Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon.
Ik zat in het kantoor van de kinderpsycholoog en vertelde haar over mijn zesjarige autistische zoon.
Dit was onze eerste ontmoeting om te zien of we geschikt zouden zijn om samen te werken aan een evaluatie en formele diagnose, dus mijn zoon was niet aanwezig.
Mijn partner en ik vertelden haar over onze keuze voor thuisonderwijs en dat we straf nooit als een vorm van discipline hebben gebruikt.
Naarmate de vergadering vorderde, werden haar wenkbrauwen havikachtig.
Ik kon het oordeel in haar gezichtsuitdrukking zien toen ze een monoloog begon over hoe ik mijn zoon moest dwingen naar school te gaan, hem in situaties te dwingen die hem extreem ongemakkelijk maakten, en hem te dwingen om te socializen, ongeacht hoe hij erover denkt.
Kracht, kracht, kracht.
Ik had het gevoel dat ze zijn gedrag in een doos wilde stoppen en er vervolgens bovenop wilde zitten.
In werkelijkheid is elk autistisch kind zo uniek en anders dan wat de samenleving als typisch beschouwt. Je zou hun schoonheid en eigenzinnigheid nooit in een doos kunnen passen.
We hebben haar diensten afgewezen en vonden een betere pasvorm voor ons gezin – voor onze zoon.
Er is een verschil tussen gedrag afdwingen en onafhankelijkheid aanmoedigen
Ik heb uit ervaring geleerd dat het contra-intuïtief is om onafhankelijkheid af te dwingen, of je kind nu wel of niet autistisch is.
Wanneer we een kind duwen, vooral een kind dat vatbaar is voor angst en stijfheid, is hun natuurlijke instinct om hun hielen in te graven en zich steviger vast te houden.
Als we een kind dwingen zijn angsten onder ogen te zien, en ik bedoel versteend schreeuwend op de grond, zoals Whitney Ellenby, de moeder die wilde dat haar autistische zoon Elmo zou zien, dan helpen we ze eigenlijk niet.
Als ik in een kamer vol spinnen zou worden gedwongen, zou ik me waarschijnlijk op een gegeven moment van mijn brein kunnen losmaken om het hoofd te bieden na ongeveer 40 uur schreeuwen. Dat betekent niet dat ik een soort van doorbraak of succes had bij het onder ogen zien van mijn angsten.
Ik neem ook aan dat ik die trauma’s zou opslaan en dat ze later in mijn leven steevast zouden worden geactiveerd.
Natuurlijk is het pushen van onafhankelijkheid niet altijd zo extreem als het Elmo-scenario of een kamer vol spinnen. Al dit duwen valt op een spectrum dat varieert van het aanmoedigen van een aarzelend kind (dit is geweldig en zou geen verplichtingen moeten hebben aan de uitkomst – laat ze nee zeggen!) Gevaar.
Als we onze kinderen in hun eigen tempo laten wennen en ze eindelijk die stap uit eigen beweging zetten, groeit echt vertrouwen en veiligheid.
Dat gezegd hebbende, ik begrijp waar de Elmo-moeder vandaan kwam. We weten dat onze kinderen elke activiteit leuk zouden vinden als ze het gewoon zouden proberen.
We willen dat ze vreugde voelen. We willen dat ze moedig en vol vertrouwen zijn. We willen dat ze “erbij passen”, omdat we weten hoe afwijzing voelt.
En soms zijn we gewoon te verdomd moe om geduldig en empathisch te zijn.
Maar geweld is niet de manier om vreugde, vertrouwen of kalmte te bereiken.
Wat te doen tijdens een zeer luide, zeer openbare kernsmelting?
Wanneer ons kind een meltdown heeft, willen ouders vaak de tranen stoppen omdat het ons hart pijn doet dat onze kinderen het moeilijk hebben. Of we hebben bijna geen geduld meer en willen gewoon rust en stilte.
Vaak hebben we te maken met de vijfde of zesde kernsmelting die ochtend door schijnbaar eenvoudige dingen zoals het label in hun shirt dat te jeukt, hun zus die te hard praat of een verandering in plannen.
Autistische kinderen huilen, jammeren of zwaaien niet om ons op de een of andere manier te pakken te krijgen.
Ze huilen omdat hun lichaam dat op dat moment moet doen om spanning en emotie los te laten van het gevoel overweldigd te worden door emoties of zintuiglijke prikkels.
Hun hersenen zijn anders bedraad en zo gaan ze met de wereld om. Dat is iets waar we als ouders mee in het reine moeten komen, zodat we ze zo goed mogelijk kunnen ondersteunen.
Dus hoe kunnen we onze kinderen effectief ondersteunen tijdens deze vaak luide en razende meltdowns?
1. Wees empathisch
Empathie betekent luisteren en hun strijd erkennen zonder oordeel.
Emoties op een gezonde manier uiten – of het nu gaat om tranen, gejammer, spelen of dagboeken – is goed voor alle mensen, zelfs als deze emoties overweldigend zijn in hun omvang.
Het is onze taak om onze kinderen voorzichtig te begeleiden en hen de tools te geven om zichzelf uit te drukken op een manier die hun lichaam of anderen geen pijn doet.
Wanneer we ons inleven in onze kinderen en hun ervaring valideren, voelen ze zich gehoord.
Iedereen wil zich gehoord voelen, vooral iemand die zich vaak onbegrepen voelt en een beetje uit de pas loopt met anderen.
2. Zorg dat ze zich veilig en geliefd voelen
Soms zijn onze kinderen zo verzonken in hun emoties dat ze ons niet kunnen horen. In deze situaties hoeven we alleen maar bij hen te zitten of in de buurt te zijn.
Vaak proberen we ze uit hun paniek te praten, maar het is vaak een verspilling van adem als een kind in de greep is van een meltdown.
Wat we kunnen doen is ze laten weten dat ze veilig en geliefd zijn. We doen dit door zo dicht mogelijk bij hen te blijven als ze zich prettig voelen.
Ik ben de tijden uit het oog verloren dat ik een huilend kind heb horen vertellen dat ze alleen uit een afgelegen ruimte kunnen komen als ze niet meer wegsmelten.
Dit kan de boodschap naar het kind sturen dat ze het niet verdienen om in de buurt te zijn van de mensen die van ze houden als ze het moeilijk hebben. Het is duidelijk dat dit niet onze bedoelde boodschap aan onze kinderen is.
Dus we kunnen ze laten zien dat we er voor ze zijn door dichtbij te blijven.
3. Elimineer straffen
Door straffen kunnen kinderen schaamte, angst, angst en wrok voelen.
Een autistisch kind heeft geen controle over hun inzinkingen, dus ze zouden er niet voor gestraft moeten worden.
In plaats daarvan zouden ze de ruimte en vrijheid moeten krijgen om luid te huilen met een ouder daar, om hen te laten weten dat ze worden gesteund.
4. Concentreer je op je kind, niet starende omstanders
Kernsmeltingen voor elk kind kunnen luidruchtig worden, maar ze hebben de neiging om naar een heel ander niveau van luid te gaan als het een autistisch kind is.
Deze uitbarstingen kunnen voor ouders gênant zijn als we in het openbaar zijn en iedereen naar ons staart.
We voelen het oordeel van sommigen die zeggen: “Ik zou mijn kind nooit zo laten handelen.”
Of erger nog, we hebben het gevoel dat onze diepste angsten worden bevestigd: mensen denken dat we falen in dit hele opvoedingsgebeuren.
De volgende keer dat u zich in deze openbare vertoning van chaos bevindt, negeert u de veroordelende blikken en bedwingt u die angstige innerlijke stem die zegt dat u niet genoeg bent. Onthoud dat de persoon die het moeilijk heeft en uw steun het meest nodig heeft, uw kind is.
5. Breek je zintuiglijke toolkit uit
Bewaar een paar zintuiglijke hulpmiddelen of speelgoed in uw auto of tas. Je kunt deze aan je kind aanbieden als hun geest overweldigd is.
Kinderen hebben verschillende favorieten, maar enkele veelgebruikte sensorische hulpmiddelen zijn onder meer verzwaarde schootkussens, ruisonderdrukkende koptelefoons, zonnebrillen en fidgetspeelgoed.
Forceer uw kind deze niet als ze aan het smelten zijn, maar als ze ervoor kiezen om ze te gebruiken, kunnen deze producten hen vaak helpen kalmeren.
6. Leer ze copingstrategieën als ze eenmaal kalm zijn
We kunnen tijdens een kernsmelting niet veel doen om onze kinderen hulpmiddelen te leren om ermee om te gaan, maar als ze in een vredige en uitgeslapen gemoedstoestand zijn, kunnen we zeker samen werken aan emotionele regulatie.
Mijn zoon reageert heel goed op wandelingen in de natuur, dagelijks yoga beoefenen (zijn favoriet is Cosmic Kids Yoga) en diep ademhalen.
Deze copingstrategieën zullen hen helpen te kalmeren – misschien voor een kernsmelting – zelfs als je er niet bent.
Empathie vormt de kern van al deze stappen om met een autistische kernsmelting om te gaan.
Als we het gedrag van ons kind als een vorm van communicatie beschouwen, helpt het ons om het te zien als worstelend in plaats van uitdagend te zijn.
Door zich te concentreren op de grondoorzaak van hun acties, zullen ouders beseffen dat autistische kinderen misschien zeggen: “Mijn maag doet pijn, maar ik kan niet begrijpen wat mijn lichaam me vertelt; Ik ben verdrietig omdat kinderen niet met me willen spelen; Ik heb meer stimulatie nodig; Ik heb minder stimulatie nodig; Ik moet weten dat ik veilig ben en dat je me door deze stortvloed aan emoties zult helpen, want het maakt me ook bang.”
Het woord trotsering kan volledig uit onze kernsmelting-vocabulaire verdwijnen en vervangen worden door empathie en mededogen. En door onze kinderen medeleven te tonen, kunnen we ze effectiever ondersteunen tijdens hun meltdowns.
Sam Milam is een freelance schrijver, fotograaf, pleitbezorger van sociale rechtvaardigheid en moeder van twee kinderen. Als ze niet aan het werk is, vind je haar misschien op een van de vele cannabisevenementen in de Pacific Northwest, in een yogastudio of bij het verkennen van kustlijnen en watervallen met haar kinderen. Ze is gepubliceerd met The Washington Post, Success Magazine, Marie Claire AU en vele anderen. Bezoek haar op Twitter of haar website.
