Als een levenslange rock-‘n-roll-kerel en leverancier van pretentieuze literaire dekvloeren, kwamen drank en zijn vele uitrustingen met het territorium. Vanaf het begin vond ik de levendigheid – en soms zelfs het dinge – van het feestleven enorm aanlokkelijk.
Maar meer dan dat, er was deze esthetiek om hoog te houden: de dronken schrijver. Hemingway in leer en kettingen met een elektrische gitaar, als je begrijpt wat ik bedoel.
Het was cool en het hele beeld werd gevoed door drank en een eclectische, zij het inconsistente, broederschap van psychedelica, uppers, soms downers en absoluut altijd cannabis.
Een tijdje – eigenlijk verrassend lang – ging dat allemaal min of meer goed. Er waren spanningen en rampen, om zeker te zijn, maar het is moeilijk te zeggen dat er ooit iets echt verschrikkelijks is gebeurd. Veel close calls, misschien. Het is moeilijk om ooit te weten wat wel en niet een close call was. Maar ik dronk veel – veel, veel – elke dag gedurende minstens een decennium of langer.
Ik herinner me een keer dat een paar vrienden en ik een drugsenquête deden waarin werd gevraagd hoe vaak je in je leven een black-out had gehad: 0 keer, 1 tot 2 keer, of 3 of meer keer. We dachten dat die schaal hilarisch was. Onze herinneringen aan alles wat ooit na middernacht is gebeurd, waren zeer verdacht.
Toen ik begin dertig was, werd mijn carrière plotseling een levendig iets dat mijn aandacht vereiste, en een belemmering hield me tegen: dagelijkse katers vernietigden mijn schrijven.
Lange tijd leek drank te helpen bij mijn werk, maar het werd ineens mijn grootste belemmering.
Ik wist dat ik er iets aan moest doen, maar ik kon de gewoonte niet helemaal doorbreken. Drinken voelde minder als een dwang dan als een feit van het leven, zoals ademen of Bono haten. Sommige dingen doe je gewoon, en je weet niet eens waarom.
Ik vond het een geruime tijd moeilijk om het tempo van mijn drinken te verlagen, maar toen ik naar het buitenland verhuisde en weg van iedereen die ik kende, gaf het me de ruimte die ik nodig had om het te laten gebeuren.
Tijdens de pandemie heb ik amper gedronken. Misschien een paar drankjes per maand. Ik denk dat ik, door alcohol een aantal jaren ruimschoots te geven, de nodige afstand heb gecreëerd om het af en toe op een gezondere basis te bezoeken. Het helpt ook dat ik nu de tolerantie heb van een 14-jarige.
Hoe definieer je nuchterheid?
Ik denk dat nuchterheid betekent dat je duidelijke ideeën hebt over waarom je wel of geen drank of drugs zou nemen, begrijpt hoe je zou handelen onder invloed ervan, en dienovereenkomstig verstandige beslissingen te nemen.
Voor sommige mensen kan dat volledige onthouding betekenen. Er zijn anderen die een gezonde relatie hebben met hun favoriete middelen, en het gebruik ervan is geheel bewust of nuchter.
Nuchter zijn betekent voor mij dat ik bewuste keuzes maak over wanneer en waarom ik drink. Ik weet bijvoorbeeld dat ik alcohol kan gebruiken om een gelukkige gelegenheid te vieren, maar ik erken dat herhaald gebruik of zelfmedicatie niet tot gewenste gevolgen leidt.
Wat is het belangrijkste dat je over jezelf hebt geleerd tijdens je herstel?
Wat me het meest verbaasde was dat ik nuchter kan schrijven en kunst kan maken. Ik kwam tot het besef dat mijn kunst in veel opzichten veel beter is dan voorheen – consistenter, gefocust en doordachter.
Toen ik begon te overwegen mijn drankrolletje te vertragen, had ik de indruk dat het een integraal onderdeel was van mijn creatieve levensstijl en psyche, en ik was doodsbang dat ik saai en ongeïnspireerd zou worden.
Dit, zo leerde ik later, is een veel voorkomende zorg onder herstellende kunstenaars. Maar het is niet waar. Dat is het dorstige deel van je brein dat leugens fluistert.
Matt (40): 2 jaar herstel
Rachel (32): 2 jaar in herstel
Catherine (39): 4 jaar in herstel
Was er een element van herstel dat moeilijker was dan je had verwacht?
Er was geen moment dat ik dacht dat het gemakkelijk zou zijn, en dat is het ook nooit geweest.
Ik heb een slechte geschiedenis met impulsbeheersing, en als je de hele wereld over reist, kom je veel opwindende impulsen tegen. In onze cultuur lijken die impulsen bijna altijd drank te bevatten. Dus dat was een enorme uitdaging. Maar dat had ik verwacht.
Wat is het meest onconventionele dat je hebt geprobeerd tijdens je hersteltraject?
Onconventioneel… waar te beginnen? Mijn levensstijl is in de eerste plaats buitengewoon onconventioneel.
Oppakken en verhuizen over de hele wereld hielp. Het is moeilijk om dronken te zijn in Tunesië – niet onmogelijk, maar moeilijk, of in ieder geval moeilijker. En het is gemakkelijk om weg te blijven van drank als je in Bangkok bent, je kent niemand, en je brengt al je vrije tijd door met wandelen door boeddhistische wats – of je bent waar dan ook om wat dan ook te doen.
Het punt is dat reizen je de afstand geeft die je nodig hebt van je gebruikelijke invloeden en verleidingen.
Ik heb ook psychedelica gebruikt in een therapeutische hoedanigheid, en dat heeft zeker geholpen. Het stelde me in staat om bij – of in ieder geval dichter bij – de wortel te komen van wat ervoor zorgde dat ik zelfmedicatie kreeg. En het leerde me alternatieve tactieken om te leven die betere resultaten opleveren.
Wat kan iemand echt zeggen over hoe psychedelica helpen? Voor mij draaien ze zich echt om en schudden ze de ol’ Etch A Sketch of the mind.
Was er een element van herstel dat gemakkelijker bleek te zijn dan je had verwacht?
Het feit dat ik erin geslaagd ben om op een gezonde basis weer met alcohol om te gaan, heeft me verrast. Lange tijd dacht ik dat ik niet één drankje kon drinken zonder er nog 26 te hebben. En lange tijd was dat waar.
Maar na een behoorlijke afstand te hebben afgelegd, was ik verrast om te ontdekken dat ik af en toe een paar drankjes kan drinken zonder dat de spiraal weer omhoog gaat. Ik denk dat het helpt dat ik tijdens het ontnuchteren veel aan mezelf heb gedaan naast het drinken. Dus nu, als ik drink, ben ik er psychologisch gezien in een gezondere, niet-medicamenteuze ruimte voor.
Wat is het minst nuttige advies dat je hebt gekregen over herstel?
Er is een algemene misvatting dat het altijd alles of niets moet zijn. Dat is gewoon niet voor iedereen het geval. Mensen vallen op een breed spectrum in termen van hun relatie met alcohol, drugs en nuchterheid.
En voor sommige mensen zijn halve stappen beter dan helemaal geen stappen. Het is iets heel persoonlijks, en de puriteinse evangelisten spreken niet voor iedereen.
Als je je pre-recovery-zelf één ding zou kunnen vertellen, wat zou dat dan zijn?
Ik denk niet per se dat er iets is dat ik mijn pre-herstel zelf zou “vertellen”. Die man zou niet hebben geluisterd, en in feite zou het waarschijnlijk het tegenovergestelde van het gewenste resultaat hebben aangemoedigd. En ik heb niet veel spijt.
Ik weet wat ik graag had willen horen: je hoeft niet in de war te zijn om creatief te zijn, en je mist veel coole kansen als je de hele tijd verspild bent.
Nick Hilden is een schrijver over cultuur en levensstijl wiens werk is verschenen in de Daily Beast, Scientific American, Salon, de Los Angeles Times, Men’s Health, Thrillist en meer. Je kunt zijn werk bekijken op www.NickHilden.com, en je kunt zijn reizen volgen en updates krijgen via Instagram (@nick.hilden) of Twitter (@nickhilden).
Matt (40): 2 jaar herstel
Rachel (32): 2 jaar in herstel
Catherine (39): 4 jaar in herstel
