DNA geëxtraheerd uit de bloedmaaltijden van de parasitaire wormen laat wetenschappers volgen waar dieren rondlopen
Ecologen gebruiken bloeddorstige bloedzuigers om het succes van de inspanningen voor natuurbehoud in China te evalueren.
Bloedzuigers zuigen. De meeste mensen proberen ze te vermijden. Maar in de zomer van 2016 gingen parkwachters in het Chinese natuurreservaat Ailaoshan op jacht naar de kleine bloedvreters.
Maandenlang zochten de rangers door het altijd groene bos van het reservaat, waarbij ze tienduizenden bloedzuigers met de hand verzamelden en soms de slijmerige parasieten uit de huid van de rangers plukten. Elke keer dat de rangers een bloedzuiger vonden, stopten ze het in een kleine, met conserveermiddel gevulde buis, stopten de buis in een heuptasje en gingen verder. Het werk kan bijdragen aan de inspanningen voor natuurbehoud, in Ailaoshan en elders.
Er zijn veel manieren om te meten hoeveel inspanning er wordt geleverd voor natuurbehoud, maar het is moeilijk om het succes van die inspanning te beoordelen, zelfs in beschermde gebieden, zegt Douglas Yu, een ecoloog aan het Kunming Institute of Zoology in China.
Maar bloeddorstige wormen zijn misschien wel het hulpmiddel voor de klus. Bloedzuigers zijn geen kieskeurige eters – ze smullen van het bloed van veel verschillende wezens, van amfibieën tot zoogdieren tot vissen. Wetenschappers hebben aangetoond dat ze dierlijk DNA kunnen extraheren uit bloed dat bloedzuigers en andere bloedzuigende wezens hebben ingenomen, wat bekend staat als van ongewervelden afgeleid DNA of iDNA, en het brondier kunnen identificeren.
En sommige onderzoekers hadden gesuggereerd dat iDNA, een soort omgevings-DNA, zou kunnen worden gebruikt om de reeks dieren in een gebied te traceren, zegt Yu (SN: 18-1-22). “We dachten dat we het gewoon echt zouden proberen.”
Yu en collega’s schakelden 163 parkwachters in en vervingen de bloedzuigers door de parasieten te verzamelen langs de reguliere patrouilleroutes van de parkwachters, die alle 172 gebieden van het reservaat bestreken.
Drie maanden later hadden de rangers 30.468 bloedzuigers verzameld. Na het extraheren en analyseren van dierlijk DNA uit de bloedmaaltijden van de bloedzuigers, ontdekten Yu en collega’s de aanwezigheid van 86 verschillende soorten, waaronder Aziatische zwarte beren, gedomesticeerde runderen, bedreigde Yunnan-stekelkikkers en, natuurlijk, mensen.
Bovendien, het iDNA gaf aanwijzingen waar de dieren het liefst rondliepenrapporteren de onderzoekers op 23 maart in Natuurcommunicatie. De biodiversiteit in het wild was het grootst in het hooggelegen binnenland van het reservaat, ontdekten de onderzoekers, terwijl gedomesticeerde runderen, schapen en geiten overvloediger waren in de lagere, meer toegankelijke zones van het reservaat. Omdat de meeste van de gedetecteerde wilde soorten in staat zouden moeten zijn om alle delen van het reservaat te bewonen, suggereert de tweedeling dat menselijke activiteit het wild mogelijk uit bepaalde gebieden verdrijft, zegt Yu.
Vergeleken met andere methoden voor het onderzoeken van dieren in het wild, is het gebruik van iDNA van bloedzuigers “echt kosten- en tijdbesparend en vereist niet veel expertise”, zegt Arthur Kocher, een ecoloog bij het Max Planck Institute for the Science of Human History in Jena, Duitsland, die niet bij het onderzoek betrokken was.
Cameravallen worden bijvoorbeeld alleen geactiveerd door dieren die groot genoeg zijn en de instrumenten zijn duur. Op zicht gebaseerde onderzoeken vereisen getrainde waarnemers. Met bloedzuigers, zegt Kocher, “zijn er duidelijke voordelen.”
Yu en Kocher vermoeden allebei dat bloedzuigers en andere bloedzuigende beestjes, zoals aasvliegen of muggen, in de toekomst populairder zullen worden bij het observeren van dieren in het wild. Mensen worden zich steeds meer bewust van wat iDNA op tafel brengt, zegt Yu.
