Het zeezoogdier leert jagen op moeder, maar niet altijd, suggereert een studie
Sommige tuimelaars in Shark Bay in Australië gebruiken schelpen om de lunch op te halen. Een dolfijn zal onderzeese prooien vangen in grote zeeslakschelpen, de schaal naar de oppervlakte dragen en de inhoud in zijn bek schudden.
Voor sommige tuimelaars kan het vinden van een maaltijd gaan over wie je kent.
Dolfijnen leren vaak jagen op hun moeder. Maar als het gaat om ten minste één foerageertruc, Indo-Pacifische tuimelaars in Shark Bay in West-Australië neem het gedrag van hun leeftijdsgenoten op, stellen onderzoekers in een rapport dat op 25 juni online is gepubliceerd Huidige biologie.
Hoewel eerdere studies hebben gesuggereerd dat dolfijnen van peers leren, is deze studie de eerste die het belang van sociale netwerken boven andere factoren kwantificeert, zegt Sonja Wild, een gedragsecoloog aan de Universiteit van Konstanz in Duitsland.
Walvisachtigen – dolfijnen, walvissen en bruinvissen – staan ​​bekend om hun slimme strategieën om maaltijden af ​​te ronden. Bultrugwalvissen (Megaptera novaeangliae) bij Alaska gebruiken soms hun vinnen en ronde bellennetten om vis te vangen (SN: 15-10-19). In Shark Bay, Indo-Pacific tuimelaars (Tursiops aduncus) gebruik zeesponzen om hun snavels te beschermen tijdens het wroeten naar voedsel op de zeebodem, een strategie die de dieren leren van hun moeders (SN: 6/8/05).
Deze Shark Bay-dolfijnen gebruiken ook een meer ongebruikelijke, op gereedschap gebaseerde foeragemethode beschietingen. Een dolfijn zal onder water prooien vangen in een grote zeeslakschelp, zijn bek in de opening van de schaal steken, de schaal boven het wateroppervlak tillen en de inhoud in zijn mond schudden.
‘Het is behoorlijk verbluffend’, zegt Wild, die deze dolfijnen als afgestudeerde student aan de University of Leeds in Engeland bestudeerde. Dit korte gedrag lijkt zeldzaam: van 2007 tot 2018 documenteerden Wild en collega’s 42 beschietingen door 19 individuele dolfijnen uit de 5278 ontmoetingen van dolfijngroepen in de westelijke golf van Shark Bay.
De onderzoekers analyseerden het gedrag van 310 dolfijnen, waaronder 15 schelpen, die minstens 11 keer waren gezien. Het netwerk van sociale interacties van de dolfijnen verklaarde de verspreiding van beschietingen beter dan andere factoren, waaronder genetische verwantschap en de hoeveelheid overlappende omgevingsfactoren tussen dolfijnen. Wild vergelijkt de verspreiding van dit gedrag met de verspreiding van een virus. “Gewoon door tijd met elkaar door te brengen, [dolphins] zullen dat gedrag eerder overdragen ‘, zegt ze. De onderzoekers schatten dat 57 procent van de dolfijnen die de schelp hebben geleerd de vaardigheid via sociale overdracht heeft geleerd, in plaats van alleen.
Maar de onderzoekers kunnen voorbarig zijn in het afwijzen van omgevings- en moederfactoren, zegt Janet Mann, een bioloog aan de Georgetown University in Washington, DC, die ook het gedrag van dolfijnen in Shark Bay bestudeert. De omgeving beïnvloedt waar beschietingen kunnen optreden. “Die schelpen komen voor in bepaalde habitats, en dieren die elkaar overlappen in die habitats zouden toegang hebben tot die schelpen, maar elkaar ook vaker tegenkomen”, zegt ze. Het beschietingsgedrag van een dolfijn had ook kunnen worden beïnvloed tijdens de tienduizenden uren die het dier doorbracht als een jongere die naar zijn moeder keek.
‘Dolfijnen zijn slim: ze kijken naar elkaar en zien wat anderen doen’, zegt ze.
