Slaven van snelheid, we zouden allemaal profiteren van ’trage steden’

Langzaam vervoer in steden biedt enorme voordelen voor de gezondheid van mensen, economieën en de planeet, dus waarom zijn we nog steeds geobsedeerd door snelheid?

Zoals Mahatma Gandhi opmerkte: “Er is meer in het leven dan het versnellen ervan.”

Dit spreekt zowel over ons eigen fysieke en mentale welzijn als over de gezondheid van steden in de breedste zin van het woord. De afgelopen eeuw is ons een verhaal verteld, en grotendeels geaccepteerd, dat “sneller reizen tijd bespaart en iedereen beter af zal maken.” Dit is meer een mythe dan een realiteit.

Hoe gedragen mensen zich als sneller reizen mogelijk wordt in steden? We gaan ervan uit dat ze sneller op bestemmingen aankomen en tijd “besparen”. Maar de wildgroei die gepaard gaat met snelheid, betekent dat er meer tijd aan reizen wordt besteed en dat mensen meer uren moeten werken om alle kosten van snelheid te betalen.

Een grote paradox van de moderne tijd is dat de hoe sneller we gaan, hoe minder tijd we hebben. Er kan meer tijd worden bespaard door het stadsvervoer te vertragen dan door het te versnellen.

Snelheid duurt een diepe tol van ons leven. Hogere stadssnelheden nemen toe verkeersdoden en -gewonden, luchtverontreiniging, fysieke inactiviteit, infrastructuurkosten, energiebehoefte en gevolgen voor de klimaatnoodsituatie. Zolang modellen, beleid, investeringen, attitudes en gedragingen gebaseerd zijn op de overtuiging dat ‘sneller altijd beter is’, stadsplanning zal niet kunnen om de huidige klimaat- en ecologische crises op te lossen.

Hoe we onze snelheidsverslaving kunnen overwinnen

Een alternatief voor proberen sneller te gaan, is ‘de stad vertragen’, zoals we in ons boek uitleggen, Slow Cities: onze snelheidsverslaving overwinnen voor gezondheid en duurzaamheid. In plaats van “mobiliteit” (hoe ver je kunt gaan in een bepaalde tijd), is het doel van de “langzame stad” bereikbaarheid (hoeveel je kunt bereiken in die tijd).

Planning voor snelheid en mobiliteit is gericht op tijdwinst, wat in de praktijk zelden wordt bereikt. Bij de planning voor toegankelijkheid staat de goed bestede tijd centraal.

Op plaatsen met veel toegankelijkheid hoeft u niet snel te bewegen. Vandaar dat wandelen, fietsen en openbaar vervoer de voorkeur genieten. Deze langzame, actieve modi zijn ook de gezondste en meest duurzame modi.

Een “langzame stad” -strategie is gebaseerd op vele onderdelen van het planningsbeleid, waaronder:

• snelheidslimieten verlagen als onderdeel van holistische benaderingen zoals Visie nul– die erop gericht is om geen verkeersdoden of ernstig gewonden te veroorzaken
• ruimtelijke ordening om afstanden naar bestemmingen te verkorten
• straatreorganisatie om de “langzamere” reismodi te promoten en langzame ruimtes te creëren.

De visie van ‘slow city’ omarmen

Om deze doelen te bereiken, is een nieuwe visie op de stad nodig. Terwijl Carlos Pardo binnenkwam zijn presentatie bij UN Habitat in 2017:

“Waarom gaan we niet denken aan snelheid als een probleem in plaats van als een oplossing?”

Veel steden doen precies dat.

Elementen van trage steden zijn over de hele wereld met succes geïmplementeerd. Voorbeelden zijn onder meer Oslo en Helsinki, Parijs en Bogotá. Deze steden, en vele andere, hebben gemotoriseerde verkeerssnelheden verlaagd en actief reizen verhoogd.

Pontevedra in Spanje laat zien hoe vertraagd transport door een hele stad alle soorten gezondheid ten goede komt. Nadat de stad de snelheidslimieten had verlaagd tot 30 km / u, verbeterden de fysieke activiteit en de sociale verbinding meer mensen liepen. Van 2011 tot 2018 was er geen enkele verkeersdode.

CO₂-uitstoot daalde met 70%. EEN 30% toename in de bedrijfsopbrengsten in het stadscentrum vormt een sterk economisch argument voor trage steden.

Betekent dit dat we allemaal in ‘Europese’ omgevingen in binnensteden met een hogere dichtheid moeten leven, met smalle straatjes en nabijgelegen bestemmingen, om de vruchten van traagheid te plukken? Nee dat doet het niet. Er zijn al voorsteden – in Japan, bijvoorbeeld – die werken op een “langzame stad”, met veel wandelen, fietsen en openbaar vervoer, en relatief lage verkeerssnelheden.

Steden vertragen betekent niet dat we de buitenwijken de rug toekeren. “Uitbreiding reparatie“,”speel straten“en”langzame straten“kan zelfs voordelen opleveren in door auto’s gedomineerde steden zoals in Noord-Amerika en Australazië.

Het langzame stadsdividend

In de eenentwintigste eeuw hebben verschillende ‘langzame bewegingen’ – ‘slow food’, ‘langzaam ouderschap’, ‘langzaam toerisme’ aan kracht gewonnen. Daarom kan ‘de stad vertragen’ een meer haalbaar en aantrekkelijk concept zijn voor planners en stadsbewoners dan ‘actief reizen aanmoedigen’ of ‘het autogebruik beteugelen’.

COVID-19 heeft ons al geholpen na te denken over alternatieve toepassingen voor straten in de stad. Lokale, langzame, ‘parkachtige’ ruimtes zijn gecreëerd op basis van opnieuw toegewezen rijstroken, veilige ruimte creëren voor mensen in plaats van voor snelheid.

Hoewel onze culturele obsessie met snelheid sommigen ertoe kan aanzetten ’traagheid’ in twijfel te trekken of zelfs belachelijk te maken, is het de moeite waard om het langzame stadsdividend in overweging te nemen. Langzame steden hebben minder ongelijkheid, minder luchtvervuiling, minder trauma op de weg en lagere uitstoot van broeikasgassen. Ze zijn competitiever in de wereldeconomie, met hogere belastingopbrengsten en BBP.

Onze nieuwe Manifest voor Slow Cities in de 21e eeuw is bedoeld om progressieve politici, beoefenaars en burgers te begeleiden bij hun inspanningen om een ​​einde te maken aan de schadelijke cultuur van snelheid in de stad. Het vertragen van de stad kan een effectieve behandeling zijn voor veel slopende stedelijke omstandigheden. Als je wilt dat je stad gezonder, gelukkiger, veiliger, rijker, minder ongelijk en kindvriendelijker en veerkrachtiger is, vertraag het dan gewoon.