Door de vele leden van de natuur te bezoeken, laat Emily Willingham het menselijke orgel op zijn plaats zetten
Tuatara zijn het bewijs dat de penis voor sommige soorten geen essentieel orgaan is.
Phallacy
Emily Willingham
Avery, $ 27
Wij mensen zijn een soort van penisgeobsedeerd. Het orgel komt voor in religieuze teksten, wetten, dagelijkse spraak en zelfs in foto’s die, vaak onuitgenodigd, naar de telefoons van mensen worden gestuurd. Maar als we onze soort vergelijken met de wilde diversiteit van het leven, is de menselijke penis relatief niet opmerkelijk, waardoor onze verliefdheid nog misplaatst lijkt.
In Phallacy, bioloog en wetenschapsschrijver Emily Willingham neemt lezers mee op een historische, evolutionaire en vaak hilarische tour door de penissen van de planeet. “Niets krijgt zoveel klikken als een verhaal over lullen”, schrijft ze. “Zelfs als het om een ​​penis gaat die 1,5 millimeter lang en miljoenen jaren oud is.” Onderweg plaatst ze de menselijke penis in het broodnodige perspectief.
Voor een echte verkenning van het dierenrijk is het woord “penis” gewoon niet voldoende. Willingham bedenkt een nieuwe term, intromittum, om organen te beschrijven die gameten – de eieren of het sperma – van de ene partner naar de andere overbrengen. Het neutrale zelfstandig naamwoord, afgeleid van Latijnse werkwoorden die ‘naar’ en ‘verzenden’ betekenen, kan van toepassing zijn op elk geslacht en op elk lichaamsdeel. Dit woord komt goed van pas bij de bespreking van argonauten, koppotigen ook wel bekend als papieren nautilussen, die een arm gebruiken als een afneembaar paringsapparaat, of uitgestorven soorten mijten, waarbij de vrouwtjes een ‘copulatiebuis’ gebruikten om sperma van de mannen op te halen.
Er is een grote variatie in intromitta omdat ze – net als elk ander deel van een organisme – gevormd zijn door evolutionaire druk. Willingham onderzoekt waarom het leven op de zeebodem een ​​kleine oude krab een ‘groot en stevig copulerend orgaan’ heeft gegeven, of waarom een ​​gebrek aan selectieve druk dieren als de tuatara, een hagedisachtig reptiel, zou hebben geholpen om zonder penis te leven (SN: 28/11/15, blz. 15). Ze geeft ook voorbeelden van de vele soorten die intromitta tot grappige en angstaanjagende extremen hebben geleid. Ze komen spiraalvormig, foelie-punt, naald weerhaken en meerkoppig. Verschillende soorten vertonen zelfs leden die groter zijn dan de mannetjes die ze hanteren.
Willingham wijst daarentegen erop dat de menselijke penis duidelijk mat is. Het is niet bedekt met stekels en heeft geen penisbot of baculum. Het is niet overdreven groot voor de grootte van het menselijk lichaam. Maar die middelmatigheid onthult iets cruciaal over onszelf. Het gebrek aan wapens van de menselijke penis en zijn vlezige textuur laten zien dat mensen niet deelnemen aan grote hoeveelheden paringswedstrijden, waarbij een man zijn penis gebruikt als een schermfolie of om het sperma van een rivaal uit te scheppen. In plaats daarvan, merkt Willingham op, wijst het op onze neiging tot langdurige paringsverbanden binnen een sociaal netwerk.
Wat sommige lezers misschien zal verbazen, is hoeveel van het boek niet gewijd is aan intromitta, maar aan de dingen waarin ze intromitta zijn, en hoe weinig we erover weten. ‘Als wetenschappers in een vagina kijken’, schrijft Willingham, ‘is dat meestal te zien als er past een penis in en hoe en niets meer.” Door de te grote nadruk van onze cultuur op de penis en het relatieve ontslag van de vagina te benadrukken, laat Willingham zien hoe de mannelijke dominantie van de wetenschap onderzoek heeft voortgebracht dat zich heeft gericht op, nou ja, de mannelijke delen, en hoe dat de helft van het verhaal van de voortplanting weglaat. .
Naast het kijken naar de rol die de samenleving speelt bij het bestuderen van de penis, Phallacy graaft in hoe de penis in de samenleving is gestoken. Willingham merkt op dat geschiedenis, wetenschap en cultuur de rol van het lid in ons leven te sterk hebben benadrukt. Mannen, zo betoogt Willingham, zijn teruggebracht tot hun penissen, waarvan wordt aangenomen dat ze hun gedrag, hun vertrouwen en alle inspanningen die mannen leveren om vermeende tekortkomingen te compenseren, sturen. Maar “de penis is niet de kloppende obelisk van alle mannelijkheid”, schrijft ze. En om er een te maken is een belediging, zowel voor de penis als voor de persoon die hem bezit. Dus Willingham roept op om de penis op zijn plaats te zetten. “Het is tijd om het orgel te decenter maken en je te concentreren op de persoon en zijn gedrag”, zegt ze. De penis is niet onbelangrijk. Maar het is ook niet de maat van een man.
Kopen Phallacy van Amazon.com. Science News is een deelnemer aan het Amazon Services LLC Associates-programma. Zie onze FAQ voor meer details.
