Zilveren nanodeeltjes in verpakkingen kunnen droge voedingsmiddelen besmetten, zo blijkt uit testen

(A) Foto’s van fijngemalen (boven) en grofgemalen (onder) witte rijst opgeslagen in AgNP/LDPE-film. Representatieve helderveldmicrofoto’s van de monsters worden ook getoond. (B) Grootteverdelingen (cirkel-equivalente stralen) van de gemalen rijst, bepaald door analyse van helderveldmicroscoopbeelden. De vakjes geven de bereiken van 25-75% weer, en de snorharen vertegenwoordigen 1,5× de interkwartielafstanden (N > 100). Open vierkanten geven de gemiddelde waarden aan, en zwarte diamanten zijn uitschieters. (C) Ag-migratie, in ng Ag per cm² contactgebied van de verpakking, voor de rijstmonsters getoond in (A) na opslag bij 40 °C gedurende 10 dagen. Letteraanduidingen boven de balken geven statistisch verschillende groepen aan. ACS Voedselwetenschap en -technologie (2025). DOI: 10.1021/acsfoodscitech.4c00813

Een team van onderzoekswetenschappers onder leiding van scheikundige Timothy Duncan van de Amerikaanse Food and Drug Administration heeft bewijs gevonden dat zilveren nanodeeltjes ingebed in verpakkingen worden gebruikt als antimicrobieel middel dat in het droge voedsel sijpelt dat het moet beschermen. In hun krant gepubliceerd in het journaal ACS Voedingswetenschappen & Technologie, de groep beschrijft hoe ze hun eigen verpakking met daarin ingebedde zilveren nanodeeltjes creëerden en testten met verschillende voedingsmiddelen, en wat ze daarbij leerden.

Zilver is al eeuwenlang een bekend antimicrobieel middel, maar er worden pas sinds kort granen ter grootte van nanodeeltjes van gemaakt voor gebruik in voedselverpakkingen. Uit eerder onderzoek is gebleken dat wanneer dergelijke verpakkingen worden gebruikt voor vloeibare of gelatineuze voedingsmiddelen of dranken, de nanodeeltjes gemakkelijk in het voedsel kunnen sijpelen en doordringen. Het is nog steeds niet bekend of dergelijke deeltjes schade kunnen toebrengen aan mensen die ze consumeren. Er worden nog steeds tests uitgevoerd en daarom zijn ze in veel landen, waaronder de VS, verboden. Bij deze nieuwe poging wilde het onderzoeksteam weten of dergelijke deeltjes ook vinden hun weg naar droogvoer.

Om dit uit te zoeken heeft het team monsters van zilveren nanodeeltjes gemaakt en deze ingebed in polyethyleenfolieverpakkingen, waarin verschillende soorten voedsel kunnen worden bewaard. Ze testten tarwemeel, plakjes kaas, gemalen rijst en spinazieblaadjes. Vervolgens bewaarden ze de pakketten op een manier die normaal is voor de huizen van consumenten.

Het team bracht de pakketten vervolgens naar hun laboratorium om te testen met massaspectrometrie. Daarbij ontdekten ze dat de nanodeeltjes in alle voedingsmiddelen terecht waren gekomen, zij het in verschillende mate. Ze ontdekten bijvoorbeeld dat de kaas veel meer vervuild was dan de spinazieblaadjes. Ze merkten op dat hoe meer oppervlaktecontact tussen het voedsel en de verpakking, hoe meer besmetting. Ze merkten ook op dat het grootste deel van de besmetting beperkt bleef tot het oppervlak van het voedsel, wat betekende dat het grootste deel ervan gemakkelijk kon worden weggespoeld.