Zeeleven biedt een lens voor zelfonderzoek in ‘How Far the Light Reaches’

Hoe ver het licht reikt
Sabrina Impler
Little, Brown & Co., $ 27

In Hoe ver het licht reikt, laat Sabrina Imbler ons zien dat de oceaan, in al zijn mysterie en oogverblindende glorie, vreemd is – dat wil zeggen, het leven dat daar vorm krijgt, daagt uit hoe wij landrotten onze manieren van zijn waarnemen. Deze verzameling essays vertelt de verhalen van 10 zeedieren, met Imbler, een queer en mixed-race schrijver, verweven in verhalen over hun eigen familie, zelfontdekking, seksualiteit en genezing. De geprofileerde dieren, vaak gezien als vreemd of buitenaards, veranderen in herkenbare emblemen van identiteit, gemeenschap en queer joy in deze verrukkelijke amalgaam van memoires en wetenschapsjournalistiek.

Imbler begint met een bekentenis: “De waarheid is dat mij werd gevraagd om de Petco te verlaten, maar ik vertelde iedereen dat ik verbannen was.” De dertienjarige Imbler had in de winkel geprotesteerd om klanten ervan te overtuigen geen goudvissenkommen te kopen. De kommen, schrijft Imbler, veroordelen de vissen tot een afgeknot leven in een doorzichtige kist, waarin ze geïsoleerd zullen sterven, verstoken van zuurstof en vergiftigd met ammoniak uit hun eigen urine.

Maar niet gehinderd door de grenzen van een kom, gedijen de vissen. Wanneer eigenaren van gezelschapsdieren die zich vervelen, goudvissen in meren of rivieren dumpen, kunnen de vissen opzwellen tot de grootte van kannen melk. Ze zijn “zo goed in het leven dat ze een ecologische bedreiging zijn geworden”, schrijft Imbler.

Toch kan Imbler niet anders dan de veerkracht van de wilde goudvis bewonderen: “Ik zie iets waarvan niemand had verwacht dat het niet alleen zou leven, maar onmogelijk zou bloeien.”

Overleven onder ondenkbare omstandigheden is een thema dat alle geprofileerde dieren gemeen hebben. Neem de yeti krab (Kiwa puravida), die ik, na het lezen van dit boek, nu uitroep tot een queer-icoon (stap opzij, de Babadook). In het ijskoude donker, ongeveer 1000 meter onder het zeeoppervlak, vindt de krab troost in de buurt van hydrothermale bronnen.

Dergelijke hotspots bevorderen het leven in een desolate woestenij. Hitte en chemicaliën van binnenuit de aarde ondersteunen een ecosysteem van krabben, kokkels, mosselen, kokerwormen en meer. Daar, op ware queer-manier, K. puravida “danst om te leven”, schrijft Imbler. De yetikrab gooit zijn klauwen in de lucht en zwaait ermee alsof het hem niets kan schelen. Daarbij “kweekt” het de bacteriën die het eet, die zich vastklampen aan de borstelige klauwen van de krab. Door met de klauwen in een langzaam maar gestaag ritme te zwaaien, krijgen de bacteriën voedingsstoffen binnen.

Bij het vertellen van het verhaal van de krab haalt Imbler herinneringen op aan hun zoektocht naar gemeenschap nadat ze in 2016 naar Seattle waren verhuisd. Imbler voelde zich alleen tussen de voornamelijk blanke mensen die ze ontmoetten en ontdekte een maandelijks feest genaamd Night Crush, georganiseerd door en voor queer mensen van kleur. Night Crush werd Imbler’s eigen hydrothermale bron – een oase die werd verwarmd door mensen die dansten in mesh, pailletten, glitter en vreugde. “Als queer mensen mogen we onze families kiezen”, schrijft Imbler. “Ontluchtingsbacteriën, kokerwormen en yeti-krabben gaan nog een stap verder. Ze kiezen wat hen voedt.”

Imbler kijkt naar de zee om alle aspecten van het gezin te ontdekken. De paarse octopus (Graneledon boreopacifica), biedt bijvoorbeeld inzichten over het moederschap. Tijdens een broedperiode van vier en een half jaar, de langst bekende van welk dier dan ook, verhongert de octopus zichzelf en ziet af van jagen om haar eieren te beschermen (SN: 7/30/14).

Door middel van de octopussage reflecteert Imbler op hun eigen moeder, die als kind vanuit Taiwan naar de Verenigde Staten verhuisde. De moeder van Imbler had het gevoel dat ze op ‘een nieuwe planeet’ was. Om te overleven, leerde ze zo wit en ‘Amerikaans’ mogelijk te willen zijn, en zo dun mogelijk – trauma’s geërfd door Imbler, die een eetstoornis ontwikkelde.

Tijdens hun herstel realiseerde Imbler zich dat de wens van hun moeder dat ze dun zouden zijn, hoewel schadelijk, in zekere zin een daad van liefde was: “Ze wilde dat ik mager was, zodat dingen gemakkelijker zouden zijn. Wit, dus dingen zouden gemakkelijker zijn. Recht, dus dingen zouden gemakkelijk, gemakkelijk, gemakkelijk zijn. Zodat, in tegenstelling tot haar, niemand ooit mijn recht om hier in Amerika te zijn in twijfel zou trekken.

Het is met dezelfde gratie, helderheid en tederheid dat Imbler de andere essays van het boek maakt, of het nu gaat om het mediteren over hun eigen genderexpressie door de beheersing van de metamorfose van de inktvis of het onderzoeken van hun ervaring met aanranding door de zandspits, een hinderlaagroofdier van de zeebodem. .

Als een goudvis die wordt opgesloten door een kom, ben ik beperkt door mijn woordentelling en kan ik niet alles zeggen wat ik wil over dit boek dat ik moet lezen. Dus ik eindig met een laatste inzicht. In één essay introduceert Imbler salpen. Deze geleiachtige klodders bestaan ​​als een kolonie van honderden identieke salps die in een ketting zijn samengevoegd. De wezens bewegen niet in één gesynchroniseerde inspanning. “Salps stellen elk individu in staat om in zijn eigen tempo in dezelfde algemene richting te vliegen”, schrijft Imbler. “Het is niet zo snel als gecoördineerde slagen, maar het is duurzamer op de lange termijn, waarbij elk individu zuigt en spuit zoals het wil.”

Dit idee van één collectief, bestaande uit individuen die in hun eigen tempo naar een gemeenschappelijke zaak marcheren, is er een die queers en andere gemarginaliseerde groepen goed kennen – of het nu gaat om het creëren van een gemeenschap of het protesteren voor burgerrechten. En het is een idee dat Imbler aan hun lezer meedeelt: “We kunnen allemaal in verschillende snelheden bewegen, maar we zullen alleen samen de horizon bereiken.”

Kopen Hoe ver het licht reikt van Bookshop.org. Wetenschap nieuws is een aan Bookshop.org gelieerde onderneming en verdient een commissie op aankopen via links in dit artikel.