De staart van het roofdier was peddelachtig, met een bewegingsbereik waardoor heen en weer kon worden gezwaaid
Spinosaurus, wiens staart hier wordt getoond in de illustratie van een kunstenaar, was goed aangepast voor een waterleven, suggereert een nieuwe studie. Samen met zijn lange, smalle kaken en kegelvormige tanden had de dinosaurus een unieke, peddelachtige staart.
Scherpe tanden Spinosaurus
stond niet alleen in het ondiepe water om vis te vangen voor het avondeten; deze dinosaurus was misschien een uitstekende zwemmer. Spinosaurus aegyptiacus, een nieuwe fossiele ontdekking onthult, had een peddelvormige staart dat heeft het roofdier misschien geholpen door het water te snijden met de gratie van een krokodil.
De verstarde staart, opgegraven uit 95 miljoen jaar oude rotsen in Marokko, is de meest complete Spinosaurus
staart ooit hersteld. De ongebruikelijke vorm suggereert dat deze dinosaurus mogelijk in het water was geweest – in tegenstelling tot de heersende wijsheid dat dinosauriërs uitsluitend landbewoners waren, rapporteren onderzoekers in een online studie die op 29 april in Natuur.
‘Het was eigenlijk een riviermonster’, zegt Nizar Ibrahim, een paleontoloog van gewervelde dieren aan de University of Detroit Mercy die de studie leidde.
“Toen ik de illustraties van de staart voor het eerst zag, giechelde ik letterlijk van verbazing en verrukking – en ik ben niet iemand die normaal giechelt”, zegt Matthew Lamanna, een paleontoloog met gewervelde dieren in het Carnegie Museum of Natural History in Pittsburgh, die de papier voor Natuur. ‘De staart zag er zo verschrikkelijk raar uit voor een roofzuchtige dinosaurus. Zoiets had ik nog nooit gezien. ‘
Spinosaurus stond erom bekend dicht bij het water te hebben geleefd en te hebben gegeten met zeevruchten: de kegelvormige tanden van het dier zouden bedreven zijn geweest in het vastgrijpen van gladde vissen. “Maar voor de meeste mensen was het model waarmee ze zich meer op hun gemak voelden een wadende dinosaurus die wachtte tot de vis langszwom”, zoals een grizzlybeer in het water kan spetteren om een vis te vangen, zegt Ibrahim.
Ibrahim heeft dat eerder voorgesteld Spinosaurus was meer dan een incidentele waadvogel. In een paper uit 2014 Wetenschap, meldden hij en collega’s dat het schepsel dichtere botten had dan de meeste andere theropoden, de tak van roofzuchtige dinosaurussen die omvat Tyrannosaurus rex en Allosaurus (SN: 9/11/14). Dichtere botten kunnen een evolutionaire aanpassing zijn aan een meer aquatisch leven, waardoor een grotere controle over het drijfvermogen mogelijk is.
De studie uit 2014 was gebaseerd op een fossiel dat in 2008 in de Kem Kem-bedden in Marokko werd ontdekt en dat voor het eerst gedeeltelijk werd teruggevonden door een amateur-fossielenjager. Het team van Ibrahim keerde terug naar de locatie en vond meer van het skelet terug. Nadat de paper uit 2014 was gepubliceerd, ging hij weer terug en mikte op een groot stuk rots naast de oorspronkelijke opgravingslocatie.
‘We hebben goud geslagen’, zegt hij. Bot na bot kwam tevoorschijn en onthulde een staart die bijna 80 procent compleet was. Die staart bevatte zeer lange neurale stekels, benige uitsteeksels op de wervels, die samen een hoge vinvorm vormden, waardoor de staart op een peddel leek, zegt hij.
Aan de onderkant van de staart zit een rij v-vormige botten, chevrons genaamd, een kenmerk dat veel dinosauriërs hebben. Bij de meeste dinosaurussen zijn de punthaken “vrij lang aan de basis van de staart en worden dan steeds korter” naar de punt toe, zegt Ibrahim. Maar in Spinosaurus, de punthaken blijven lang tot nabij het uiteinde van de staart.
Bovendien was de staart verrassend flexibel. Veel theropoden hadden stijve, onbuigzame staarten, waardoor de dinosauriërs hun gewicht op het land konden balanceren. Maar Spinosaurus ‘ staart had een breed bewegingsbereik waardoor het zijwaarts kon zwaaien.
Of die beweging zich vertaalde in het voortbewegen van het dier door water is een andere vraag. Ibrahim en collega’s testten de mogelijke kracht van Spinosaurus‘staartvorm tegen die van andere dieren, waaronder twee terrestrische theropoden en twee moderne, semiaquatische dieren, een krokodil en een watersalamander.
Plastic versies van de verschillende staartvormen werden heen en weer geslingerd door robotbesturingen in een watertank, terwijl sensoren de voortstuwingskracht en stuwkracht van de staarten maten. De Spinosaurus staart presteerde bijna net zo goed als de staarten van de semiaquatische dieren en veel beter dan de staarten van de andere dinosaurussen, zegt Ibrahim.
Die bevinding suggereert dat Spinosaurus was in staat om actief prooien in het water te achtervolgen, voegt hij eraan toe. ‘Op dit moment denk ik dat het de spijker in de kist is van het idee dat dinosauriërs nooit de waterwereld zijn binnengedrongen.’
Het is echter ook mogelijk dat de verlengde staartwervels eerder bedoeld waren voor weergave dan voor zwemmen, merkt Thomas Holtz op, een paleontoloog van gewervelde dieren aan de Universiteit van Maryland in College Park, die niet betrokken was bij de nieuwe studie. ‘Maar om eerlijk te zijn, dat zijn elkaar niet uitsluitende dingen’, voegt hij eraan toe. En wanneer de staartvorm samen met andere ongebruikelijke kenmerken wordt bekeken, zoals de dichte botten van de dinosaurus, “is er een consistent patroon dat zeker suggereert dat het een waterdier is.”
Als dat waar is, zou dat een paradigmaverschuiving betekenen in ons begrip van dinosaurussen, waarvan eerder werd gedacht dat het uitsluitend landdieren waren, zegt Holtz. Maar er zijn vergelijkbare soorten uitzonderingen. ‘We beschouwen zoogdieren als een terrestrische groep, maar we hebben walvissen en vleermuizen’, zegt hij.
En Spinosaurus‘voorouders hadden stijvere staarten meer zoals die van andere theropoden, wat suggereert dat de vorm van de staart in de loop van de tijd is geëvolueerd’, zegt Holtz. ‘Het zou interessant zijn om te zien of er een lid blijkt te zijn Spinosaurus ‘ Afdeling [that lived later] en was zelfs nog meer in het water. Het is het soort dingen waar we onze ogen voor uit willen houden. ‘
