Ik ben de moeder van een geweldige zoon en dochter – beiden bij wie de diagnose ADHD gecombineerd is gesteld.
Sommige kinderen met ADHD zijn gecategoriseerd als voornamelijk onoplettend en anderen als voornamelijk hyperactief-impulsief, maar mijn kinderen zijn beide.
Mijn unieke situatie heeft me de kans gegeven om precies te ontdekken hoe verschillende ADHD wordt gemeten en gemanifesteerd bij meisjes versus jongens.
In de wereld van ADHD zijn niet alle dingen gelijk gemaakt. Jongens krijgen drie keer zo vaak een diagnose als meisjes. En deze ongelijkheid is niet noodzakelijk omdat meisjes minder kans hebben op de stoornis. In plaats daarvan is het waarschijnlijk omdat ADHD zich anders voordoet bij meisjes. De symptomen zijn vaak subtieler en daardoor moeilijker te identificeren.
Waarom worden jongens vaak voor meisjes gediagnosticeerd?
Meisjes worden op latere leeftijd ondergediagnosticeerd of gediagnosticeerd omdat
Onoplettendheid wordt vaak niet opgemerkt door ouders totdat kinderen naar school gaan en moeite hebben met leren, zegt Theodore Beauchaine, PhD, hoogleraar psychologie aan de Ohio State University.
Als het wordt herkend, komt dat meestal omdat het kind aan het dagdromen is of niet gemotiveerd is om haar werk te doen. Ouders en leraren gaan er vaak van uit dat deze kinderen lui zijn, en het kan jaren – of helemaal niet – duren voordat ze overwegen een diagnose te stellen.
En omdat meisjes vaker onoplettend zijn in plaats van hyperactief, is hun gedrag minder storend. Dit betekent dat leraren en ouders minder vaak ADHD-tests zullen aanvragen.
Uniek was dat de ADHD van mijn dochter veel jonger werd herkend dan die van mijn zoon. Hoewel dit niet de norm is, is het logisch omdat ze van het gecombineerde type is: beide hyperactief-impulsief en onoplettend.
Zie het als volgt: “Als 5-jarigen even hyperactief en impulsief zijn, zal het meisje meer opvallen dan [the] jongen, ‘zegt Dr. Beauchaine. In dit geval kan een meisje eerder worden gediagnosticeerd, terwijl het gedrag van een jongen kan worden afgeschreven onder een verzamelnaam als ‘jongens zullen jongens zijn’.
Deze situatie komt echter niet vaak voor, omdat bij meisjes minder vaak de diagnose hyperactief-impulsief type ADHD wordt gesteld dan bij het onoplettende type, zegt dr. Beauchaine. “Voor het type hyperactief-impulsief zijn er voor elk meisje zes of zeven jongens gediagnosticeerd. Voor het onoplettende type is de verhouding één op één. ‘
De verschillen tussen de symptomen van mijn zoon en dochter
Hoewel mijn zoon en dochter dezelfde diagnose hebben, heb ik gemerkt dat sommige van hun gedrag anders zijn. Dit omvat hoe ze friemelen, hoe ze praten en hun niveau van hyperactiviteit.
Friemelen en kronkelen
Als ik kijk hoe mijn kinderen op hun stoel zitten te friemelen, merk ik dat mijn dochter haar positie voortdurend rustig verandert. Aan de eettafel wordt haar servet bijna elke avond in kleine stukjes gescheurd en ze moet op school een soort onrust hebben.
Mijn zoon krijgt echter herhaaldelijk te horen dat hij niet mag drummen in de klas. Dus hij stopt, maar dan begint hij met zijn handen of voeten te tikken. Zijn friemelen lijkt veel meer lawaai te maken.
Tijdens de eerste schoolweek van mijn dochter, toen ze 3 was, stond ze op uit de rondetijd, opende de klasdeur en ging weg. Ze begreep de les en voelde dat het niet nodig was om te zitten luisteren naar de leraar die het op verschillende manieren uitlegde, totdat de rest van de klas de les had ingehaald.
Bij mijn zoon is de meest gebruikelijke uitdrukking uit mijn mond tijdens het eten ’tushie in de stoel’.
Soms staat hij naast zijn stoel, maar vaak springt hij op het meubilair. We maken er grapjes over, maar het is een uitdaging om hem te laten zitten en eten – zelfs als het ijs is.
‘Meisjes betalen veel meer voor het bellen dan jongens.’ – Dr. Theodore Beauchaine
Overmatig praten
Mijn dochter praat stilletjes met haar klasgenoten. Mijn zoon is niet zo stil. Als er iets in zijn hoofd opduikt, zorgt hij ervoor dat hij luid genoeg is zodat de hele klas het kan horen. Ik denk dat dit normaal moet zijn.
Ik heb ook voorbeelden uit mijn eigen jeugd. Ik ben ook ADHD gecombineerd type en herinner me dat ik C’s in gedrag kreeg, hoewel ik nooit hardop schreeuwde als een van de jongens in mijn klas. Net als mijn dochter sprak ik zachtjes met mijn buren.
De reden hiervoor kan te maken hebben met culturele verwachtingen van meisjes versus jongens. ‘Meisjes betalen veel meer voor het bellen dan jongens’, zegt dr. Beauchaine.
De ‘motor’ van mijn dochter is veel subtieler. Het friemelen en bewegen gebeurt rustig, maar is voor het geoefende oog herkenbaar.
Gedraagt zich alsof hij wordt aangedreven door een motor
Dit is een van mijn favoriete symptomen omdat het mijn beide kinderen perfect beschrijft, maar ik zie het meer bij mijn zoon.
In feite ziet iedereen het bij mijn zoon.
Hij kan niet stil blijven zitten. Als hij het probeert, voelt hij zich duidelijk ongemakkelijk. Het bijhouden van dit kind is een uitdaging. Hij beweegt altijd of vertelt hele lange verhalen.
De ‘motor’ van mijn dochter is veel subtieler. Het friemelen en bewegen gebeurt rustig, maar is voor het geoefende oog herkenbaar.
Zelfs de neuroloog van mijn kinderen heeft commentaar geleverd op het verschil.
“Naarmate ze groter worden, lopen meisjes een hoog risico op zelfverwonding en suïcidaal gedrag, terwijl jongens het risico lopen op delinquentie en middelenmisbruik.” – Dr. Theodore Beauchaine
Sommige symptomen lijken hetzelfde, ongeacht geslacht
In sommige opzichten zijn mijn zoon en dochter niet zo verschillend. Er zijn bepaalde symptomen die in beide voorkomen.
Geen van beide kinderen kan rustig spelen en beiden zingen of creëren een externe dialoog wanneer ze alleen proberen te spelen.
Ze flappen allebei de antwoorden uit voordat ik klaar ben met het stellen van een vraag, alsof ze te ongeduldig zijn om de laatste paar woorden te zeggen. Het wachten op hun beurt vereist veel herinneringen dat ze geduld moeten hebben.
Mijn beide kinderen hebben ook moeite om de aandacht vast te houden in taken en spelen, luisteren vaak niet wanneer ze worden aangesproken, maken onzorgvuldige fouten met hun schoolwerk, hebben moeite met het uitvoeren van taken, hebben slechte uitvoerende vaardigheden, vermijden dingen die ze niet leuk vinden doen, en zijn gemakkelijk afgeleid.
Door deze overeenkomsten vraag ik me af of de verschillen tussen de symptomen van mijn kinderen echt te wijten zijn aan verschillen in socialisatie.
Toen ik dr. Beauchaine hiernaar vroeg, legde hij uit dat hij verwacht dat de symptomen van mijn dochter naarmate mijn kinderen ouder worden nog verder zullen afwijken van wat vaak bij jongens wordt gezien.
Deskundigen weten echter nog niet zeker of dit komt door specifieke geslachtsverschillen bij ADHD of door de verschillende gedragsverwachtingen van meisjes en jongens.
Tieners en jongvolwassenen: risico’s verschillen per geslacht
Hoewel de verschillen tussen de symptomen van mijn zoon en dochter voor mij al merkbaar zijn, heb ik geleerd dat naarmate ze ouder worden, de gedragsresultaten van hun ADHD nog diverser zullen worden.
Mijn kinderen zitten nog op de basisschool. Maar op de middelbare school – als hun ADHD onbehandeld bleef – zouden de gevolgen voor elk van hen veel anders kunnen zijn.
“Naarmate ze groeien, hebben meisjes een hoog risico op zelfverwonding en suïcidaal gedrag, terwijl jongens het risico lopen op delinquentie en middelenmisbruik”, merkt Dr. Beauchaine op.
‘Jongens gaan ruzie maken en gaan rondhangen met andere jongens met ADHD. Ze zullen dingen doen om met andere jongens te pronken. Maar dat gedrag werkt niet zo goed voor meisjes. ‘
Het goede nieuws is dat een combinatie van behandeling en goed ouderlijk toezicht kan helpen. Naast medicatie omvat de behandeling het aanleren van zelfbeheersing en planningvaardigheden op lange termijn.
Het kan ook nuttig zijn om emotionele regulatie te leren door middel van specifieke therapieën zoals cognitieve gedragstherapie (CBT) of dialectische gedragstherapie (DBT).
Samen kunnen deze interventies en behandelingen kinderen, tieners en jongvolwassenen helpen hun ADHD te leren beheersen en beheersen.
Dus, is ADHD echt zo anders voor jongens en meisjes?
Terwijl ik werk om ongewenste toekomst voor elk van mijn kinderen te voorkomen, kom ik terug op mijn oorspronkelijke vraag: is ADHD anders voor jongens en meisjes?
Vanuit diagnostisch oogpunt is het antwoord nee. Wanneer een professional een kind observeert voor diagnose, is er maar één set criteria waaraan het kind moet voldoen, ongeacht het geslacht.
Op dit moment is er niet genoeg onderzoek gedaan naar meisjes om te weten of de symptomen echt anders lijken bij jongens dan bij meisjes, of dat er alleen verschillen zijn tussen individuele kinderen.
Omdat er veel minder meisjes dan jongens met ADHD zijn gediagnosticeerd, is het moeilijker om een voldoende groot monster te krijgen om de geslachtsverschillen te bestuderen.
Maar Beauchaine en zijn collega’s werken er hard aan om dat te veranderen. ‘We weten veel van jongens’, zegt hij. ‘Het is tijd om meisjes te bestuderen.’
Ik ben het daarmee eens en kijk er naar uit om meer te leren.
Gia Miller is freelance journaliste en woont in New York. Ze schrijft over gezondheid en welzijn, medisch nieuws, ouderschap, echtscheiding en algemene levensstijl. Haar werk is te zien geweest in publicaties zoals The Washington Post, Paste, Headspace, Healthday en meer. Volg haar op Twitter.
