Rattengerelateerde oproepen in New York City daalden tijdens COVID-19-vergrendelingen
Zonder dagelijkse buffetten met restaurantafval waren mensen bang dat uitgehongerde ratten de straat op zouden gaan tijdens COVID-19-vergrendelingen. Maar ratten zijn niet zo eenvoudig.
In maart en april 2020, toen restaurants in New York City donker werden en hun afvalcontainers leeg stonden als gevolg van COVID-19, vreesden de media dat “uitgehongerd, kannibalistisch‘Ratten gingen de straat op. De Amerikaanse centra voor ziektebestrijding en -preventie zelfs aangeboden tips voor het omgaan met hongerige knaagdiermassa’s.
Maar er waren geen echte gegevens om te zeggen of de ratpocalypse nabij was. Nu zijn er. En het antwoord: New Yorkers roepen minder ratten op sinds de pandemie begon, maar op verschillende plaatsen.
“We hadden veel koppen in de media gehoord,” maar er waren maar weinig cijfers die de beweringen ondersteunen, zegt Jonathan Richardson. Dus verzamelden de stadsecoloog aan de Universiteit van Richmond in Virginia en zijn collega’s ratgerelateerde verzoeken voor openbare diensten in New York City en Tokio. Ze stuurden ook enquêtes naar ongediertebestrijdingsbedrijven over de hele wereld.
Ten eerste, media waarschuwen van de ratpocalypse elk jaar. “Rattenseizoen is in warmere maanden”, zegt Richardson. “De aantallen nemen in april toe en stijgen tot een hoogtepunt tussen juli en augustus.”
Dit jaar niet zozeer. Door de stadsdienstoproepen van voorgaande maanden en jaren te vergelijken met die van de pandemie, lieten Richardson en zijn collega’s zien dat de oproepen in 2020 met ongeveer 30 procent zijn gedaald in vergelijking met voorgaande jaren in maart en april.
Maar toen Richardson en zijn collega’s de Amerikaanse gegevens vergeleken met openbare telefoontjes vanuit Tokio – ook opgesloten voor COVID-19 – vond het team het tegenovergestelde. Er waren 24 procent meer telefoontjes voor een vergelijkbare periode, melden Richardson en zijn collega’s in een onderzoek dat op 7 juli op medRxiv.org is geplaatst. Dat is hoger dan normaal, maar lang niet in de buurt van ratpocalypse-niveaus.
Vóór de pandemie riepen de meeste mensen in New York City ratten in die ze in de metro, in parken of vlak bij restaurants zagen. Maar in 2020 riep niemand over ratten in de metro of in het park. In plaats daarvan kwamen de oproepen in zowel New York City als Toyko vanuit bepaalde hotspots, plaatsen in de buurt van nu gesloten eetgelegenheden. De ratten waren onderweg. ‘Ze verplaatsen geen 10 blokken’, zegt Richardson. ‘Maar misschien verhuizen ze naar het appartement aan de overkant van de straat.’
Toen de onderzoekers naar oproepen voor ongediertebestrijding in de Verenigde Staten keken, kreeg het team meer aanwijzingen. Van de 50 enquêtereacties uit Noord-Amerika meldde 53 procent dat ze meer telefoontjes kregen over ratten en 88 procent meldde meer nieuwe ratgerelateerde klanten. Ongediertebestrijdingsbedrijven in Tokio daarentegen meldden dat hun klantenbestand grotendeels hetzelfde is gebleven.
Deze bevindingen betekenen niet dat er meer ratten waren, maar suggereren wel beweging van ratten, zegt Richardson. ‘Als de rat beweegt, weten we dat mensen vaker een beroep doen op ongediertebestrijding om ermee om te gaan’, merkt hij op, vooral als de ratten naar woonwijken trekken.
‘Het contrast tussen NYC en Tokio is fascinerend; zo weinig onderzoeken gaan zo ver ‘, zegt Maureen Murray, ecoloog bij een stedelijke natuurziekte in de Lincoln Park Zoo in Chicago. Ze waardeerde ook het onderzoek naar ongediertebestrijding. ‘Professionals in ongediertebestrijding hebben praktijkervaring’, zegt ze. ‘Ze zijn een nuttige informatiebron en kunnen de aanwezigheid van ratten verifiëren.’
Dus ratpocalypse? ‘Nee,’ zegt Richardson. Niet voor de mens tenminste. ‘De apocalyptische uitkomst komt van [the rat] perspectief.” Geen afvalcontainers vol ‘lekker restauranteten’ betekent kortstondige hongersnood, legt hij uit. Zelfs als ze in plaats daarvan je prullenbak vinden, voegt hij eraan toe: ‘dat zal noodzakelijkerwijs minder ratten ondersteunen.’
