COVID-19 gaf nieuwe urgentie aan de wetenschap van het herstellen van geur

Het was het sap dat hem een ​​tip gaf. Tijdens de lunch vond Ícaro de AT Pires de smaak van zijn druivensap gedempt, afgeplat tot water met suiker. Er was geen druiven goedheid. “Ik stopte met lunchen en ging naar de badkamer om de tandpasta en shampoo te ruiken”, zegt Pires, een oor-, neus- en keelspecialist bij Hospital IPO in Curitiba, Brazilië. “Toen realiseerde ik me dat ik niets kon ruiken.”

Pires had ongeveer drie dagen last van COVID-19-symptomen toen zijn reukvermogen verdween, een afwezigheid die een stempel op zijn dagen drukte. Tijdens een reis naar het strand, twee maanden later, kon hij de zee niet ruiken. “Dit was altijd een geur die me goede herinneringen en sensaties opleverde”, zegt Pires. “Het feit dat ik het niet voelde, deed me beseffen hoeveel dingen in mijn dag niet meer zo leuk waren als voorheen. Geur kan verbinding maken met onze emoties zoals geen ander zintuig dat kan.”

Toen SARS-CoV-2, het virus dat verantwoordelijk is voor COVID-19, over de hele wereld raasde, stal het de reukzin van miljoenen mensen weg, waardoor ze een aandoening kregen die anosmie wordt genoemd. Vroeg in de pandemie, toen het sap van Pires in water veranderde, werd die olfactorische diefstal een van de snelste manieren om een ​​COVID-19-infectie te signaleren. Na verloop van tijd herstellen de meeste mensen die de geur verloren hebben het zintuig. Pires heeft bijvoorbeeld langzaam een ​​groot deel van zijn reukvermogen teruggevonden. Maar dat geldt niet voor iedereen.

Ongeveer 5,6 procent van de mensen met post-COVID-19 geurverlies (of het nauw verwante smaakverlies) is nog steeds zes maanden later niet normaal kunnen ruiken of proeven, suggereert een recente analyse van 18 onderzoeken. Het nummer, gerapporteerd in de 30 juli Brits medisch tijdschrift, lijkt klein. Maar als we kijken naar de geschatte 550 miljoen gevallen en het tellen van COVID-19 over de hele wereld, klopt het.

Wetenschappers zoeken naar manieren om olfactorische genezing te bespoedigen. Drie jaar na de COVID-19-pandemie hebben onderzoekers een beter idee van hoeveel mensen worden getroffen en hoe lang het lijkt te duren. Maar als het gaat om manieren om het reukvermogen opnieuw te bedraden, komt de stand van de wetenschap niet op rozen.

Een methode genaamd olfactorische training, of geurtraining, is veelbelovend gebleken, maar er blijven grote vragen over hoe het werkt en voor wie. De techniek bestaat al een tijdje; het coronavirus is niet de eerste kwaal die geur wegrukt. Maar met de hernieuwde druk van mensen die getroffen zijn door COVID-19, krijgen reuktraining en tal van andere nieuwere behandelingen nu veel meer aandacht.

Door de pandemie is er meer aandacht voor geurverlies. “Als we een zilveren randje moeten bieden, duwt COVID de wetenschap met een snelheid die nog nooit eerder is gebeurd”, zegt Valentina Parma, een olfactorische onderzoeker en assistent-directeur van het Monell Chemical Senses Center in Philadelphia. “Maar”, waarschuwt ze, “we zijn echt verre van een oplossing.”

neusaanval

Vergeleken met zien of horen, kan het reukvermogen een bijzaak lijken. Maar het verliezen ervan kan mensen diep raken. “Je wereld verandert echt als je het reukvermogen verliest, op manieren die meestal erger zijn”, zegt Parma. De geur van een babyhoofdje, een boterachtige curry of de scherpe zoute zee kunnen allemaal emotionele betekenis geven aan ervaringen. Geuren kunnen ook waarschuwen voor gevaar, zoals de stank van rotte eieren die een aardgaslek signaleert.

Als oor-, neus- en keelarts herinnert Pires zich een dove patiënt die haar reukvermogen verloor na COVID-19 en zich inschreef voor een klinische proef die hij en collega’s uitvoerden op geurtraining. Ze werkte in een parfumeriebedrijf – haar reukvermogen was cruciaal voor haar werk en haar leven. “Bij de eerste afspraak zei ze met tranen in haar ogen dat het voelde alsof ze niet leefde”, herinnert Pires zich.

In tegenstelling tot de cellen die kleur of geluid detecteren, kunnen de cellen die geur waarnemen zichzelf aanvullen. Stamcellen in de neus pompen voortdurend nieuwe geurgevoelige cellen naar buiten. Deze cellen worden olfactorische sensorische neuronen genoemd en zijn bezaaid met moleculaire netten die specifieke geurmoleculen vasthouden die in de neus zweven. Eenmaal geactiveerd, sturen deze cellen berichten door de schedel naar de hersenen.

Vanwege hun nasale omgeving worden olfactorische sensorische neuronen blootgesteld aan de gevaren van de omgeving. “Ze zijn misschien bedekt met een klein laagje slijm, maar ze zitten daar en worden constant gebombardeerd met bacteriën, virussen en verontreinigende stoffen en wie weet wat nog meer”, zegt Steven Munger, een chemosensorische neurowetenschapper aan het University of Florida College of Medicine in Gainesville.

Hoe SARS-CoV-2 het geursysteem precies beschadigt, is niet duidelijk. Maar recente studies suggereren dat de aanval van het virus indirect is. Het virus kan neusondersteuningscellen, de zogenaamde sustentaculaire cellen, infecteren en doden, waarvan wordt gedacht dat ze de reukneuronen gelukkig en gevoed houden door glucose af te geven en de juiste zoutbalans te handhaven. Die aanval kan het reukepitheel ontsteken, de cellagen die delen van de neusholte bekleden.

Zodra dit weefsel is opgeschrikt, worden de olfactorische sensorische neuronen wankel worden, ook al zijn de cellen zelf niet aangevallen. Na een infectie en de daaropvolgende ontsteking vertragen deze neuronen de productie van hun geurvangende netten, een afname die zichzelf blind zou kunnen maken voor geurmoleculen, rapporteerden wetenschappers in de 17 maart Cel.

Na verloop van tijd zakt de ontsteking en kunnen de olfactorische sensorische neuronen weer hun normale werk doen, vermoeden onderzoekers. “We denken dat voor postvirale geurstoornissen de meest gebruikelijke manier om de functie te herstellen spontaan herstel zal zijn”, zegt Munger. Maar bij sommige mensen gebeurt dit proces niet snel of nooit.

Dat is waar geurtraining om de hoek komt kijken.

Een neustraining

Een van de weinige therapieën die bestaat, geurtraining is vrij eenvoudig – een goede ouderwetse neustraining. Het omvat het diep ruiken van vier geuren (meestal roos, eucalyptus, citroen en kruidnagel) gedurende 30 seconden per stuk, twee keer per dag gedurende maanden.

In één onderzoek kwamen 40 mensen met geurstoornissen uit de training met: verbeterde reukvermogensgemiddeld vergeleken met 16 mensen die de training niet hebben gevolgd, rapporteerden reukonderzoeker Thomas Hummel en zijn collega’s in de maart 2009 Laryngoscoop.

Sindsdien heeft het grootste deel van de onderzoeken aangetoond dat de methode tussen de 30 en 60 procent van de mensen helpt die het proberen, zegt Hummel van de Technische Universität Dresden in Duitsland. Zijn mening is dat de methode sommige mensen kan helpen, “maar het werkt niet bij iedereen.”

Een van de leuke dingen is dat er geen schadelijke bijwerkingen zijn, zegt Hummel. Dat is ‘de charmante kant ervan’. Maar om de training correct uit te voeren, is discipline en uithoudingsvermogen nodig. “Als je het niet regelmatig doet en je geeft het na 14 dagen op, dan is dit zinloos”, zegt hij.

Pires had in zijn recente proef gehoopt het proces, dat gewoonlijk drie maanden duurt, te versnellen door nog vier geuren aan het regime toe te voegen. Vier weken lang ontvingen 80 deelnemers vier of acht geuren. Beide groepen verbeterden, maar er was geen verschil tussen de twee groepenrapporteerden de onderzoekers op 21 juli in de American Journal of Rhinology & Allergy.

Het is niet bekend hoe de techniek werkt bij de mensen die het lijkt te helpen. Het kan zijn dat het de aandacht van mensen vestigt op vage geuren; het zou de groei van vervangende cellen kunnen stimuleren; het zou sommige paden in de hersenen kunnen versterken. Gegevens van andere dieren suggereren dat een dergelijke training het aantal olfactorische sensorische neuronen kan verhogen, zegt Hummel.

Over het algemeen is deze neus-bootcamp misschien een mogelijke aanpak voor mensen om te proberen, maar er blijven grote vragen over hoe het werkt en voor wie, zegt Munger. “Naar mijn mening is het erg belangrijk om met patiënten op de hoogte te zijn van de zeer reële mogelijkheid dat deze therapie niet leidt tot een herstel van de geur, zelfs als zij en hun arts vinden dat het de moeite van het proberen waard is”, zegt hij. “Ik probeer de mensen hier niet te ontmoedigen, maar ik denk ook dat we heel voorzichtig moeten zijn om geen ongerechtvaardigde beloften te doen.”

Geurtraining heeft geen schadelijke biologische bijwerkingen, maar het kan frustratie veroorzaken als het niet werkt, zegt Parma. In haar praktijk: ‘Ik heb met veel mensen gesproken die zeggen: ‘Ik heb het zes maanden lang elke dag gedaan, twee keer per dag gedurende 10 minuten. Ik ontmoette in groepen met andere mensen, dus we hielden elkaar verantwoordelijk, en dat deed ik zes maanden lang. En het werkte niet voor mij.’” Ze voegt eraan toe: “Ik zou de frustratie willen aanpakken die dit bij patiënten veroorzaakt.”

Verder dan training

Andere mogelijke behandelingen komen onder de loep, zoals steroïden, omega-3-supplementen, groeifactoren en vitamine A en E, die allemaal het herstel van het neusepitheel zouden kunnen bevorderen.

Meer futuristische remedies bevinden zich ook in de vroege stadia van onderzoek. Deze omvatten epitheliale transplantaties die zijn ontworpen om reukstamcellen te stimuleren, behandelingen met bloedplaatjesrijk plasma om ontstekingen te beteugelen en genezing te bevorderen, en zelfs een “elektronische neus” die geurmoleculen zou detecteren en de hersenen direct zou stimuleren. Dit cyborg-geursysteem is geïnspireerd op cochleaire implantaten voor het gehoor en retinale implantaten voor het gezichtsvermogen.

Verkoopgeur kort

Mensen onderschatten routinematig het reukvermogen. Sommige mensen vonden het vermogen om te ruiken minder belangrijk dan verschillende soorten comfort, haar en zelfs de kleine linkerteen, zo bleek uit een recent onderzoek.

Hoeveel mensen geven liever de geur op dan deze dingen:

Voor veel mensen wordt het reukvermogen pas gewaardeerd nadat het verdwenen is, zegt Parma, een apathie die in grimmige bewoordingen wordt geïllustreerd door een recent onderzoek onder ongeveer 400 mensen. De overgrote meerderheid van de respondenten – bijna 85 procent – zou liever hun reukvermogen opgeven dan zien of horen. Ongeveer 19 procent van de respondenten zei dat ze liever hun reukvermogen zouden opgeven dan hun mobiele telefoon. De onderzoeksresultaten “verduidelijken op dramatische wijze de” verwaarloosbare waarde mensen plaatsen op hun reukvermogen”, schreven onderzoekers in de March Hersenwetenschappen.

Zelfs als een arts die mensen met geurverlies behandelt, heeft Pires een hernieuwde voorliefde voor een goede geur. “Door het een tijdje kwijt te zijn, ben ik het nog meer gaan waarderen.”