We zijn afhankelijk geworden van digitale camera’s omdat ze zo gemakkelijk te gebruiken zijn. Maar heb je je ooit afgevraagd hoe filmgebaseerde fotografie werkt? Lees verder om uw fotografische kennis te vergroten of om een nieuwe waardering voor uw point-and-click-camera te ontwikkelen.
Op film gebaseerde camera’s zijn voor sommigen een overblijfsel uit het verleden. Gewoon een oude technologie die achterhaald is door de nieuwe en verbeterd. Maar voor velen is film het materiaal van een ambachtsman, en een fotografische ervaring die geen enkel digitaal systeem ooit zou kunnen herscheppen. Hoewel veel fotografen, zowel professionals als amateurs, zullen zweren bij de kwaliteit van zowel filmgebaseerde als digitale camera’s, blijft het een feit dat film nog steeds een geldige manier is om geweldige foto’s te maken, en een fascinerende manier om meer te weten te komen over hoe fotografie werkt.
Fotografieoverzicht: licht, lenzen en de elementen van belichting
We hebben de basisprincipes (en enkele) behandeld over hoe camera’s eerder werken, maar voor lezers die hier beginnen (of die lezers die een opfriscursus willen), beginnen we met een rondleiding door de basisprincipes. Camera’s zijn in theorie vrij eenvoudig. Moderne camera’s en lenzen hebben zoveel jaren van technologische verbeteringen ondergaan dat het misschien belachelijk lijkt om ze simpel te noemen, zelfs als ze fotografische film gebruiken in plaats van ongelooflijk geavanceerde moderne lichtsensoren. Ondanks al deze vorderingen hebben alle camera’s echter één redelijk eenvoudig doel: het verzamelen, focussen en beperken van de hoeveelheid licht dat een soort lichtgevoelig materiaal bereikt.
Camera’s hebben alles te maken met het vastleggen en opnemen van een moment van tijd door een soort van chemische of elektrische reactie te creëren waarbij de fotonen (lichtdeeltjes) naar beneden stralen of rondkaatsen op een bepaald fotografisch moment. Deze momenten van opgevangen licht worden genoemd blootstellingen, en worden beheerd door drie belangrijke variabelen die bekend staan als de elementen van blootstelling: diafragma, belichtingsduur en lichtgevoeligheid. Opening verwijst naar de hoeveelheid licht die wordt geblokkeerd of binnengelaten door een mechanisch diafragma in de cameralens. Hoe groter het getal bij een diafragma-instelling, hoe kleiner de lichtfractie op de sensor. De belichtingstijd wordt berekend in seconden of fracties van een seconde; meestal wordt dit genoemd sluitertijd, en bepaalt hoe lang lichtgevoelige materialen aan het licht worden blootgesteld.
Licht gevoeligheid, zoals het klinkt, is hoe lichtgevoelig het fotogevoelige materiaal in de camera eigenlijk is. Is er een klein beetje licht nodig of veel om de perfecte belichting te creëren? Dit wordt ook wel de “snelheid” van de gebruikte film genoemd. “Snellere” films kunnen beelden vastleggen met minder licht, waardoor de juiste belichtingstijd in veel kleinere fracties van een seconde wordt gecreëerd. “Langzamere” film vereist meer licht en daarom langere belichtingsinstellingen. Lichtgevoeligheid, vaak aangeduid als ISO, is een belangrijk uitgangspunt, omdat het een van de eerste dingen is waar een filmfotograaf aan moet denken, terwijl het vaak een bijzaak is voor digitale fotografen.
Filmgevoeligheid versus lichtsensoren gevoeligheid
Digitale camera’s hebben instellingen voor lichtgevoeligheid. Deze instellingen, vaak bekend als ISO, zijn numerieke instellingen die voorkomen in puntwaarden van 50, 100, 200, 400, 800, enz. Lagere getallen zijn minder gevoelig voor licht, maar zorgen voor meer detail zonder dat er veel korrel in de schot.
Filmcamera’s hebben een ISO-norm die sterk lijkt op de ISO-instellingen van digitale camera’s — in feite gebruiken digitale camera’s een norm die is gebaseerd op de filmgevoeligheidsnormen. Filmfotografen zouden van tevoren het soort lichtomgeving moeten plannen waarin ze van plan waren te werken, en een filmrol kiezen die gevoelig was om te werken voor verschillende ISO-standaardlichtomstandigheden. Een hoge ISO-filminstelling van 800 of 1600 zou goed zijn voor het fotograferen in omgevingen met weinig licht, of voor snel bewegende objecten met korte sluitertijden. Lagere ISO-films werden meestal gebruikt in heldere, zonovergoten omgevingen. Fotografen zouden in hele rollen spullen moeten werken; er was geen aanpassing van de ISO tijdens de vlucht als de lichtomstandigheden veranderden. Als u geen opname kunt maken door uw andere belichtingselementen te wijzigen, krijgt u waarschijnlijk geen opname. Het veranderen van ISO betekende het vervangen van een hele spoel van 35 mm-film, in tegenstelling tot vandaag, waar je gewoon op een paar knoppen moet drukken.
Latente blootstelling en lichtgevoeligheid
Dus ja, we hebben vastgesteld dat er verschillende films zijn met verschillende niveaus van gevoeligheid voor licht. Maar waarom en hoe zijn deze films überhaupt lichtgevoelig? De film is op zichzelf vrij eenvoudig. Het kan worden gezien als een transparante drager voor lichtgevoelige chemie, die wordt aangebracht in microscopisch dunne vellen over deze drager verdeeld over lange rollen of verschillende andere filmmedia. (35 mm is verre van het enige fotografische formaat, hoewel ze allemaal erg op elkaar lijken.)
In zowel kleur- als zwart-witfilm worden chemische lagen (vaak zilverhalogeniden) die op licht reageren, belicht om een ”latent beeld” te creëren. Deze latente afbeeldingen kunnen worden gezien als afbeeldingen die al chemisch zijn geactiveerd, maar als je ernaar kijkt, is er geen zichtbaar bewijs dat de belichtingen zijn gemaakt. Eenmaal belicht worden latente beelden tot leven gewekt door een ontwikkelingsproces dat plaatsvindt in de donkere kamer.
Darkrooms: afbeeldingen maken met chemie
Omdat filmcamera’s alleen deze latente beelden kunnen maken, doorlopen films die zijn belicht een proces dat ‘ontwikkelen’ wordt genoemd. Het ontwikkelen van film betekende voor de meesten het afleveren van rollen 35 mm-film en het terugkrijgen van afdrukken en negatieven. Er zijn echter twee volledige ontwikkelingsstappen tussen de fase van het afleveren van de film en de fase van het afdrukken. Laten we kort kijken hoe film wordt ontwikkeld.
Fotofilms zijn, zelfs nadat ze zijn belicht, nog steeds in een staat van lichtgevoeligheid. Als je kale film meeneemt naar een omgeving met enig licht erin, zullen alle belichtingen kapot gaan en wordt de film ook volledig onbruikbaar. Om dit te omzeilen, worden films ontwikkeld in wat bekend staat als een ‘donkere kamer’. Darkrooms zijn, in tegenstelling tot wat je zou verwachten, meestal niet helemaal donker, maar worden verlicht met gefilterd licht waar films niet zo gevoelig voor zijn, waardoor ontwikkelaars kunnen zien. Veel films, met name zwart en wit, zijn niet zo gevoelig voor geel, rood of oranje licht, dus donkere kamers hebben gekleurde gloeilampen of eenvoudige doorschijnende filters die anders donkere kamers vullen met getint gekleurd licht.
Bewerken: films worden eigenlijk in volledige duisternis ontwikkeld in filmtanks, omdat ze gevoelig zijn voor het hele spectrum van licht. Fotopapier is meestal minder gevoelig voor bepaalde delen van het spectrum en wordt in de donkere kamer ontwikkeld.
Kleurfilms en zwart-witfilms gebruiken verschillende chemie en methoden, maar ze gebruiken in wezen dezelfde principes. Blootgestelde films (zowel kleur, zwart en wit) worden in chemiebaden gedaan die de met microscopisch kleine stukjes behandelde film (“korrels” van lichtgevoelig zilverhalogenide, enz.) Chemisch veranderen. Bij zwart-witfilm verharden die gebieden die aan het lichtere worden blootgesteld, zodat ze niet wegspoelen, terwijl de donkerste gebieden die aan het minste licht worden blootgesteld, wegspoelen tot transparante film. Dit creëert de kenmerkende ‘negatieve’ look, waarbij lichte kleuren worden verwisseld in zwarte en donkere gebieden worden verwisseld voor duidelijke transparantie. Als de film eenmaal is ontwikkeld in dit eerste bad, wordt deze snel gespoeld in een ‘stopbad’, meestal alleen water. Het derde bad is een chemisch “fixeermiddel” dat het ontwikkelingsproces stopt, de chemie op de films deactiveert en de ontwikkelde film in zijn huidige staat bevriest. Niet-gefixeerde film kan zich blijven ontwikkelen zonder volledig te worden gestopt met een bad met chemisch fixeermiddel, waardoor het beeld na verloop van tijd verandert. Chemisch fixeermiddel is een redelijk gevaarlijke chemische stof en meestal worden negatieven na het fixeren in een ander basisbad met water gewassen en gedroogd.
Kleurenfilms ondergaan een soortgelijk ontwikkelingsproces. Om full colour afbeeldingen te maken, moeten er negatieven worden gemaakt die de drie primaire lichtkleuren produceren: rood, groen en blauw. Negatieven van deze kleuren worden gemaakt met een andere reeks bekende primaire kleuren: cyaan, magenta en geel. Blauw licht wordt blootgesteld aan een gele laag, terwijl rood wordt blootgesteld aan een cyaanlaag en groen aan een magenta laag. Elke laag is afgestemd om primair gevoelig te zijn voor fotonen van specifieke golflengten (kleuren). Eenmaal belicht, worden latente beelden ontwikkeld, gestopt, gewassen, gefixeerd en opnieuw gewassen op vrijwel dezelfde manier als zwart-witfilm wordt ontwikkeld.
Terug naar de donkere kamer: afdrukken met filmnegatieven
We zijn nog niet uit het duister; Om van een filmnegatief een afdruk te maken, moeten er meer fotogevoelige materialen worden gekocht, dit keer om af te drukken. In tegenstelling tot moderne digitale fotografie die wordt verwerkt door digitale printers, wordt bij filmgebaseerd afdrukken min of meer hetzelfde fotografische proces herhaald om een afbeelding met ware kleuren te creëren van een fotonegatief. Laten we eens kijken wat er nodig is om een enkele filmgebaseerde fotografische afdruk te maken.
Op film gebaseerde afdrukken worden allemaal gemaakt op speciaal gevoelig gemaakt, chemisch behandeld papier dat een beetje lijkt op fotografische film. In één oogopslag zien ze eruit en voelen ze veel aan als inkjetfotopapier. Een duidelijk verschil tussen de twee is dat inkjetfotopapier in het licht kan worden opgenomen – fotogevoelig papier voor filmafdrukken moet in de donkere kamer worden bewerkt.
U kunt afdrukken maken door stroken film rechtstreeks op fotogevoelig papier te plaatsen (ooit de term gehoord contact formulier?) of door een vergroter, wat in feite een soort projector is die licht door negatieven kan werpen om vergrote afbeeldingen te creëren. Hoe dan ook, het fotopapier wordt blootgesteld aan licht, waarbij de film delen van het licht blokkeert en andere blootstelt, en, in het geval van kleurenfilm, de golflengte (kleur) van het witte licht van de belichting verandert.
Van daaruit heeft het fotopapier zijn eigen latente afbeelding en wordt het op min of meer dezelfde manier ontwikkeld als films, aangezien de chemie enigszins vergelijkbaar is. Het enige verschil is dat zwart-wit / gekleurde tinten verschijnen tijdens de belichting wanneer ze worden ontwikkeld, terwijl films worden weggewassen tot transparantie wanneer de belichte delen worden ontwikkeld. Dit is het belangrijkste verschil tussen afbeeldingen op fotopapier en op films: fotopapier geeft je een definitief, natuurlijk beeld.
Rijke afbeeldingen maken met op film gebaseerde processen
Omdat fotografen jaren de tijd hebben gehad om technieken, nieuwe chemie en technologie te ontwikkelen, zijn ze zeer bekwaam geworden in het creëren van dynamische en rijke beelden met deze processen, waarvan de meeste bijna onnodig gecompliceerd voor moderne fotografen in de stijl van richten en schieten. Deze technieken voor het maken van afbeeldingen, in handen van bekwame drukkers en ontwikkelaars, kunnen rijke, verbluffende afbeeldingen creëren en ook veel problemen compenseren die zich tijdens het fotograferen voordoen. Heb je je schoten overbelicht? Probeer je film te onderbelichten. Zijn de details in je highlights vervaagd en dun? Maak zoals Ansel Adams, en ontwijk en verbrand om betere highlights en schaduwen te creëren.
Filmfotografen hebben misschien een complexe, uitdagende methode in vergelijking met fotograferen met digitale camera’s en afdrukken vanuit Photoshop. Er zijn echter enkele artiesten die film waarschijnlijk nooit zullen opgeven, of misschien zullen ze nooit uitsluitend digitaal werken. Film, met al zijn uitdagingen, biedt kunstenaars nog steeds alle tools en methoden die ze nodig hebben om geweldig fotografisch werk van hoge kwaliteit te maken. Film biedt fotografen ook de tools om meer details op te lossen dan alle behalve de meest geavanceerde digitale camera’s met hoge resolutie. Dus voorlopig blijft film een geldig, rijk medium voor fotografie.
Image Credits: Film Camera van e20ci, beschikbaar onder Creative Commons. Nieuwe DSLR van Marcel030NL, beschikbaar onder Creative Commons. Film Cans By Rubin 110, beschikbaar onder Creative Commons. Kodak Kodachrome 64 van Whiskeygonebad, beschikbaar onder Creative Commons. Badkamer Darkroom Door Jukka Vuokko, beschikbaar onder Creative Commons. Darkroom BW van JanneM, beschikbaar onder Creative Commons. DIY Darkroom door Matt Kowal, beschikbaar onder Creative Commons. Contactblad One van GIRLintheCAFE, beschikbaar onder Creative Commons. Darkroom Prints door Jim O’Connell, beschikbaar onder Creative Commons.
