent, is dat prima, maar dat zou je niet moeten doen.
Wanneer de referentie en de film onduidelijk zijn
Toch is het enige dat erger is dan een veel te specifieke verwijzing naar een gewone film te maken, wanneer je een esoterische verwijzing maakt naar een film die helemaal niet mainstream is.
Het gebeurde onlangs op het werk. We hadden het over virussen en hackers, en ik zei dat mijn favoriete hacker degene is die Stephen Glass in de film verzonnen heeft Gebroken glas. Niemand wist waar ik het in godsnaam over had, en dat zouden ze ook niet moeten doen. Weinigen hebben de film gezien Gebroken glas, en nog minder mensen hebben het meer dan eens gezien. Maar het is goed, ik zweer het.
Waarom kijken we films keer op keer in plaats van naar een nieuwe? Waarschijnlijk omdat het voelt alsof je in een warm bad stapt: de vertrouwdheid is geruststellend, we weten wat we kunnen verwachten en er is weinig risico om in de steek gelaten te worden als je anders een kans waagt op een nieuwe.
Dit is duidelijk geen betere manier om te leven of films te kijken. Dus als je dit type bent, begrijp dan gewoon dat je onbewust referenties zult maken die niemand begrijpt en in de kou zal staan. Hun blikken zullen een gat in je hart branden, en misschien, heel misschien, kijk je later die avond naar iets anders.
Maar waarschijnlijk niet.
