Een afgelegen Siberische stad meldde onlangs een temperatuur van 100,4 ° Fahrenheit
De opwarming van de aarde is bijzonder snel in het noordpoolgebied, zoals in de Yamal-regio in het noordwesten van Siberië (afgebeeld). In juni bereikte een Siberische stad een recordhoge temperatuur, na zes maanden ongekende hitte in de regio.
Op 20 juni registreerde een afgelegen Siberische stad genaamd Verkhoyansk een temperatuur van 38 ° Celsius (100,4 ° Fahrenheit), wat waarschijnlijk een nieuw record op hoge temperatuur voor de poolcirkel vestigde (SN: 23-6-20).
Maar dat nieuwe record kwam niet in een vacuüm tot stand: het maakt deel uit van een langetermijntrend van historisch hoge temperaturen in Siberië in verband met klimaatverandering, en een grotere, nog zorgwekkendere trend van versterkte opwarming van de afgelopen decennia in het hele Noordpoolgebied regio. Hier zijn vier dingen die u moet weten over dit nieuwe Arctische record.
Siberië bloeit onder maanden van ongekende warmte.
Wereldwijd was mei 2020 volgens de Copernicus Climate Change Service van de Europese Unie de heetste mei ooit. Een groot deel van die recordbrekende hitte is het gevolg van opwarming in Siberië, waar de mei-temperatuur maar liefst 10 graden C hoger was dan gemiddeld, zegt klimaatwetenschapper Martin Stendel van het Deense Meteorologische Instituut in Kopenhagen.
Deze extreme gebeurtenis in Siberië zou niet zijn gebeurd zonder door de mens veroorzaakte klimaatverandering, zegt Stendel. ‘Als we even aannemen dat we geen klimaatverandering hebben’, is de kans op zo’n hete mei in de regio 1 op 100.000, zegt hij. ‘Het is vrijwel onmogelijk.’
Stendel zegt zelfs dat de Siberische temperaturen gedurende de hele periode van zes maanden van december 2019 tot en met mei 2020 ook ‘heel uitzonderlijk’ waren. Deze temperaturen waren de warmste ooit in de geschiedenis van 1979, en waarschijnlijk ongekend in de afgelopen 140 jaar, volgens de Copernicus Climate Change Service.
Deze specifieke hoge temperatuur is waarschijnlijk niet uniek in het snel verwarmende noordpoolgebied.
‘We hebben niet veel stations [in the region]’, Zegt Randall Cerveny, een meteoroloog aan de Arizona State University in Tempe. ‘Er zijn grote delen die we niet monitoren. Het is mogelijk dat er op sommige plaatsen hogere temperaturen zijn [where] we hebben geen instrumenten. ‘
Toch is het officieel opmerken van dit record een manier om een meer symbolische mijlpaal voor de hele regio te markeren. De Wereld Meteorologische Organisatie, dat wereldwijde archieven van extreme weersomstandigheden archiveert, heeft voorheen geen categorie van extremen specifiek voor het noordpoolgebied bijgehouden. De toevoeging van dit temperatuurrecord, dat nog moet worden geverifieerd, zou ook betekenen dat een dergelijke specifieke categorie wordt gecreëerd.
De tijd is rijp voor zo’n categorie, zegt Cerveny, omdat de klimaatverandering het noordpoolgebied twee keer zo snel opwarmt als de rest van de planeet. “Aangezien het noordpoolgebied een van onze meer klimaatgevoelige regio’s is, is het behoorlijk belangrijk.”
Het verifiëren van dit record en het maken van deze categorie is geen snel proces; het kan maanden tot een paar jaar duren, voegt Cerveny toe, die onderzoekt en bevestigt wereldwijde weerrecords voor de WMO. Het creëren van een dergelijke Arctische temperatuurcategorie omvat niet alleen de goedkeuring van WMO-functionarissen, maar ook het verzamelen en verifiëren van gegevens uit de acht verschillende landen met grondgebied binnen de poolcirkel. Toch zegt hij: ‘Iedereen op verschillende niveaus lijkt daartoe vatbaar.’
Wat betreft het temperatuurrecord zelf, wetenschappers moeten eerst de gegevens verzamelen van het station van Verkhoyansk en er ook voor zorgen dat ze zijn verzameld volgens gestandaardiseerde WMO-procedures. Vervolgens zal een internationaal panel van wetenschappers het onderzoeken. Deze processen kunnen nog verder worden vertraagd door de COVID-19-pandemie, zegt Cerveny.
Verlies van ijs zorgt voor een positieve opwarming van de aarde.
Versnelde opwarming binnen het poolgebied, bekend als Arctische versterking, is te wijten aan “positieve feedback” -effecten die de opwarming die al onderweg is, versterken.
Het grootste van deze opwarmende feedbackeffecten is het verlies van ijsbedekking, zowel op het land als in de oceaan, zegt Stendel. Heldere sneeuw en ijs reflecteren veel van de binnenkomende straling van de zon. Maar de rotsen of het water eronder zijn veel donkerder en absorberen meer van de zonnewarmte in plaats van het terug te reflecteren in de ruimte.
Naarmate het smelten steeds meer stenen en water blootstelt, wordt er meer zonnestraling geabsorbeerd in de regio, waardoor de temperatuur stijgt. ‘Het is een soort vicieuze cirkel’, zegt Stendel.
De Siberische hitte en ontdooiende permafrost kunnen verband houden met een recente olieramp.
Mei is meestal een wintermaand boven de poolcirkel, zegt Stendel. Maar met warme temperaturen in Siberië die de winter en lente van 2020 aanhouden, verdween de sneeuwbedekking veel eerder dan anders het geval zou zijn geweest. En met de sneeuw weg, is het land vrij om meer warmte van de zon op te nemen.
De bevroren grond van de poolcirkel wordt permafrost genoemd. Normaal ontdooit de bovenste meter van de permafrost, de ‘actieve laag’ genoemd, in de zomer. Maar met temperaturen die zo warm zijn, strekt die papperige, ontdooiende laag zich dieper uit, waardoor het grondoppervlak instabieler wordt.
Dat is zorgwekkend voor gebouwen en voorzieningen die in de permafrost zijn geboord, zegt Stendel. De instabiliteit kan hiervoor verantwoordelijk zijn een olieramp op 29 mei nabij de Russische stad Norilsk, die ongeveer 21.000 ton olie lekte in de Ambarnaya-rivier, waardoor een gebied van ongeveer 180.000 vierkante meter werd vervuild.
Nu smeltende sneeuw eerder in het voorjaar verdwijnt, kan de grond ook eerder en grondiger uitdrogen dan anders het geval zou zijn. De combinatie van extra warmte en drogere grond is ‘ook een verklaring voor de vele branden die we hebben waargenomen’ in het noordpoolgebied, zegt Stendel.
