Het onderwerp “microtransacties” is een controversieel onderwerp onder gamers. Ze zijn alles waarvoor je geld moet betalen in een videogame. Dit is waarom spelers er een probleem mee hebben.
Wat is een microtransactie?
Toen videogames voor het eerst werden uitgebracht, was het kopen ervan een vrij eenvoudig proces. Je loopt een tech- of game-winkel binnen, koopt een game voor je console of computer en plaatst hem dan weer thuis.
Met de opkomst van internet, met name snelle breedband- en wifi-verbindingen, kwam de verkoop van online games. Nu hoef je de deur niet uit om games te kopen. Je kunt de titels kopen in digitale winkels zoals Steam, Playstation Network, Nintendo eShop en zelfs mobiele platforms zoals de App Store en de Google Play Store. De gamebestanden worden vervolgens rechtstreeks naar uw apparaat gedownload en u kunt de game meteen spelen.
De opkomst van de detailhandel in digitale games introduceerde echter ook in-game-aankopen of microtransacties. Ze zijn alles wat je in een game kunt kopen, zoals items, kostuums, upgrades, premiumfuncties en meer. Microtransacties zijn opgenomen in veel recent uitgebrachte games, van gratis mobiele apps tot blockbuster-titels van belangrijke ontwikkelingsstudio’s. Het gebruik ervan is omstreden en is vaak een belangrijk discussiepunt in de gaminggemeenschap.
Microtransacties kunnen zich opstapelen
Microtransacties worden vaak in games ingebakken, samen met item-drops die een generator voor willekeurige getallen gebruiken. Dit betekent dat je een doos of pak krijgt met een item of meerdere items erin. Hoewel de meeste spellen manieren hebben waarop je deze gratis kunt krijgen, bieden ze ook de mogelijkheid om een doos met contant geld te kopen.
Er is een heel subgenre van videogames gecentreerd rond deze willekeurige loot boxes, genaamd “gacha-games”, die doorgaans gratis mobiele games zijn. Ze zijn gebaseerd op een Japans automaatformaat waarbij je contant geld of penningen invoert en in ruil daarvoor een willekeurig stuk speelgoed in een capsule krijgt.
Omdat gacha-spellen je actief aanmoedigen om meer te kopen, kunnen mensen duizenden dollars uitgeven aan een bepaalde titel. Mensen die enorme bedragen uitgeven aan microtransacties, worden ‘walvissen’ genoemd. Veel van deze spellen zijn vergeleken met gokautomaten, behalve dat ze geen geld uitbetalen.
Ook gebruikelijk bij sommige gamers is de overtuiging dat als je $ 60 betaalt voor een premium game, het hebzuchtig is om extra geld te moeten betalen om in-game content te ontgrendelen die al in de game is geprogrammeerd. Veel sportgames maken gebruik van dit model. Zowel de NBA 2k- als de FIFA-serie hebben modi waarmee spelers ruilkaarten kunnen verzamelen om in-game content te ontgrendelen. Deze ruilkaarten zitten in willekeurige pakketten die spelers elk een bepaald bedrag kosten.
Microtransacties veranderen de spelmechanismen
Een ander probleem is dat microtransacties de spelmechanica fundamenteel veranderen. Veel spellen zijn speciaal gemaakt om mensen aan te moedigen microtransacties te kopen. Voor gratis titels doen ze dit door het aantal keren dat je in een bepaalde periode kunt spelen te beperken of je altijd advertenties te laten zien.
Veel mobiele apps gebruiken ook donkere patronen, dit zijn interfaces die zijn ontworpen om gebruikers te manipuleren om onbedoelde acties uit te voeren. Dit kan zo simpel zijn als waar een knop is geplaatst of de manier waarop items op het scherm worden gekleurd.
Deze verandering in mechanica geldt ook voor grote titels. Veel games vertragen de voortgang ernstig, verhogen de zeldzaamheid van bepaalde items of sluiten bepaalde gebieden af, tenzij je betaalt voor speciale items of boosts. Dit is heel gebruikelijk bij massively multiplayer online games of MMO’s.
Een recent voorbeeld is Fallout 76 van Bethesda Game Studio. Deze game had bij de lancering last van veel technische problemen, maar een van de belangrijkste problemen die mensen met de game hadden, was de bekendheid van microtransacties. Veel in-game-items werden voor belachelijk hoge prijzen verkocht in hun Atom-winkel, waarbij Eurogamer opmerkte dat een puur cosmetische kerstman-outfit voor $ 20 werd verkocht. Ze verkochten ook items die in-game voordelen boden aan gebruikers die ze kochten.
Games die microtransacties gebruiken die een gameplay-voordeel bieden, worden door gamers vaak “betalen om te winnen” genoemd. In plaats van dat elke speler op een gelijk speelveld staat, krijgen spelers die geld uitgeven betere uitrusting en vaardigheden, waardoor sommige games meer gaan over wie het meeste geld heeft betaald dan over wie het beste heeft gespeeld.
Er is een grijs gebied. Een game kan gameplay-voordelen bieden aan mensen die 10 uur besteden aan het nivelleren van hun personage, maar sommige spelers laten geld betalen om het nivelleringsproces van 10 uur over te slaan. Dat klinkt nog steeds toegankelijk – maar wat als het nivelleringsproces in plaats daarvan 1000 uur zou duren, tenzij je wat geld neerlegt om het over te slaan?
Niet alle microtransacties zijn “betalen om te winnen”
Om echter niet te zeggen dat alle microtransacties slecht zijn en niet gewaardeerd worden door gamers. Sommige microtransacties hebben geen invloed op de gameplay en zijn niet ‘betalen om te winnen’.
Een voorbeeld van een goed microtransactie-formaat is de ongelooflijk populaire Battle Royale-titel Fortnite. De game is volledig gratis op alle platforms en daarom toegankelijk voor mensen van alle leeftijden. Al zijn geld wordt verdiend via puur cosmetische microtransacties. Dat betekent dat spelers niet kunnen betalen om een voordeel in het spel te hebben; ze kunnen alleen betalen voor kostuums, dansen en andere dingen die het uiterlijk van hun avatar veranderen. Iedereen staat op hetzelfde speelveld en mensen kunnen geen gameplay-voordeel behalen door geld uit te geven.
Een paar andere online games, zoals Dota 2, Counter-Strike: GO en Overwatch, hebben ook microtransactiemodellen die door veel gamers niet zo veracht worden. Bij al deze spellen worden alleen cosmetische artikelen te koop aangeboden, wat betekent dat er geen voordelen zijn voor gamers die het zich kunnen veroorloven om meer te betalen.
