Fecale monsters suggereren dat stedelijke dieren in het wild micro-organismen hebben opgepikt van stadsbewoners
Anoles zoals deze in Orlando, Florida, leven in zowel stedelijke als landelijke locaties, meestal in tropische delen van Amerika. Deze brutale beestjes zouden menselijke microben uit steden kunnen oppikken, suggereert een studie.
Dieren die naar de grote stad verhuizen, kunnen meer krijgen dan ze hadden verwacht. Darmmicro-organismen van mensen in steden kunnen overgaan in de stedelijke fauna, waardoor de gezondheid van de dieren mogelijk in gevaar komt.
Fecale monsters van mensen en dieren over de hele wereld tonen aan dat stedelijke beestjes microbiële gemeenschappen herbergen die: veel meer gemeen met die in stedelijke mensen dan bij mensen op het platteland en in het wild, rapporteren onderzoekers in een voorlopige studie die op 6 januari is geplaatst op bioRxiv.org. Hoewel eerder onderzoek heeft aangetoond dat dieren in gevangenschap menselijke microben kunnen krijgen – sommige in verband met gastro-intestinale stoornissen, immuundeficiënties en zelfs groeiachterstand – is dit de eerste keer dat een humaniserend effect op dieren in het wild is gevonden in steden, en tussen mensen en reptielen.
Veel van de microben die vaker voorkomen in geïndustrialiseerde menselijke populaties, verschijnen in stedelijke populaties van wilde dieren, maar ze ontbreken volledig in de landelijke populaties, zegt Andrew Moeller, een evolutionair bioloog aan de Cornell University.
Veel dieren herbergen symbiotische gemeenschappen van microben, producten uit de evolutionaire geschiedenis die een belangrijke rol spelen bij immuniteit en fitheid (SN: 24/6/19). Om te zien hoe de microbe-gemeenschappen in stedelijke dieren zich verhouden tot die bij mensen, analyseerden Moeller en zijn team 492 fecale monsters genomen van mensen, coyotes en hagedissen in stedelijke en landelijke locaties zo gevarieerd als Edmonton, Canada en Amazone-dorpen in Venezuela. Het team gebruikte genomische analyse om de overvloed aan microbieel DNA in elk monster te vinden en vergeleek vervolgens de microbiële profielen tussen stedelijke en landelijke gastheren.
Stedelijke hagedissen en coyotes hadden darmmicrobioomgemeenschappen die meer op stedelijke mensen leken dan op mensen op het platteland of dieren in het wild, vonden de onderzoekers. Met name ontdekten ze 18 geslachten van bacteriën in stedelijke dieren in het wild die niet voorkwamen in hun landelijke tegenhangers.
De parallelle veranderingen in micro-organismen die bij verschillende dieren op verschillende locaties worden waargenomen, zijn overtuigende patronen van stadsspecifieke microbiële veranderingen, zegt Taichi Suzuki, een evolutionair bioloog aan het Max Planck Instituut voor Ontwikkelingsbiologie in Tübingen, Duitsland, die niet bij het onderzoek betrokken was. “Een grote vraag is het mechanisme dat dit patroon aanstuurt, dat verder onderzoek behoeft”, zegt hij.
Onderzoek heeft uitgewezen dat de menselijke darm een ​​bron is van de nieuwe bacteriestammen die worden aangetroffen in de stedelijke natuur, dus waarschijnlijk hebben ze ze op de een of andere manier van mensen opgepikt, zegt Moeller. Mensen scheiden bacteriën uit onze persoonlijke microbiële wolken, terwijl we ons dagelijks leven bezighouden (SN: 30/09/15). “De eenvoudigste verklaring zou zijn dat de dieren gewoon in dezelfde ruimte samenleven en daarom microben in hun omgeving oppikken”, zegt Moeller. Het kan ook een product zijn van een stedelijke gastronomische levensstijl, het eten van restjes van mensen: sommige bacteriën worden geassocieerd met vetrijke, eiwitrijke diëten die typisch in steden worden gegeten.
Het onderzoek is een mooie inleiding, maar zou baat kunnen hebben bij het in aanmerking nemen van lokale diëten en pathologieën, zegt Mark van der Giezen, een microbioloog aan de Universiteit van Stavanger in Noorwegen die ook niet bij dit onderzoek betrokken is. “Verstedelijking is een sociaal fenomeen van zeer complexe aard”, zegt hij.
