Deze schattige Australische spijkerballen verslaan de hitte met snotbellen

Dieren bedekken zich met allerlei onsmakelijke vloeistoffen om koel te blijven. Mensen zweten, kangoeroes spugen en sommige vogels plassen op zichzelf om warme dagen te overleven. Het blijkt dat echidna’s iets veel leukers doen – hoewel misschien net zo plakkerig (en een beetje icky) – om de hitte te verslaan.

De stekelige insecteneters blijf koel door snotbellen te blazenrapporteren onderzoekers op 18 januari in Biologie Brieven. De bubbels knappen en houden de neuzen van de beestjes vochtig. Terwijl het verdampt, trekt dit vocht warmte weg van een met bloed gevulde sinus in de snavel van de echidna, waardoor het bloed van het dier wordt gekoeld.

Kortsnavelige echidna’s (Tachyglossus aculeatus) lijken een beetje op egels maar zijn in werkelijkheid monotremes — eierleggende zoogdieren die uniek zijn voor Australië en Nieuw-Guinea (SN: 18-11-2016). Eerdere laboratoriumstudies toonden aan dat temperaturen boven 35 ° Celsius (95 ° Fahrenheit) echidna’s zouden moeten doden. Maar echidna’s lijken de memo niet te hebben gekregen. Ze leven overal, van tropische regenwouden tot woestijnen tot met sneeuw bedekte toppen, waardoor wetenschappers voor een fysiologische puzzel komen te staan.

Zoogdieren verdampen water om koel te blijven als de temperatuur boven hun lichaamstemperatuur stijgt, zegt milieufysioloog Christine Cooper van Curtin University in Perth, Australië. “Veel zoogdieren doen dat door te likken, zweten of hijgen”, zegt ze. “Echidna’s werden niet verondersteld dat te kunnen.” Maar het is bekend dat de beestjes snotbellen blazen als het warm wordt.

Dus, gewapend met een warmtebeeldcamera en een telelens, reden Cooper en milieufysioloog Philip Withers van de Universiteit van West-Australië in Perth een jaar lang eens per maand door natuurreservaten in West-Australië om echidna’s te filmen.

In infrarood gloeiden de warmste delen van de stekelige lichamen van de echidna’s in oranje, geel en wit. Maar de video onthulde dat de toppen van hun neus donkerpaarse klodders waren, die koel werden gehouden terwijl het vocht uit hun snotbellen verdampte. Echidna’s kunnen ook warmte verliezen via hun buik en benen, rapporteren de onderzoekers, terwijl hun stekels als isolator kunnen fungeren.

“Het is best spannend om een ​​manier te vinden om dit werk in het veld te doen”, zegt fysiologisch ecoloog Stewart Nicol van de Universiteit van Tasmanië in Hobart, Australië, die niet betrokken was bij het onderzoek. “Je kunt dieren begrijpen en zien hoe ze reageren op hun normale omgeving.” De volgende stap, zegt hij, is om te kwantificeren hoeveel warmte-echidna’s echt verliezen via hun neus en andere lichaamsdelen.

Monotremes scheidden evolutionaire wegen van andere zoogdieren tussen 250 miljoen en 160 miljoen jaar geleden toen het supercontinent Pangea uit elkaar viel (SN: 3/8/15). Dus “ze hebben een heleboel eigenschappen die als primitief worden beschouwd”, zegt Cooper. “Begrijpen hoe ze thermoregulerend kunnen zijn, kan ons enkele ideeën geven over hoe thermische regulatie … zou kunnen zijn geëvolueerd bij zoogdieren.”