- Multipel myeloom komt twee keer zo vaak voor bij zwarte Amerikanen als bij blanke Amerikanen.
- Genetische verschillen, omgevingsfactoren en ongelijkheden in toegang tot gezondheidszorg dragen allemaal bij aan het hogere aantal diagnoses bij zwarte mensen.
- Multipel myeloom heeft een betere vooruitzichten bij zwarte mensen dan bij blanke mensen wanneer ze gelijke toegang tot zorg hebben.
Multipel myeloom (MM) is een vorm van kanker die de plasmacellen van het beenmerg aantast.
Plasmacellen maken deel uit van adaptieve immuniteit. Dit betekent dat ze antilichamen maken als reactie op schadelijke indringers zoals bacteriën en virussen. Wanneer MM plasmacellen aanvalt, verstoort het echter de productie van antilichamen en vermindert het het vermogen van het lichaam om infecties te bestrijden.
Omdat MM het immuunsysteem onderdrukt, hebben mensen met deze kanker meer kans op terugkerende infecties.
MM is zeldzaam bij jonge mensen. Volgens de
Mannen ontwikkelen MM iets vaker dan vrouwen. Ook andere factoren kunnen de kans op diagnose vergroten. Deze omvatten:
- familiegeschiedenis
- obesitas en overgewicht
- geschiedenis van andere plasmacelziekten
Hoewel MM mensen van alle rassen kan beïnvloeden, zijn zwarte Amerikanen dat wel
Deze ongelijkheid roept vragen op over mogelijke oorzaken en hoe de kloof kan worden overbrugd om de vooruitzichten te verbeteren.
Biologie
Wat is MGUS en waarom is het belangrijk?
MM begint met een bloedafwijking die monoklonale gammopathie van onbepaalde betekenis (MGUS) wordt genoemd. Het heeft geen symptomen en wordt gekenmerkt door een atypisch eiwit dat in het bloed wordt aangetroffen zonder andere MM-criteria.
MGUS kan premaligne blijven (nog niet maar kan kanker worden), of het kan evolueren tot smeulend multipel myeloom (SMM) en uiteindelijk MM.
MGUS en SMM gebeuren altijd vóór MM, hoewel veel mensen met MGUS of SMM nooit kanker krijgen. Slechts een klein percentage van de mensen ontwikkelt kwaadaardige (kankerachtige) MM.
MGUS komt voor in de algemene bevolking en het aantal diagnoses neemt toe met de leeftijd. Het wordt echter vaker gevonden en op jongere leeftijd gediagnosticeerd bij zwarte Amerikanen. Dit betekent dat ze een verhoogd risico hebben om MM te ontwikkelen.
Een onderzoek uit 2014 onder 13.000 mensen toonde gevonden
In het onderzoek beïnvloedde MGUS:
- 3,7 procent van de zwarte mensen
- 2,3 procent van de blanken
- 1,8 procent van de Spaanse bevolking
Van Aziatische Amerikanen is vastgesteld dat ze minder vaak voorkomen dan niet-Spaanse blanken.
Hoewel er meer onderzoek nodig is om te begrijpen waarom er raciale en etnische verschillen zijn in het MGUS- en MM-risico, zijn er enkele factoren die kunnen zijn:
- familiegeschiedenis en genetica
- zwaarlijvigheid
- sociaaleconomische factoren
Hoewel er enkele genetische verschillen aan het werk kunnen zijn, is het onduidelijk hoeveel – of helemaal niet – ze de hogere percentages MM-diagnoses bij gekleurde mensen beïnvloeden.
Andere mogelijke factoren die kunnen leiden tot MM, zoals obesitas en diabetes type 2 (T2D), hebben beide een hogere prevalentie bij de zwarte Amerikaanse bevolking. Dit kan gedeeltelijk de verhoogde MM-diagnoses in deze groep verklaren.
Studies naar sociaaleconomische factoren en hun relatie met raciale verschillen in MM hebben gemengde resultaten opgeleverd. Er is meer onderzoek nodig om te bepalen of en hoe ze bijdragen aan de waargenomen toename van het MM-risico voor zwarte mensen.
Welke rol kan genetica spelen in MM-resultaten voor mensen van Afrikaanse afkomst?
Het is onduidelijk of zwarte mensen meer kans hebben op genetische variaties die hun kansen op het ontwikkelen van MM of de ernst van de ziekte beïnvloeden.
Onderzoek uit 2021 toont aan dat ze meer kans hebben op translocaties van de zware keten van immunoglobuline op chromosoom 14. Dit suggereert een hoger risico op de aandoening.
Ze hebben minder kans op een deletie van het gen TP53/17p, een indicator van pathologie en verkorte overleving. Dit is positief, wat betekent dat ze minder kans hebben om de kanker te krijgen en meer kans hebben om het te overleven als ze dat doen.
Zwarte mensen hebben ook minder kans dan blanke mensen monosomie 13 en monosomie 17, per a
Over het algemeen kunnen zwarte mensen een gunstiger prognose hebben na MM-diagnose, volgens gegevens van de
Er is meer onderzoek op dit gebied nodig om deze verschillen aan te pakken en gelijke toegang tot zorg en behandeling mogelijk te maken voor alle mensen die ervan kunnen profiteren.
Diagnose
Hoe verhouden de percentages van MM-diagnose bij gekleurde mensen zich tot elkaar?
De verhoogde prevalentie van MGUS bij zwarte Amerikanen leidt tot een significant hoger aantal MM-diagnoses bij deze populatie. Vanaf 2018 diagnose myeloom
- Zwart (inclusief Spaans): 14,6 per 100.000 mensen
- American Indian en Alaska Native (inclusief Hispanic): 7,6 per 100.000 mensen
- Hispanic (elk ras): 7,3 per 100.000 mensen
- Blank (inclusief Spaans): 6,7 per 100.000 mensen
- Niet-Spaanse blanken: 6,6 per 100.000 mensen
- Aziatische en Pacifische eilandbewoners (inclusief Spaans): 3,8 per 100.000 mensen
Volgens de
Hoe wordt de diagnose MM gesteld?
Beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg vinden MGUS meestal onbedoeld tijdens bloedonderzoeken voor andere aandoeningen, zoals bloedarmoede, botproblemen of nieraandoeningen.
Als een arts MM vermoedt, kunnen ze aanvullende tests bestellen, zoals urine, beenmerg en beeldvorming.
Steun
Hoeveel gemeenschapsbewustzijn is er over MM?
Bewustwording van de gemeenschap kan leiden tot betere resultaten in de gezondheidszorg, omdat patiënten weten wanneer en hoe ze voor zichzelf moeten pleiten. Artsen weten ook dat ze aanvullende tests moeten uitvoeren wanneer ze veelvoorkomende symptomen krijgen.
MM is een relatief zeldzame vorm van kanker en is niet goed bekend in zwarte gemeenschappen. Zelfs huisartsen kunnen ten onrechte aannemen dat natuurlijke veroudering de boosdoener is achter veel van de gebruikelijke MM-symptomen, zoals:
- rugpijn
- frequent urineren
- vermoeidheid
- zwakheid
- constipatie
Artsen moeten zich bewust zijn van raciale verschillen in prevalentie of familiegeschiedenis van MM om te voorkomen dat diagnoses en behandelingsmogelijkheden ontbreken.
Screening op MM kan vroege detectie mogelijk maken en resulteren in snelle interventie.
Kankers zoals prostaat, borst en dikke darm maken deel uit van routinematige screening en een eenvoudige bloedtest is alles wat nodig is om plasmacelafwijkingen geassocieerd met MM te identificeren.
Gerichte screening bij populaties met een hoger risico, zoals zwarte Amerikanen, kan hun behandelingsproces versnellen.
Zijn er sociaaleconomische factoren die de diagnose en behandeling beïnvloeden?
Toegang tot gezondheidszorg is een belangrijke factor voor de diagnose en behandeling van aandoeningen. Een kleiner percentage zwarte Amerikanen dan blanke Amerikanen heeft toegang tot particuliere verzekeringen, volgens de
Onder de 65 jaar met een particuliere verzekering is 51 procent van de zwarte Amerikanen en 67 procent van de blanke Amerikanen.
Mensen die ouder zijn dan 65 jaar met een particuliere verzekering omvatten 28 procent van de zwarte Amerikanen en 44 procent van de blanke Amerikanen.
Minder verzekeringsdekking kan minder diagnostische stappen en minder behandelingsopties betekenen.
Kunnen klinische proeven mensen van kleur helpen?
Klinische proeven brengen nieuwe levensreddende behandelingen voor mensen die ze nodig hebben, en ze geven vaak vroege toegang tot die behandelingen voor proefdeelnemers.
Een onderzoek is echter alleen gunstig voor het type patiënt dat het vertegenwoordigt. Te vaak zijn minderheidsgroepen ondervertegenwoordigd in onderzoeken, zodat de resultaten mogelijk niet volledig op de behoeften van hun gemeenschappen zijn gericht.
Zwarte Amerikanen zijn zo’n gemeenschap. Een reeks longkankeronderzoeken beschreven door The American Society of Clinical Oncology had een Afro-Amerikaanse deelname van slechts 4 procent, en zwarte deelnemers waren op dezelfde manier ondervertegenwoordigd in andere kankeronderzoeken.
Outlook
Hoe effectief is de behandeling?
MM is misschien niet te genezen, maar wel te behandelen. Het doel van de behandeling is om de progressie van kanker onder controle te houden en de kwaliteit van leven te verbeteren.
De behandeling begint meestal na de stadia van MGUS en SMM, wanneer de getroffenen symptomatische MM hebben ontwikkeld.
Behandelingen voor MM omvatten:
- hoge dosis therapie
- autologe stamceltransplantatie
- immunomodulerende medicijnen
- proteasoomremmers
- monoklonale antilichamen
- histondeacetylaseremmer
- nucleair transport remmer
- antilichaam geneesmiddel conjugaat
Experts op het gebied van de volksgezondheid zijn het erover eens dat wanneer MM-resultaten slechter zijn voor Afro-Amerikanen, dit het resultaat is van sociaaleconomische factoren die de toegang tot tijdige en hoogwaardige medische zorg beperken.
Multipel myeloom heeft zelfs betere vooruitzichten bij zwarte mensen dan bij blanke mensen wanneer ze gelijke toegang tot zorg hebben.
Zijn de vooruitzichten beter met vroege interventie of behandeling op maat?
Of vroege interventies mensen met MM kunnen helpen, hangt af van het stadium of het type afwijking dat aanwezig is.
Beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg zullen solitaire plasmacytomen of enkelvoudige plasmaceltumoren behandelen met bestraling of chirurgie.
SMM is asymptomatisch en behandeling is niet vereist. In plaats daarvan worden mensen met SMM gevolgd voor het geval ze MM ontwikkelen, waarna ze met behandelingen beginnen.
Hoe zijn de vooruitzichten bij gekleurde mensen te vergelijken?
Ondanks het feit dat het aantal diagnoses bij zwarte Amerikanen twee keer zo hoog is als bij blanke Amerikanen, lijken de vooruitzichten voor vijf jaar veel dichterbij te zijn, op basis van de
- Afro-Amerikanen: 53,3 procent van de mensen met de ziekte overleefde vijf jaar
- Blanke Amerikanen: 50,9 procent van de mensen met de ziekte overleefde vijf jaar
Een studie toonde aan dat zwarte mensen met gestandaardiseerde behandelingen een betere mediane overlevingstijd hebben dan blanke mensen – 7,7 jaar voor Afro-Amerikanen versus 6,1 jaar voor blanke Amerikanen.
Andere studies hebben echter geen verschillen in mediane overlevingstijd gevonden. Deze onderzoeken waren mogelijk beperkt vanwege het lage aantal zwarte deelnemers.
Er wordt getheoretiseerd dat de betere vooruitzichten voor zwarte Amerikanen het gevolg kunnen zijn van hun lagere incidentie van chromosomale afwijkingen t(4;14) en TP53, die in verband worden gebracht met MM met een hoog risico. Blanke mensen hebben deze afwijkingen vaker.
MM is een bloedplasmakanker die gewoonlijk wordt aangetroffen bij oudere volwassenen. Het wordt ongeveer twee keer zo vaak gediagnosticeerd bij zwarte Amerikanen als bij blanke Amerikanen.
Hogere gevallen van de MM-precursor MGUS komen voor in zwarte populaties, evenals andere MM-voorspellende factoren zoals familiegeschiedenis, T2D en overgewicht. Het is echter onduidelijk of genetische verschillen een rol spelen bij een verhoogde diagnose.
Onvoldoende bewustzijn van de gemeenschap over MM, evenals verminderde toegang tot gezondheidszorg, spelen waarschijnlijk een rol bij het hogere aantal diagnoses bij zwarte mensen. Deze gemeenschappen zijn ook ondervertegenwoordigd in klinische onderzoeken.
Het vergroten van het bewustzijn van de gemeenschap, toegang tot adequate gezondheidszorg en deelname aan klinische onderzoeken zijn allemaal manieren waarop de zwarte bevolking de diagnosekloof kan dichten, de incidentie van MM kan verminderen en de behandelingsresultaten kan verbeteren.
