Studie ontwerp overzicht. Credit: Nanomaterialen (2023). DOI: 10.3390/nano13040720
Plastic deeltjes op nanoschaal, zoals die welke het meeste voedsel en water doordringen, gaan van zwangere ratten naar hun ongeboren kinderen en kunnen de ontwikkeling van de foetus schaden, volgens een Rutgers-onderzoek dat suggereert dat hetzelfde proces bij mensen plaatsvindt.
Het artikel wordt gepubliceerd in het tijdschrift Nanomaterialen.
“Veel blijft onbekend, maar dit is zeker reden tot zorg en vervolgonderzoek”, zegt Philip Demokritou, de Henry Rutgers-leerstoel en professor in nanowetenschappen en milieu-bio-engineering aan de Rutgers School of Public Health.
Erosie schilfert microscopisch kleine deeltjes van de miljarden tonnen kunststoffen die worden blootgesteld aan de elementen in de omgeving. Deze deeltjes vermengen zich met het voedsel dat we eten en de lucht die we inademen. Een doorsnee persoon neemt er elke week een creditcard van op, zei Demokritou.
Eerdere studies bij drachtige proefdieren hebben aangetoond dat het toevoegen van deze plastics aan voedsel hun nakomelingen op tal van manieren schaadt, maar die studies hebben niet bepaald of moeders de plastics in de baarmoeder aan hun kinderen hebben doorgegeven.
De studie leverde vijf zwangere ratten speciaal gemarkeerde kunststoffen op nanoschaal op. Latere beeldvorming wees uit dat deze nanoplastic deeltjes niet alleen hun placenta’s doordrongen, maar ook de levers, nieren, harten, longen en hersenen van hun nakomelingen.
Deze bevindingen tonen aan dat ingeslikte polystyreenplastics op nanoschaal de darmbarrière van zwangere zoogdieren, de maternale-foetale barrière van de placenta en alle foetale weefsels kunnen doorbreken. Toekomstige studies zullen onderzoeken hoe verschillende soorten kunststoffen celbarrières doorkruisen, hoe de grootte van plastic deeltjes het proces beïnvloedt en hoe kunststoffen de ontwikkeling van de foetus schaden, aldus de onderzoekers.
“Het gebruik van kunststoffen is sinds de jaren 40 explosief gestegen vanwege hun lage kosten en veelzijdige eigenschappen. Van de 9 miljard ton die in de afgelopen 60 jaar werd geproduceerd, kwam 80 procent in het milieu terecht en slechts 10 procent werd gerecycled”, aldus Demokritou, die ook aanstellingen heeft aan de Rutgers’ School of Engineering en het Nanoscience and Advanced Materials Research Center leidt aan het Environmental and Occupational Health Sciences Institute.
“Op aardolie gebaseerde kunststoffen zijn niet biologisch afbreekbaar, maar verwering en foto-oxidatie breken ze in kleine fragmenten. Deze kleine fragmenten, micro-nano-plastics genoemd, worden aangetroffen in menselijke longen, placenta’s en bloed, waardoor de gezondheid van de mens in gevaar komt.”
“Als volksgezondheidsonderzoekers proberen we de gezondheidsrisico’s van zo’n opkomende verontreiniging te beoordelen om beleidsmakers te informeren en mitigatiestrategieën te ontwikkelen. Het doel is ook om het hergebruik en de recycling van kunststoffen te vergroten en ze zelfs te vervangen door biologisch afbreekbare, op biopolymeren gebaseerde kunststoffen. Dit maakt deel uit van ons grotere maatschappelijke doel op het gebied van duurzaamheid.”
Het is aangetoond dat het voeren van drachtige proefdieren plastic op nanoschaal – een nanometer is een miljardste van een meter, dus de deeltjes zijn veel te klein om te zien – de groei van hun nakomelingen beperkt en de ontwikkeling van hun hersenen, levers, testikels, immuunsysteem en metabolisme.
Het is nog niet aangetoond dat de hoeveelheden plastic op nanoschaal die zwangere mensen onvermijdelijk binnenkrijgen hetzelfde doen met hun kinderen, hoewel sommige studies suggereren dat plastic de menselijke embryonale ontwikkeling beïnvloedt, zei Demokritou.
Meer informatie:
Chelsea M. Cary et al, Ingeslikte polystyreen nanosferen verplaatsen zich naar placenta en foetale weefsels bij zwangere ratten: mogelijke gevolgen voor de gezondheid, Nanomaterialen (2023). DOI: 10.3390/nano13040720
Aangeboden door Rutgers University
