Anaclitische depressie verwijst meestal naar sociaal-emotionele, fysieke en intellectuele beperkingen die kunnen optreden wanneer een baby langdurig gescheiden is van zijn moeder of primaire verzorger.
Lees hieronder meer over deze aandoening en de symptomen ervan, evenals het onderzoek achter wat eraan bijdraagt.
Wat is anaclitische depressie?
Een snelle zoekopdracht in het woordenboek leert je dat ‘anaclitisch’ betekent dat je liefde voelt voor een object. In de psychoanalyse betekent “anaclitisch” “steunen”.
Hoe spelen deze definities een rol bij anaclitische depressie? Een baby die langdurig gescheiden is van het object waar hij van houdt en op leunt, vertoont doorgaans sociaal-emotionele, fysieke en intellectuele beperkingen.
In de wetenschappelijke literatuur over anaclitische depressie die decennia teruggaat, houdt dit object van baby’s van hun moeder of primaire verzorger.
Het goede nieuws is dat onderzoek lijkt aan te tonen dat anaclitische depressie bij baby’s van voorbijgaande aard is. Dat betekent dat wanneer baby en moeder of primaire verzorger herenigd worden, de symptomen van anaclitische depressie verdwijnen. Dat gezegd hebbende, weten onderzoekers niet zeker wat de mogelijke gedragseffecten op de lange termijn zijn.
Interessant is dat
Oorsprong van onderzoek naar anaclitische depressie
Anaclitische depressie werd voor het eerst beschreven in een tijdschriftartikel uit 1945 door René Spitz. In 1946 beschreef ze haar studie van 123 baby’s tussen 6 en 8 maanden oud die 3 maanden van hun moeder waren gescheiden. Spitz merkte op wat ze een ‘opvallend syndroom’ noemde.
Na ongeveer 6 maanden oud werden de voorheen gelukkige baby’s huilerig en trokken ze zich vervolgens terug. Ze weigerden in contact te komen met de mensen om hen heen.
In het begin huilden of schreeuwden ze als ze erop drukten om deel te nemen, maar na ongeveer 3 maanden reageerden ze zo niet meer dat zelfs het huilen en schreeuwen stopte. Sommige baby’s vielen af, sliepen niet goed en waren vatbaarder voor verkoudheid of eczeem. Geleidelijk aan nam hun algemene ontwikkeling af.
Symptomen van anaclitische depressie bij menselijke baby’s
De symptomen van anaclitische depressie zijn vergelijkbaar met die van depressie. Symptomen zijn onder meer:
- angst, verdriet en huilen
- terugtrekking en weigering om met de omgeving om te gaan
- ontwikkelingsbelemmeringen, waaronder langzame reactie op prikkels en langzame bewegingen
- verlies van eetlust en gewichtsverlies
- slapeloosheid
- bevroren en emotieloze gezichtsuitdrukking
Hoe lost anaclitische depressie op?
Anaclitische depressie lijkt op te lossen wanneer baby en moeder of primaire verzorger herenigd worden.
Tijdens haar onderzoek ontdekte Spitz dat wanneer de moeder en de baby weer samen waren, de baby snel gelukkig en interactief werd. Naast deze dramatische verandering heeft Spitz in sommige gevallen een duidelijke sprong in de ontwikkeling van de baby gemeten.
Spitz bestudeerde ook een tweede instelling waar baby’s die van hun moeder waren gescheiden, niet werden herenigd.
In plaats van een gelukkig weerzien, beschreef Spitz een progressief syndroom, dat na het kritieke ontwikkelingspunt van drie maanden onomkeerbaar werd en zelfs leidde tot de dood van bijna een derde van de baby’s.
Anaclitische depressie bij volwassenen
Oorzaken
Er is niet veel onderzoek gedaan naar anaclitische depressie bij volwassenen. Maar een
Onderzoekers onderzochten hoe het type gehechtheid tussen kind en ouder verband hield met depressie. De studie toonde aan dat mensen met een veilige gehechtheid minder kans hadden op het ontwikkelen van een depressie. Anaclitische depressie kwam vaker voor bij mensen die als volwassenen een gepreoccupeerde hechtingsstijl ontwikkelden (ook wel angstige hechting genoemd).
Het lijkt erop dat, net als alle hechtingsstijlen, gepreoccupeerde hechting gebaseerd is op opvoedingsstijlen.
Een ouder met inconsistent opvoedingsgedrag die soms koesterend en soms emotioneel niet beschikbaar is, kan de basis leggen die ertoe leidt dat een kind als volwassene een gepreoccupeerde hechtingsstijl ontwikkelt.
Deze gehechtheid omvat de neiging om te zoeken naar acceptatie door anderen in een poging gevoelens van een laag zelfbeeld te versterken.
Symptomen
Volwassenen met anaclitische depressie hebben de neiging om te veel aandacht te besteden aan interpersoonlijke relaties ten koste van persoonlijke autonomie. Het verlies van een relatie of interpersoonlijk conflict kan leiden tot sterke negatieve gevoelens, zoals:
- neiging tot perfectionisme
- moeten voldoen aan hoge normen van anderen
- gevoelens van eenzaamheid
- zwakheid
- hulpeloosheid
- angst voor verlating
Resolutie
Aangezien de basis van anaclitische depressie bij volwassenen in bepaalde hechtingsstijlen lijkt te liggen, kan het leren hoe een veilige hechting kan worden opgebouwd, helpen om deze op te lossen. Veilige gehechtheid omvat zelfregulatie, afgestemde communicatie met anderen, inzicht en empathie.
Met psychotherapie, psychoanalyse en de tools van mindfulness kun je leren om een zogenaamde verdiende veilige gehechtheid op te bouwen. Dit omvat het erkennen van disfunctionele ervaringen die u als kind misschien hebt meegemaakt, en leren hoe u deze ervaringen kunt begrijpen.
De afhaalmaaltijd
Tegenwoordig heeft geavanceerde sociale zorg in de moderne wereld de anaclitische depressie bij kinderen verminderd, omdat dergelijke zorg beschikbaar en toegankelijker is. Volwassenen kunnen echter nog steeds last hebben van dit subtype depressie.
Als u denkt dat u een anaclitische depressie heeft, overweeg dan om met een therapeut te praten. Ze kunnen u helpen uw hechtingsstijl te begrijpen en ermee te werken.
