Het mysterieuze kerkhof van ichthyosauriërs was mogelijk een broedplaats

Zo’n 230 miljoen jaar geleden verzamelden enorme dolfijnachtige reptielen, ichthyosauriërs genaamd, zich om in veilige wateren te broeden – net zoals veel moderne walvissen dat doen.

Dat is de conclusie waartoe onderzoekers kwamen na bestudering van een mysterieus ichthyosaurus-kerkhof in het Berlin-Ichthyosaur State Park in Nevada. Het park is de thuisbasis van ’s werelds rijkste verzameling fossielen van Shonisaurus populaireen van de grootste ichthyosauriërs ooit ontdekt (SN: 8/19/02).

“Dit is iets dat we zien bij moderne gewervelde zeedieren – grijze walvissen maken [the] trek elk jaar naar Baja California’ om te fokken, zegt Randall Irmis, een paleontoloog bij het National History Museum of Utah in Salt Lake City. Het beschutte, warme water biedt veiligheid voor de walvissen (SN: 1/19/80).

De nieuwe bevindingbeschreven op 19 december in Huidige biologie, laat zien dat dit gedrag “minstens 230 miljoen jaar teruggaat”, zegt Irmis. “Het verbindt het verleden echt op een grote manier met het heden.”

Het idee van geboorteplaatsen voor ichthyosauriërs is eerder voorgesteld, en is zelfs bekend genoeg om vaak te worden opgenomen in de weergaven van de wezens door kunstenaars, zegt Erin Maxwell, een paleontoloog bij het State Museum of Natural History in Stuttgart, Duitsland, die was niet betrokken bij het nieuwe onderzoek. Maar, zegt ze, deze studie “is de eerste die deze speculaties met gegevens ondersteunt.”

De vindplaats van ichthyosauriërs in Nevada is al tientallen jaren een raadsel voor paleontologen. Een curiositeit zijn de vele ichthyosauriërfossielen die zich bevinden in wat nu het park is, maar ongeveer 230 miljoen jaar geleden deel uitmaakte van een tropische zee. Een andere eigenaardigheid is dat de site lijkt alsof deze bijna volledig wordt bevolkt door een gigantische, 14 meter lange volwassene S. populair. En dan is er de prikkelende vraag wat de oorzaak van de doden is.

Wetenschappers hebben eerder gesuggereerd dat de reptielen, die ongeveer de lengte van een schoolbus kunnen hebben als ze volwassen zijn, om een ​​onbekende reden bij elkaar waren gekomen voordat iets hun massale sterfte veroorzaakte.

Verschillende zakken of steengroeven met exemplaren zijn verspreid over het park. Alles bij elkaar identificeerden Irmis en collega’s ten minste 112 ichthyosauriërs in deze steengroeven, onder meer op een plek waar parkbeambten eerder ontdekte botten half ingekapseld in de rots hadden achtergelaten voor openbare bezichtiging.

Die momentopname van de dood betekende dat wetenschappers konden onderzoeken hoe de fossielen ten opzichte van elkaar waren gerangschikt, wat misschien inzicht bood in het gedrag van de reptielen, zegt Neil Kelley, een paleontoloog aan de Vanderbilt University in Nashville.

Kelley, Irmis en collega’s gebruikten digitale camera’s en een laserscanner om honderden metingen van het botbed met de half begraven reptielen te verzamelen, waarbij ze de gegevens combineerden tot een 3D-model van de site. Het team bestudeerde ook de maten en vormen van botten uit het hele park, waarvan sommige nu in museumcollecties zijn. En de onderzoekers analyseerden de chemische samenstelling van de omliggende rotsen en verdiepten zich in oudere foto’s en veldnotities.

Deze stukjes bewijs hielpen de onderzoekers om te begrijpen waar ze naar keken – en mogelijk om ten minste één lang bestaand mysterie op te lossen: wat deze wezens bij elkaar bracht.

Hoewel bijna alle parken Shonisaurus skeletten zijn volwassen volwassenen, de site heeft een paar zeer kleine overblijfselen van ichthyosauriërs, ontdekten de wetenschappers. Met behulp van micro-computertomografie, een 3D-beeldvormingstechniek die röntgenstralen gebruikt om in de fossielen te kijken, ontdekten de onderzoekers dat enkele kleine botten die van embryonale en pasgeboren botten waren. Shonisaurus.

De bevinding bracht het team tot de conclusie dat de site een geboortegrond was. Dat zou kunnen verklaren waarom er naast pasgeborenen zoveel dezelfde wezens op dezelfde plek waren, zeggen de onderzoekers.

De site lijkt ook een geboortegrond voor te zijn geweest Shonisaurus voor een lange tijd. In plaats van dat alle steengroeven dateren uit ongeveer dezelfde tijd, zijn verschillende steengroeven minstens honderdduizenden jaren van elkaar gescheiden, ontdekten de onderzoekers.

Wat betreft de dood van de reptielen, “we weten het niet”, zegt Irmis.

Onder de hypothesen voor een massale sterftegebeurtenis waren schadelijke algenbloei of grootschalige vulkanische activiteit. Maar de nieuwe gegevens over rotschemie elimineerden die gebeurtenissen als boosdoeners.

Sommige dieren in elke steengroeve hadden nog steeds massaal kunnen sterven. Door de wezens op één plek te hebben gegroepeerd om te broeden, zijn de reptielen mogelijk kwetsbaar geworden voor een plotselinge catastrofale gebeurtenis die hen begroef in sediment, zoals een onderzeese aardverschuiving.

Maar de fossiele vondsten zouden ook kunnen wijzen op “gewoon normale sterfte in de loop van de tijd”, zegt Irmis, gezien het feit dat de wezens keer op keer naar de vindplaats lijken te zijn gekomen.