Aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit (ADHD) is een chronische aandoening die van invloed is op de emoties, het gedrag en het vermogen van een individu om nieuwe dingen te leren. Het treft vooral kinderen, maar kan ook bij volwassenen voorkomen.
De effecten van ADHD kunnen van persoon tot persoon verschillen. Om de diagnose ADHD te krijgen, moeten de symptomen een impact hebben op uw dagelijks leven. Dit is wat u moet weten over de verschillende soorten ADHD en hoe ze worden gediagnosticeerd en behandeld.
Soorten ADHD
ADHD is onderverdeeld in drie hoofdtypen:
- onoplettend type
- hyperactief-impulsief type
- combinatietype:
Elk type ADHD is gekoppeld aan een of meer kenmerken. ADHD wordt gekenmerkt door onoplettendheid en hyperactief-impulsief gedrag.
Dit gedrag komt vaak op de volgende manieren voor:
- Onoplettendheid: afgeleid raken, slechte concentratie en organisatorische vaardigheden hebben
- Hyperactiviteit: lijkt nooit te vertragen, praten en friemelen, moeilijkheden om bij de taak te blijven
- impulsiviteit: onderbreken, risico’s nemen
Iedereen is anders, dus het komt vaak voor dat twee mensen dezelfde symptomen op verschillende manieren ervaren. Deze gedragingen zijn bijvoorbeeld vaak verschillend bij jongens en meisjes. Jongens kunnen worden gezien als meer hyperactief en meisjes kunnen stilletjes onoplettend zijn.
De symptomen die u ervaart, bepalen welk type ADHD u heeft.
onoplettend type
Als u dit type ADHD heeft, kunt u meer symptomen van onoplettendheid ervaren dan die van impulsiviteit en hyperactiviteit. U kunt soms worstelen met impulsbeheersing of hyperactiviteit. Maar dit zijn niet de belangrijkste kenmerken van onoplettende ADHD.
Mensen die onoplettend gedrag ervaren vaak:
- details missen en snel worden afgeleid
- verveel je snel
- moeite hebben met focussen op een enkele taak
- moeite hebben met het ordenen van gedachten en het leren van nieuwe informatie
- potloden, papieren of andere items kwijtraken die nodig zijn om een taak te voltooien
- lijkt niet te luisteren
- langzaam bewegen en eruit zien alsof ze aan het dagdromen zijn
- informatie langzamer en minder nauwkeurig verwerken dan anderen
- moeite hebben met het volgen van aanwijzingen
Meer meisjes worden gediagnosticeerd met onoplettend type ADHD dan jongens.
Hyperactief-impulsief type
Dit type ADHD wordt gekenmerkt door symptomen van impulsiviteit en hyperactiviteit. Mensen met dit type kunnen tekenen van onoplettendheid vertonen, maar het is niet zo duidelijk als de andere symptomen.
Mensen die vaak impulsief of hyperactief zijn:
- kronkelen, friemelen of rusteloos voelen
- moeite hebben met stilzitten
- praat constant
- voorwerpen aanraken en ermee spelen, zelfs wanneer ze niet geschikt zijn voor de taak die voorhanden is
- moeite hebben met rustige activiteiten
- zijn constant “onderweg”
- zijn ongeduldig
- handelen voor je beurt en niet nadenken over de gevolgen van acties
- flappen antwoorden en ongepaste opmerkingen eruit
Kinderen met hyperactief-impulsief type ADHD kunnen een verstoring zijn in de klas. Ze kunnen het leren moeilijker maken voor zichzelf en andere studenten.
Meer jongens worden gediagnosticeerd met het hyperactief-impulsieve type dan meisjes.
Gecombineerd type:
Als u het combinatietype heeft, betekent dit dat uw symptomen niet uitsluitend onder de onoplettendheid of hyperactief-impulsief gedrag vallen. In plaats daarvan wordt een combinatie van symptomen uit beide categorieën getoond.
De meeste mensen, met of zonder ADHD, ervaren een zekere mate van onoplettend of impulsief gedrag. Maar het is ernstiger bij mensen met ADHD. Het gedrag komt vaker voor en verstoort uw functioneren thuis, op school, op het werk en in sociale situaties.
De meeste kinderen hebben een combinatietype ADHD, volgens de
Symptomen kunnen in de loop van de tijd veranderen, dus het type ADHD dat u heeft, kan ook veranderen. ADHD kan een levenslange uitdaging zijn. Maar medicatie en andere behandelingen kunnen uw kwaliteit van leven helpen verbeteren.
Oorzaken
De exacte oorzaak van ADHD is niet bekend. Hoewel sommigen hebben gespeculeerd dat ADHD ontstaat als reactie op factoren zoals het eten van te veel suiker, te veel tv kijken of leven in een chaotische omgeving, heeft onderzoek geen bewijs gevonden om deze beweringen te ondersteunen.
Er wordt eerder gedacht dat genetica een rol speelt bij de ontwikkeling van ADHD. Andere factoren waar onderzoekers naar kijken, zijn onder meer:
- hersenbeschadiging
- blootstelling aan gifstoffen, zoals lood, tijdens de zwangerschap of vanaf jonge leeftijd
- alcohol- of tabaksgebruik tijdens de zwangerschap
- vroeggeboorte of laag geboortegewicht
Hoewel er veel is over de oorzaken van ADHD dat nog steeds onbekend is.
Wie wordt getroffen?
ADHD kan iedereen treffen, maar het is
Symptomen van ADHD beginnen meestal op jonge leeftijd op te duiken, tussen de leeftijden in
Hoewel ADHD ook bij volwassenen voorkomt. Een geschatte
Hoe wordt het gediagnosticeerd?
Er is geen eenvoudige test die ADHD kan diagnosticeren. Kinderen vertonen meestal symptomen vóór de leeftijd van 7 jaar. Maar ADHD deelt symptomen met andere stoornissen. Uw arts kan eerst proberen aandoeningen zoals depressie, angst en bepaalde slaapproblemen uit te sluiten voordat hij een diagnose stelt.
De Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-5) wordt in de Verenigde Staten gebruikt om kinderen en volwassenen met ADHD te diagnosticeren. Het omvat een gedetailleerde diagnostische evaluatie van gedrag.
Een persoon moet ten minste zes van de negen belangrijkste symptomen voor een specifiek type ADHD vertonen. Om de diagnose combinatie ADHD te krijgen, moet u minimaal zes symptomen van onoplettendheid en hyperactief-impulsief gedrag vertonen. Het gedrag moet minimaal 6 maanden aanwezig zijn en storend zijn voor het dagelijks leven.
Naast het patroon van onoplettendheid, hyperactiviteit-impulsiviteit of beide, stelt de DSM-5 dat om te worden gediagnosticeerd, de symptomen van een persoon vóór de leeftijd van 12 jaar moeten worden getoond. Ze moeten ook in meer dan één setting aanwezig zijn, zoals zowel op school als thuis.
Symptomen moeten ook interfereren met het dagelijks leven. En deze symptomen kunnen niet worden verklaard door een andere psychische stoornis.
Een eerste diagnose kan één type ADHD aan het licht brengen. Maar de symptomen kunnen in de loop van de tijd veranderen. Dit is belangrijke informatie voor volwassenen, die mogelijk opnieuw moeten worden beoordeeld.
Behandeling
Nadat u bent gediagnosticeerd, zijn er een aantal behandelingsopties beschikbaar. Het primaire doel van de behandeling is het beheersen van ADHD-symptomen en het bevorderen van positief gedrag.
Therapie
Uw arts kan gedragstherapie aanbevelen voordat u met medicijnen begint. Therapie kan mensen met ADHD helpen ongepast gedrag te vervangen door nieuw gedrag. Of help ze manieren te vinden om gevoelens te uiten.
Ouders kunnen ook een gedragstraining krijgen. Dit kan hen helpen het gedrag van hun kind te beheersen. Het kan hen ook helpen nieuwe vaardigheden te leren om met de stoornis om te gaan.
Kinderen onder de 6 jaar beginnen meestal met gedragstherapie en geen medicijnen. Kinderen van 6 jaar en ouder kunnen het meest profiteren van een combinatie van gedragstherapie en medicijnen.
Andere therapeutische opties, zoals cognitieve gedragstherapie, gezins- of huwelijkstherapie, ontmoeting met een ADHD-coach of het proberen van interventies voor klasbeheer, kunnen ook nuttig zijn voor volwassenen of kinderen met ADHD.
Steungroepen kunnen ook emotionele genezing bieden aan zowel mensen met ADHD als hun dierbaren.
medicatie
Medicijnen zijn beschikbaar om hyperactiviteit en impulsiviteit te verminderen en het vermogen om te focussen, werken en leren te verbeteren, evenals fysieke coördinatie.
Er zijn twee soorten ADHD-medicatie: stimulerende en niet-stimulerende middelen.
Stimulerende middelen zijn de meest voorgeschreven ADHD-medicijnen. Ze werken snel door de productie van chemicaliën in de hersenen te verhogen die helpen bij het denken en de aandacht. Tussen
Hoewel stimulerende middelen bijwerkingen hebben, zoals:
- angst of prikkelbaarheid
- verminderde eetlust
- hoofdpijn
- verhoogde bloeddruk
- slaapproblemen
- buikpijn
- tics
Sommige niet-stimulerende medicijnen zijn ook beschikbaar voor de behandeling van ADHD. Deze kunnen ook worden gebruikt om de focus, aandacht en impulsiviteit te verbeteren. Maar ze werken niet zo snel als stimulerende middelen.
Niet-stimulerende middelen zijn een goede optie voor diegenen die geen verbeteringen zien of negatieve bijwerkingen ondervinden van stimulerende middelen.
Volwassenen met ADHD hebben vaak baat bij dezelfde behandelingen als oudere kinderen.
Het is belangrijk om nauw samen te werken met uw arts om de beste behandeling of combinatie van behandelingen en de juiste dosering te bepalen om uw ADHD te helpen.
Kan het worden voorkomen?
ADHD is niet te voorkomen. Om het risico op ADHD bij kinderen te verminderen, moeten aanstaande moeders gezonde gewoonten aanleren en roken of middelenmisbruik tijdens de zwangerschap vermijden. Het wordt ook aanbevolen om gifstoffen zoals lood te vermijden.
Maar zelfs dan kan de baby op een gegeven moment nog steeds ADHD ontwikkelen.
De meeste kinderen bij wie de stoornis is vastgesteld, hebben geen significante symptomen meer tegen de tijd dat ze halverwege de twintig zijn. Maar ADHD is voor veel mensen een levenslange aandoening.
Mogelijk kunt u ADHD onder controle krijgen met therapeutische opties, medicatie of beide. Maar de behandeling is geen one-size-fits-all benadering. Het is belangrijk om met uw arts samen te werken als u denkt dat uw behandelplan u niet helpt.
