Het zogenaamde Patagonia Picnic Table Effect is een mythe, suggereert een analyse van waarnemingen van vogels
Ecoloog Jesse Laney (tweede van links) leidt studenten van de Oregon State University op een vogelobservatietrip. Het recente onderzoek van Laney en collega’s suggereert dat een populair fenomeen van vogels kijken – het Patagonia Picnic Table Effect – een mythe is.
Het was een koude, bewolkte zaterdagochtend in Salem, Oregon, toen Jesse Laney op pad ging om een ​​glimp op te vangen van een geschilderde vlaggetje. Hij had eerder die week via een vogelende WhatsApp-groep gehoord dat deze levendige, regenboogkleurige vogel in de buurt was. Geschilderde Gorzen (Passerina ciris) komen veel voor in plaatsen als Texas en de noordelijke delen van Mexico, maar een zeldzaamheid in Oregon. Laney en zijn zonen renden naar de plek en begonnen te zoeken – maar de vogel ontkwam hen.
Hij was echter niet zo teleurgesteld. Alleen al de kans om een ​​zeldzame vogel te zien “schrikt de altijd aanwezige jeuk van deelname aan een klein stukje ontdekking”, zegt Laney, een ecoloog aan de Oregon State University in Corvallis.
Die jeuk heeft nu onderzoek geïnspireerd dat een populaire mythe onder vogelaars ontkracht: dat het waarnemen van een zeldzame vogel leidt tot meer waarnemingen van andere zeldzame vogelsoorten omdat vogelaars naar een gebied trekken om de eerste vogel te vinden. Dit fenomeen wordt het Patagonia Picnic Table Effect genoemd.
Het oorsprongsverhaal gaat terug tot ergens in de jaren zestig of zeventig. Hoewel de details een beetje onduidelijk zijn, zagen vogelaars een zeldzame muggenvanger met zwarte dop of een paar rozenkeelbekken in Patagonië, een stad nabij de grens tussen Arizona en Mexico. Het nieuws kreeg de ronde en vogelaars kwamen naar de stad, wat volgens sommige verslagen leidde tot waarnemingen van andere zeldzame vogels, waaronder een vijf gestreepte mus en een gele kardinaal.
Om te bepalen of dergelijke ontdekkingsbonussen eenmalige of veel voorkomende gebeurtenissen zijn, analyseerden Laney en zijn collega’s gegevens van 2008 tot 2017 uit de online database eBird. Fervente vogelaars uploaden meestal hun checklists – dat wil zeggen vogels die ze tijdens een uitje hebben gezien – naar de site.
Het team identificeerde 273 zogenaamde mega-rariteiten, voornamelijk in de continentale Verenigde Staten; dit zijn de moeilijkst te vinden vogels, hetzij omdat er zo weinig zijn, hetzij omdat ze zelden op bepaalde geografische locaties voorkomen. De onderzoekers evalueerden vervolgens de ontdekkingspercentages van zeldzame vogels voor en nadat de menigte naar de plek was gerend waar die uiterst ongebruikelijke vogels werden gezien.
De tarieven bleven in wezen hetzelfde, meldt het team op 21 januari PeerJ, Bij 8 detecties per 1.000 checklists​ Vogelaars hadden geen betere kans om een ​​tweede soort zeldzame vogels te vinden in een gebied waar recent een zeldzame vogel werd waargenomen dan tijdens het routinematig vogelen.
Deze overtuiging dat één succes tot meer kan leiden, is niet beperkt tot de vogelgemeenschap. Wanneer een atleet op magische wijze het ene schot na het andere maakt, wordt die streak het hete handeffect genoemd (SN: 1/12/12​ We willen geloven dat dergelijke patronen bestaan, zegt Andreas Wilke, een psycholoog aan de Clarkson University in Potsdam, New York. Dat denken gaf mensen ooit een evolutionair voordeel als het ging om overlevingsvaardigheden zoals het vinden van voedsel, zegt hij. “Het is heel adaptief om te doen, maar het kan in moderne omgevingen mislopen als we naar zeer willekeurige distributies van dingen kijken en patronen gaan zien die niet bestaan.”
