De “kluseconomie” is een modewoord op het nieuws en in alledaagse gesprekken. Het verwijst naar de toename van gecontracteerd werk – of “optredens” – dat geen traditionele banen zijn. Ridesharing, eten bezorgen, hondenuitlaters en schrijvers maken deel uit van deze economie.
Een economie van gecontracteerd of onafhankelijk werk
De “kluseconomie” is een fenomeen dat wordt bepaald door een toename van zelfstandig of gecontracteerd werk. Volgens een Maristenpeiling is momenteel een vijfde van de Amerikaanse banen gecontracteerd en zou de helft van de Amerikaanse beroepsbevolking de komende tien jaar contractueel of freelancen kunnen worden.
Maar wat is een onafhankelijke aannemer? Denk aan constructie, webdesign, freelanceschrijven of Uber-rijden. Werknemers op deze gebieden zijn wettelijk niet gedefinieerd als ‘werknemers’. In plaats daarvan werken ze op basis van contracten of runnen ze hun eigen bedrijf als zelfstandige.
Voor sommige mensen is de stijging van het gecontracteerde werk geen verrassing. We zijn het afgelopen decennium bezig geweest met het herstellen van een recessie, dus ons personeelsbestand is groter dan tien jaar geleden. En natuurlijk is er internet. Het internet heeft het supergemakkelijk gemaakt om gecontracteerd werk op te sporen (vooral werk op korte termijn), en de opkomst van internetinhoud, zoals YouTube-video’s (of het artikel dat je nu leest), heeft een vraag gecreëerd naar schrijvers, creatievelingen, webontwerpers en programmeurs.
Maar de impact van internet is erin geslaagd verder te gaan dan beroepen zoals schrijven of thuisreparatie. Het wordt uitgebreid naar banen met een traditioneel laag inkomen met een lage toetredingsdrempel, zoals rijden met bezorging of taxi’s.
En dat is echt wat de gig-economie definieert: de opkomst van bedrijven zoals Uber, Lyft, BiteSquad en Instacart die aannemers gebruiken om mensen te rijden, eten te bezorgen en boodschappen te doen. Deze bedrijven hebben een revolutie teweeggebracht in banen met een laag inkomen, daarom praten mensen er zo vaak over. Ze geven ons ook een glimp van hoe de gig-economie van invloed kan zijn op banen in de toekomst, ervan uitgaande dat andere industrieën zouden kunnen overschakelen naar contractgebaseerde werkgelegenheid.
De gig-economie is een reddingslijn voor sommige gezinnen
Contractwerk heeft zijn voordelen. U kunt figuurlijk “uw eigen baas zijn”, volgens uw schema werken of een bedrijf opbouwen op basis van uw handelservaring. Je kunt contractwerk zelfs inzetten als bijbaan in moeilijke tijden of als je het druk hebt met naar school gaan.
Sommige (maar niet alle) van deze voordelen worden overgedragen naar de gecontracteerde banen van Uber of Instacart, die hebben bijgedragen aan de uitbreiding van het Amerikaanse personeelsbestand en het bieden van economische zekerheid aan sommige Amerikaanse gezinnen.
Optredens zoals autorijden voor Uber zijn geweldig voor mensen die geen traditionele voltijdbaan kunnen vinden vanwege onervarenheid, gebrek aan opleiding of een handicap. Ze zijn ook geweldig voor mensen die een flexibele bijbaan of een tijdelijke fulltime baan nodig hebben, omdat je zo veel of zo weinig kunt werken als je wilt.
Dit is de belangrijkste reden waarom mensen zo vaak over de kluseconomie praten. Contractarbeid met een lage toetredingsdrempel is nuttig voor gezinnen met een laag inkomen, en het heeft geholpen om het personeelsbestand uit te breiden op een manier die traditionele werkgelegenheid niet kan.
Natuurlijk is de gig-economie niet perfect
De gig-economie is nuttig voor sommige gezinnen, maar het heeft veel pers gekregen vanwege zijn gebreken.
Nogmaals, de grootste kracht van Uber, Lyft en Instacart is dat het flexibele banen met een laag inkomen zijn met een lage toetredingsdrempel. Maar dat kan ook als een fout worden gezien. Onafhankelijke contractanten hebben niet de rechten van volwaardige werknemers, wat betekent dat de 15,8 miljoen Amerikanen die fulltime een “optreden” doen niet gegarandeerd zijn van een federaal minimumloon of een door de werkgever verstrekte ziektekostenverzekering. Ze moeten ook de totale kosten van loonheffingen voor sociale zekerheid en Medicare betalen. Wetten die bedoeld zijn om werknemers met een laag inkomen te beschermen, zijn alleen van toepassing op banen, niet op optredens waarbij je technisch “voor jezelf werkt”, zelfs als je alleen maar voor Uber rijdt.
Dat maakt niet uit als je in een vak werkt zoals de bouw of freelanceschrijven, waar de vaardigheden die je ontwikkelt tijdens het werken kunnen leiden tot betere kansen en financiële zekerheid. Maar het is een groot probleem als je fulltime werkt bij een optreden met een laag inkomen zoals Uber, dat geen kansen biedt voor opwaartse mobiliteit. Het is begrijpelijk dat sommige mensen vastlopen in deze banen en zich na verloop van tijd uitgebuit gaan voelen.
Dit is niet de enkel en alleen probleem dat mensen hebben met de kluseconomie, maar het is een veelgehoorde klacht die de woorden ‘kluseconomie’ steeds in het nieuws drukt. En natuurlijk is er geen gemakkelijke oplossing. Moderne taxi- en bezorgdiensten zijn voor hun succes afhankelijk van gecontracteerd werk, en sommige mensen werken graag in het systeem zoals het is.
Al met al worden de woorden “kluseconomie” gebruikt om een algemene stijging van het contractarbeid te beschrijven, met een bijzondere focus op nieuwe banen met een laag inkomen, zoals rijden voor Uber of boodschappen doen voor Instacart. Deze nieuwe banen (en de kluseconomie als geheel) worden vaak geprezen omdat ze als een financiële reddingslijn fungeren, maar ze worden ook routinematig bekritiseerd omdat ze uitbuitend zijn.
