Wetenschappers hebben lang gedacht dat fytoplankton grotendeels slapend blijft tijdens de poolnacht
Zelfs in de lange, donkere nacht van de poolwinter (hier te zien tijdens een vertoning van het noorderlicht), vinden fotosynthetische zeealgen die onder het ijs vastzitten nog steeds een manier om te gedijen, vindt een studie.
Elke winter bevriest Baffin Bay terwijl de poolduisternis over de top van de wereld neerdaalt.
In de lente zal fytoplankton bloeien in deze koude wateren tussen Groenland en Canada en een bruisend ecosysteem van beluga-walvissen en narwallen versterken (SN: 4/8/20). Maar wetenschappers hebben lang aangenomen dat de fotosynthetische algen in de winter grotendeels inactief blijven, afgeschermd van licht door dik zee-ijs en sneeuw.
Nieuw onderzoek daagt die veronderstelling uit, maar de ontdekking dat fytoplankton onder het ijs van de baai al in februari begint te groeien, wanneer de zon nauwelijks boven de horizon van het noordpoolgebied schijnt.
Achim Randelhoff, een oceanograaf aan de Université Laval in Quebec City, en collega’s zetten autonome onderwatervlotten in Baffin Bay die de fotosynthetische activiteit en algenconcentraties onder water kunnen meten.
In februari, toen licht nauwelijks waarneembaar was onder ongeveer 1,5 meter met sneeuw bedekt ijs, Arctisch fytoplankton begint te groeien en zich te vermenigvuldigen, melden de onderzoekers 25 september in Science Advances. De studie suggereert dat lentebloesems het hoogtepunt zijn van een langdurige groeiperiode die in de winter begint, en niet een unieke uitbarsting van activiteit zoals werd gedacht.
“Arctisch fytoplankton is superefficiënt in het gebruiken van elk klein foton dat ze kunnen vinden”, zegt Randelhoff, maar hij was verrast dat ze met zo weinig licht konden groeien. Naarmate de maanden vorderden en de zon hoger opkwam, ontdekte het team dat de algengroei versnelde en de piekgroei voor het jaar bereikte in april en mei, ondanks dat de micro-organismen nog steeds bedekt waren met ijs.
Hoe deze fotosynthetische algen het met zo weinig licht kunnen redden, blijft ondoorzichtig. “Een groot deel van de winter in het noordpoolgebied is nog steeds een zwarte doos”, zegt Randelhoff. “Dit is het soort onderzoek dat meer vragen oproept dan antwoorden.”