Astronomen hebben moeite om de gigantische materiaalketens te visualiseren die sterrenstelsels met elkaar verbinden
![slijmschimmel](https://www.sciencenews.org/wp-content/uploads/2020/03/031120_ec_slimemold_feat-1030x579.jpg)
De ingewikkelde patronen van deze gele slijmzwam kunnen helpen de structuur van de enorme materiaalketens die sterrenstelsels in het kosmische web van het universum met elkaar verbinden, te verwijderen.
Kruipende slibranken lijken de structuur van de enorme filamenten van het universum te weerspiegelen. Die oppervlakkige gelijkenis, in een organisme dat een slijmzwam wordt genoemd, hielp wetenschappers het kosmische web in kaart te brengen, de enorme materiedraden die sterrenstelsels met elkaar verbinden.
Het kosmische web bestaat uit gas en de niet-geïdentificeerde stof die donkere materie wordt genoemd en begon zich al vroeg in de geschiedenis van het universum te vormen, aangezien materie door de zwaartekracht samenklonterde. Computersimulaties van die formatie suggereren dat een verwarde tatting sterrenstelsels zou moeten verbinden, maar het web is zo etherisch dat wetenschappers moeite hebben om het direct in beeld te brengen (SN: 3-10-19).
Ga de slijmvorm binnen Physarum polycephalum, een eencellig organisme dat eruitziet als een slijmerige, geelachtige kant, vaak gezien als oogverblindende rottende boomstammen. Normaal gesproken vormt een slijmzwam verbindingen tussen voedselbronnen. De patronen vertonen opvallende overeenkomsten met door mensen gemaakte netwerken, zoals spoorwegen (SN: 21-1-10).
![cosmic web](https://www.sciencenews.org/wp-content/uploads/2020/03/031120_ec_slimemold_inline_680.jpg)
Astronoom Joseph Burchett en computerwetenschapper Oskar Elek, beiden van de Universiteit van Californië, Santa Cruz, en collega’s hebben een computermethode aangepast voor het produceren van slijmachtige patronen, zodat deze, in plaats van voedselbronnen, meer dan 37.000 bekende sterrenstelsels kon verbinden ruimte. Verrassend genoeg reproduceerde die techniek de soorten structuren gezien in computersimulaties van het kosmische web, rapporteren wetenschappers 10 maart in de Astrophysical Journal Letters.
De onderzoekers vergeleken hun kaart met metingen die de dichtheid van gas op bepaalde punten in het web laten zien. Door dit netwerk schijnen schitterende lichtbronnen, quasars genaamd, die een deel van hun licht absorberen. Door de hoeveelheid absorptie te bestuderen, ontdekte het team dat gebieden die volgens de slijmvormtechniek enigszins dichter zouden zijn, ook meer waterstofgas hadden.