Deze onderzoekers onthullen schoonheidsgeheimen uit de Renaissance

Kunsthistorica Erin Griffey is een beetje een schoonheidswonder. “Ik ben een van die mensen die de achterkant van schoonheidsproducten leest”, zegt ze. Dat is waarom Griffey tijdens het werken aan een boek over schoonheidscultuur in Renaissance Europa een déjà vu beleefde.

Ze merkte op dat veel ingrediënten in schoonheidsrecepten uit de 16e tot 18e eeuw – samengesteld uit boeken, verzamelingen cosmetische recepten, medische teksten, manuscripten van gezondheidsregimes, kruiden en farmacopees – ook voorkomen op moderne schoonheidsverpakkingen. Rozenwater wordt bijvoorbeeld gebruikt in moderne huidhydraterende nevels en zwavel wordt aangetroffen in sommige vrij verkrijgbare acnecrèmes.

Dergelijke overeenkomsten zijn aanwijzingen voor waar mensen uit de Renaissance de producten voor gebruikten en hoe de producten werkten. Maar ze zijn niet het hele verhaal. Dat komt omdat de oude recepten vaak ook bizarre of zelfs gevaarlijke ingrediënten vermelden, van galzuren en kalverenhoeven tot lood en de giftige bryony-plant. Om een ​​beter begrip te krijgen, wilde Griffey de recepten opnieuw maken. Dus wendde ze zich tot haar collega’s van de Universiteit van Auckland in Nieuw-Zeeland. dus de Mooi scheikundeproject was geboren.

Het team begon met wat Griffey ‘kleverige recepten’ noemt, omdat ze in de renaissanceperiode in veel bronnen worden gevonden: rozemarijnbloemen in witte wijn, mirrepoeder met eiwit en de fluwelen bedekking van pas gegroeid hertengewei met bonenmeel.

De recepten zijn vaak vaag en gevarieerd. Dus chemicus Michel Nieuwoudt en haar team experimenteren met de metingen en procedures, terwijl Griffey verschillende bronnen doorzoekt voor meer aanwijzingen over soorten ingrediënten en verhoudingen.

“We wisten dat we het niet precies konden maken zoals het is”, zegt Griffey over het recept voor rozemarijnbloemen in witte wijn. “We hebben geen toegang tot de rozemarijnplanten die 500 jaar geleden groeiden of de wijnen en wat hun chemische samenstelling ook was.” Maar dit beenwerk “stelde ons in staat dichter bij een benadering te komen”.”

Nieuwoudt en haar team kookten rozemarijnbloemen in rondbodemkolven die elk gevuld waren met een andere oplossing: zoete witte wijn, droge witte wijn, ethanol in water of aqua vitae. Toen de onderzoekers de bloemen eruit hadden gefilterd en de resulterende mengsels analyseerden met behulp van gaschromatografie en massaspectrometrie, vonden ze chemische verbindingen die veel voorkomen in hedendaagse huidverzorgingsproducten, waaronder kalmerende kamfer, eucalyptol en de geurige alcohol linalool (SN: 22-7-02).

Het recept uit het Renaissance-tijdperk verklaarde dat het drankje “het gezicht eerlijk zou maken”. De bevindingen van Nieuwoudt suggereren hoe: door de huid te verstevigen en te hydrateren.

Het team heeft ook vooruitgang geboekt bij het ontrafelen van de geheimen van mirrepoeder en eiwit. Experimenten suggereren dat mirre eiwitten uit eiwitten haalt en dat eiwitten harsen, suikers en vluchtige stoffen uit de mirre halen. Dat resulteert in een serumachtig product dat antiseptische en ontstekingsremmende eigenschappen heeft en waarschijnlijk de collageengroei stimuleert, zegt Nieuwoudt. “Het lijkt erop dat er een synergie is tussen al deze verschillende ingrediënten, en daarom werkt het.”

Wat betreft waar hertenfluweel en bonenmeel mogelijk voor zijn gebruikt, plagen de onderzoekers nog steeds de resultaten. En ze moeten recepten met gevaarlijke ingrediënten nog aanpakken.

Uiteindelijk hopen de onderzoekers hun re-creaties te perfectioneren en de producten naar de schappen van de drogisterij te brengen – minus natuurlijk eventuele onveilige ingrediënten. “Ik denk dat mensen terug willen naar iets dat natuurlijk is, en het is ook aantrekkelijk voor mensen om te denken dat ze Renaissance-producten gebruiken”, zegt Nieuwoudt. Tot die tijd ligt de schoonheid voor de onderzoekers in het “graven” [the recipes] uit en begrijp ze.”