Krediet: CC0 Publiek Domein
Eleni Bardaka, assistent-hoogleraar civiele techniek van NC, groeide op in Athene, Griekenland, en zag hoe haar moeder elke dag met het openbaar vervoer naar haar werk ging en uiteindelijk haar eigen persoonlijke onafhankelijkheid vond met behulp van meerdere opties om de moderne versie van de oude stad te omzeilen.
Gedurende haar hele onderwijscarrière behaalde Bardaka een diploma burgerlijk ingenieur aan de Nationale Technische Universiteit van Athene, een masterdiploma economie aan Purdue en een Ph.D. in civiele techniek van Purdue – ze heeft haar tijd besteed aan het ontwikkelen van alternatieve vervoerssystemen die niet noodzakelijk afhankelijk zijn van de vervoerswijzen die zich na de Tweede Wereldoorlog in de Verenigde Staten ontwikkelden.
Al driekwart eeuw zijn inwoners van de VS ongebonden op de weg met hun persoonlijke voertuigen. Maar hoe ontstop je het verkeer dat die voertuigen veroorzaken, soms als een met cholesterol gevulde slagader? Hoe krijg je mensen door de stad en van plaats naar plaats, niet alleen om het verkeer te ontlasten, maar ook om mensen zelf in beweging te krijgen?
Bardaka kwam in 2017 vanuit Purdue naar NC State om die problemen aan te pakken, met name in haar undergraduate/graduate klas Transportation Systems Analysis (Civil Engineering 401/501), waar ze alternatieven biedt voor het verbreden van een weg of het aanleggen van een extra rijstrook. Samen met haar bachelorklas, Inleiding tot duurzame infrastructuur (CE 297), is Bardaka zich ervan bewust dat transportplanning een enorme impact heeft op het fysieke, mentale en duurzame welzijn van een gemeenschap.
In een land waar zelfs de meeste grote en middelgrote steden, zoals die in North Carolina, afhankelijk zijn van persoonlijke voertuigen, worden transportsystemen meer gebouwd met de ontwikkeling van de voorsteden in het achterhoofd, niet met het openbaar vervoer.
“Het verspilt veel middelen en zorgt voor veel verkeer”, zegt Bardaka. “Dus we moeten slimmer worden met hoe we onze systemen bouwen.”
Het stigma van het openbaar vervoer
Een van de grootste manieren om het probleem aan te pakken, is het stigma van het openbaar vervoer weg te nemen, iets dat geen deel uitmaakte van haar Griekse achtergrond. In de VS is de planning van het openbaar massavervoer echter vaak gewijd aan grote interstatelijke projecten, lussen en rondwegen in plaats van lightrail of andere systemen die grotere aantallen mensen tegelijk vervoeren.
En die wegen kunnen voor verdeeldheid zorgen, ook al bieden ze oplossingen.
“We praten veel over hoe het transportsysteem en de maatschappelijke systemen met elkaar verbonden zijn”, zegt Bardaka. “Hoe nemen we beslissingen over hoe we ergens komen? In termen van iets bouwen, ergens in investeren, hebben deze beslissingen invloed op gemeenschappen, soms op een positieve manier. Maar we hebben ook veel voorbeelden waar deze beslissingen ook scheiden, verdelen en gemeenschappen schaden.”
Een van haar recente studenten, Adam Schmidt, bracht het grootste deel van de lente door met werken aan een project waarin werd gekeken hoe de gentrificatie van de bovenstad Charlotte volgde op de installatie van het Lynx-lightrailsysteem, een lijn van 19 mijl en 26 haltes die 2007 geopend.
“Wat ik vanaf het begin leuk vond, is dat dit de enige transportklasse is die ik ooit heb gevolgd die niet specifiek op auto’s was gericht”, zegt Schmidt. “Deze les gaat over hoe mensen beslissen hoe ze naar hun werk gaan of gaan winkelen of dat soort dingen.”
Het was vreemd gebied voor Schmidt, die opgroeide buiten Greenville, North Carolina, waar het openbaar vervoer ongeveer net zo schaars was als authentieke baklava.
“Het begint met het stigma dat vroeg ingebakken raakt”, zegt Schmidt. “Waarom willen mensen met de bus en met het openbaar vervoer? Voor mij gaf de klas een kijkje in hoe mensen die beslissingen nemen.”
Nieuwe manieren om te reizen
En daar komt een specifiek welzijnsaspect bij kijken, omdat mensen nieuwe manieren leren om te reizen en te pendelen. Bardaka geeft toe dat de hare helemaal geen ontwerpcursus is, maar een stof tot nadenken over nieuwe manieren van bewegen.
“Ik leer de studenten vooral hoe ze een breder perspectief kunnen krijgen op de effecten van alles wat we doen op het gebied van transport”, zegt ze. “Ik denk dat er veel verbanden zijn met de verschillende perspectieven van welzijn, zoals fysiek welzijn, sociaal welzijn en welzijn van de gemeenschap. Er is dus een gedragscomponent waarin we nadenken over hoe we infrastructuur moeten ontwerpen, hoe gemeentelijk en staatsbeleid moeten worden ontworpen en hoe we infrastructuurcomponenten plaatsen.
“Als we die dingen doen, zal dit leiden tot gezondere gemeenschappen. Toekomstige ingenieurs hebben de verantwoordelijkheid om rekening te houden met het welzijn van individuen en gemeenschappen.”
Geleverd door North Carolina State University
