Het is meer dan een jaar geleden dat mijn zoon werd geboren en sinds zijn komst heb ik hem maar een handvol keren verlaten. We koken samen, winkelen samen, liggen samen en spelen samen. Hij is mijn trainings- en hardloopmaatje.
Ik ben dankbaar voor zijn leven en zijn aanwezigheid. Hij is een goede baby. Een blij kindje. Een gemakkelijke, zorgeloze baby.
En hij is een “bijna niet gebeurd” baby. We worstelden om hem te verwekken en verloren een zwangerschap 7 maanden voordat ik hoorde dat ik hem droeg.
Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet uitgeput was.
Ik werk vanuit huis, zorg voor hem terwijl ik thuis werk en houd het huis (min of meer) op orde. Mijn dag begint om vijf uur ‘s ochtends en eindigt ruim na tien uur ‘s avonds – en het is zwaar.
Ik ben gestrest, depressief, angstig en moe – zo moe dat ik gedachten heb gehad om weg te rennen. Op sommige dagen wil ik het allemaal achter me laten. Het heeft ook mijn relatie onder druk gezet: met hem, mijn man en mijn 6-jarige dochter omdat mama altijd snauwt of een dutje doet.
Er is geen tussenweg, en ik weet waarom. Ik ben overweldigd en overwerkt, en ik heb een pauze nodig.
Het is tijd voor wat (broodnodige) zelfzorg
Zelfzorg is geen nieuw concept of een nieuw idee, en is ook niet beperkt tot ouders. In feite kan elke activiteit die uw fysieke, mentale of emotionele welzijn verbetert, als zelfzorg worden beschouwd.
Hardlopen is bijvoorbeeld een vorm van zelfzorg, net als lezen, schrijven of mediteren. Maar ik ken mezelf. Als ik 5 minuten vrij heb, vul ik mijn tijd met klusjes. Er zijn kleren om op te vouwen en borden om te wassen. Bellen om te doen en e-mails die beantwoord moeten worden.
Dus in plaats van met mezelf te vechten (en me schuldig te voelen omdat ik stil zat of boos was omdat ik niet kon vertragen), besloot ik weg te gaan.
Ik pakte de auto in en ging naar Lake George.
De reden dat ik naar het noorden ging, was tweeledig. Het gebied, dat pal in het midden van de Adirondacks ligt, is ideaal voor winterse activiteiten. Maar de echte reden dat ik naar Lake George ging, is omdat niemand in de winter naar Lake George gaat.
Het is een zomerstad en hoewel er een paar gasten logeerden in het Holiday Inn aan Canada Street – de hoofdweg van de stad – waren de gangen stil. Ik leg mijn mobiel neer, op trilstand.
Weggaan zonder kinderen betekent dingen doen in je tijd
Natuurlijk zijn er tal van voordelen om zonder kinderen op pad te gaan. Ik kon laat opblijven en uitslapen. Ik zou aan een bar kunnen zitten en een cocktail drinken of naar een coffeeshop gaan en de hele drank opdrinken voordat deze is afgekoeld (of ik ben vergeten waar ik hem heb neergezet).
Ik kon luisteren naar mijn geest en mijn lichaam. Als ik moe werd, kon ik rusten. Plannen konden worden gewijzigd en geannuleerd omdat ik niet volgens het school- of dansschema van mijn dochter liep, of het leven tussen dutjes door leefde. En ik zou de badkamer alleen kunnen gebruiken.
Ja, dat is een luxe als je twee jonge kinderen hebt.
Maar het mooiste van de vakantie was toen ik blij thuiskwam, want weggaan gaf me leven. Ik was verfrist en kreeg nieuwe energie. Ik kon niet wachten om mijn twee jonge kinderen te zien of te knuffelen.
Vergis je niet: het was niet gemakkelijk. Ik voelde me schuldig om mijn kleintjes achter te laten. Mijn besluit leek lichtzinnig en toegeeflijk. Wij, net als miljoenen Amerikanen, hebben duizenden dollars aan creditcardschulden.
“Ik ben geld aan het verspillen”, dacht ik. “Ik verspil ieders middelen en tijd.” Als contractmedewerker was ik ook geld aan het verliezen. Ik krijg geen ziekte- of vakantietijd, en als ik een vrije dag neem, verlies ik gewoon inkomen omdat ik niet wordt betaald.
Ik voelde me ook vreselijk egoïstisch omdat ik weg wilde.
“Ik ben een slecht mens”, dacht ik terwijl ik mijn huilende dochter omhelsde. “Ik ben een vreselijke moeder.”
Maar na een paar dagen drong het tot me door. Vertrekken maakte me niet verschrikkelijk, maar blijven omdat ik op dampen liep. Ik moest eerst mijn zuurstofmasker opzetten, en dat is wat deze vakantie deed. Ik kon ademen.
Vrije tijd nemen was geen verspilling, maar een investering in mijn fysieke, mentale en emotionele welzijn.
Natuurlijk weet ik dat niet elke ouder een minivakantie kan nemen om hun batterijen op te laden en hun geest op te frissen.
Het vinden van kinderopvang kan moeilijk en duur zijn, vooral als je geen familie in de buurt of een ‘dorp’ hebt om je achter te scharen. En de COVID-19-pandemie heeft een extra hindernis toegevoegd.
Vrij nemen van het werk is zwaar en de financiële aspecten van de reis zijn (voor velen) een uitdaging. Ik ben gelukkig. Ik ben bevoorrecht. Ik ben gezegend.
Als je echter kunt, doe het dan.
En zo niet, wees niet getreurd. Er zijn nog andere manieren waarop je aan zelfzorg kunt doen, maar misschien moet je wat creatiever zijn. Je zult ook meer gedisciplineerd moeten zijn in het stoppen en gaan zitten dan ik.
Maar je bent het waard. Je kinderen zijn het waard, en 2 uur of zelfs 2 dagen voor jezelf nemen maakt je geen slechte moeder, het maakt je een betere. Ik beloof.
Kimberly Zapata is een moeder, schrijver en pleitbezorger van de geestelijke gezondheid. Haar werk is op verschillende sites verschenen, waaronder de Washington Post, HuffPost, Oprah, Vice, Parents, Health en Scary Mommy – om er maar een paar te noemen. Als haar neus niet begraven is in haar werk (of een goed boek), brengt Kimberly haar vrije tijd door met hardlopen Groter dan: ziekte, een non-profitorganisatie die tot doel heeft kinderen en jonge volwassenen die worstelen met psychische aandoeningen te versterken. Volg Kimberly op Facebook of Twitter.
