De open oceaan is een ware soep van kleine beestjes, waaronder pasgeboren vissen. Het is echter moeilijk om ze te leren kennen, omdat ze slechts millimeters lang en semi-transparant zijn. Wanneer ze worden gesaldeerd uit onderzoeksvaten, kunnen hun tere lichaamsdelen fijngestampt of verwijderd worden. Nu geeft een partnerschap tussen wetenschappers en duikers onderzoekers nieuwe perspectieven op de geheimen van larvale vissen.
Onderwaterfoto’s die ’s nachts zijn gemaakt – wanneer larvale vissen migreren tot binnen 200 meter van het oceaanoppervlak – onthullen kleuren, lichaamsstructuren en gedragingen dat was nooit te zien in bewaard gebleven exemplaren. Door diezelfde vissen in het laboratorium te onderzoeken, kunnen ichtyologen de gefotografeerde larvale vissen matchen met bekende soorten, rapporteren onderzoekers op 30 maart in Ichthyology & Herpetology​
Wetenschappers van het Smithsonian Institution en de National Oceanic and Atmospheric Administration zijn in 2016 een samenwerking aangegaan met zwartwaterduikers – die in het donker van de nacht de oceaan ingaan – om larvale vissen te fotograferen en ze als specimens te verzamelen. Met licht in de hand maakten duikers Jeff Milisen en Sarah Mayte close-up foto’s van bijna 80 larvale vissen, waarna ze voorzichtig werden gevangen en naar wetenschappers werden gestuurd om naast hun mugshots te worden bestudeerd.
“Vislarven die er als specimens volkomen saai uitzagen, bleken briljant gekleurde markeringen en fantastische structuren te hebben”, zegt Ai Nonaka, expert in larvenvissen bij het Smithsonian’s National Museum of Natural History in Washington, DC.
Kwetsbare aanhangsels
Specialisten zoals Nonaka sorteren de identiteit van larvenvissen door met microscopen naar lichaamsvormen en minuscule kenmerken te kijken en door DNA van larvaal weefsel te analyseren. In tegenstelling tot hun zwemmende ouders, drijven vislarven op stromingen, en hun vreemde lichaamsdelen – aanpassingen voor een drijvende levensstijl – zorgen ervoor dat larven er in niets uitzien als volwassenen.
“Larvale vissen zijn buitengewoon moeilijk te identificeren”, zegt Dave Johnson, ook een ichtyoloog bij het Smithsonian. Wetenschappers hebben larvale vissen ten onrechte nieuwe wetenschappelijke namen gegeven en ze niet erkend als vroege levensstadia van bekende soorten.
Omdat larvale vissen zacht en kwetsbaar zijn, reizen ze niet goed. Larven verliezen vinnen en andere delicate structuren die hun gedrag oproepen. De geschulpte lintvis (Zu cristatus) larve heeft bijvoorbeeld spaghetti-achtige siervinnen bestrooid met witte vlekken die op exemplaren worden afgebroken. De manier waarop deze sierstructuren als tentakels naar buiten lijken te stromen in de afbeeldingen van wilde larven, suggereert dat de larven kwallen nabootsen, zeggen de auteurs van het onderzoek.
De achterblijvende ingewanden van een barbeeled dragonfish (Aristostomieën sp.) larven worden fijngestampt of helemaal afgebroken, maar de onderzeese foto laat zien dat ze opgerold is tot een strakke kurkentrekker. Nonaka en Johnson geven toe dat wetenschappers de functie van de achterblijvende ingewanden bij sommige larvale vissen nog niet begrijpen. Eén theorie is dat blootgestelde ingewanden op de een of andere manier de spijsvertering kunnen verhogen, terwijl een andere suggereert dat ze roofdieren kunnen verwarren.
Verborgen kleuren
Ethanolconservering van monsters stoot bacteriën en schimmels af, maar loogt kleuren uit. De drietalige reuzenoogbot (Samariscus triocellatus) larve, botwit als een specimen, is helderblauw. De dorsale en anale vinnen zijn omzoomd met wit, en rijen gele vlekken stippelen de basis van de vinstralen. Hoewel hun functie nog moet worden bestudeerd, is het mogelijk dat deze randen een flikkerend visueel effect creëren om de vissen te helpen ontsnappen aan roofdieren, suggereert Geoff Moser, een gepensioneerde NOAA-visserijbioloog die niet bij het onderzoek betrokken is. Het wordt ‘flicker fusion’ genoemd en is onderzocht bij andere dieren, zoals gestreepte slangen, als een vorm van camouflage voor onderweg.
De diepzee driepootvis (Bathymicrops sp.) is duidelijk en bleek als het wordt bereid als een exemplaar en uniform bruin als een volwassen vis – niet bepaald een kijker. Maar de larve lijkt een clownkostuum te hebben aangetrokken met grote witte en oranje stippen op zijn verder blauw getinte lichaam. In een ethanol-exemplaar zien de borstvinnen er zacht en spookachtig uit, terwijl de levende larve flamboyante, stekelige en gevlekte vinnen heeft. De functie van de kleuring is onbekend. zegt Nonaka, maar het kan ook een flikkerfusietruc zijn.
Visgedrag
Bij larvale exemplaren kunnen wetenschappers sommige structuren observeren als bewijs van gedrag. Maar onderzeese observaties van wilde larvale vissen kunnen laten zien wat ze echt van plan zijn als ze nog leven. De larve van de versperde conger (Ariosoma fasciatum) is superplat, in tegenstelling tot de cilindrische volwassene. Toch laat een foto zien dat hij zwemt als een volwassen gestreepte conger, door zijn lange lichaam lateraal te laten golven. Dus hoewel het slanker is als een larve, heeft het enkele volwassen bewegingen naar beneden.
Onderzeese waarnemingen kunnen ook associaties onthullen die larven hebben met andere zeedieren, inclusief andere kleine beestjes die ook op de stroming rijden. Bijvoorbeeld, een petite Pacific pomfret (Brama japonica) larve werd op camera gevangen terwijl ze op een kwal reed. Dat is een ontdekking waar de auteurs van het onderzoek niet eens over wilden speculeren. Hoewel er larvale vissen zijn gezien schuilen in de tentakels van gelei, lijkt het liften op een kwal een vreemde draai aan dat gedrag.
Elke larvale vis die door wetenschappers wordt geïdentificeerd, vormt de basis voor conservering. Door te weten waar larvale vissen van bepaalde soorten leven, kunnen onderzoekers beter adviseren over het beheer van de oceaanecosystemen waarvan de vissen afhankelijk zijn om te overleven.
Behoudsplanning vereist ook kennis van gedrag (SN: 30/12/10​ Dus door larvale vissen te fotograferen en hun exemplaren beschikbaar te stellen voor identificatie, krijgen onderzoekers grip op de gedragsaanpassingen van vissen om te overleven in het wild.
“Ik werk al meer dan 40 jaar met vislarven”, zegt Moser. “De kans om deze larven in hun omgeving te zien, was een geweldige stap vooruit in onze wetenschappelijke inspanningen.”