Stemassistenten kunnen niet zo goed omgaan met lange zinnen: je moet ter zake komen, zonder enige aardigheid, anders is de kans groot dat je niet begrepen wordt.
Ken Gordon, die schrijft voor The Altantic, maakt zich hier als ouder zorgen over:
Mijn vrouw en ik hebben veel tijd en energie gestoken in het zorgen dat wanneer [our son] Ari spreekt, hij doet dat respectvol en intelligent. Maar hij kan zonder enige overweging met Alexa praten. “Alsjeblieft” of “dankjewel” zijn er nooit bij betrokken. In feite zouden beleefde woorden gewoon in de weg zitten.
Het is gemakkelijk om dit als dom af te schrijven, al was het maar omdat kinderen perfect in staat zijn om het verschil te zien tussen een menselijke persoon en een robot-strottenhoofd. Maar er is hier ergens een punt begraven: we raken er echt aan gewend om te zeggen wat we willen, zonder aardigheden, en te verwachten dat het werkelijkheid wordt. Het is niet moeilijk om je voor te stellen dat dit van invloed is op hoe we op een bepaald niveau met andere mensen omgaan.
