In Siberië jagen de zoetwaterzoogdieren vakkundig op amfipoden ter grootte van een macaroni
Een Baikal-zegel (Pusa sibirica) trekt uit op het bevroren oppervlak van het Russische Baikalmeer. De zeehonden zijn onlangs waargenomen tijdens het jagen op de endemische vlokreeften van het meer.
Baikal-zeehonden zijn fans van hapklare porties, en deze voedingsgril kan de reden zijn waarom de zeehonden het goed doen.
Gevonden in het immense Baikalmeer in Rusland, verslinden de Siberische zoogdieren kleine zeeschaaldieren, waarschijnlijk met behulp van kamachtige tanden op een manier die lijkt op hoe baleinwalvissen zich voeden, vindt een nieuwe studie.
Het onderzoek suggereert dat Baikal-zeehonden (Pusa sibirica) gebruik een combinatie van speciale tanden, snelheid en vaardigheid om tientallen centimeter lange beestjes op te slokken die amphipoden worden genoemd op een enkele duik, rapporteren wetenschappers 16 november in de Proceedings of the National Academy of Sciences.
Meestal eten zeehonden vis en weekdieren, hoewel sommige zuidelijke zeehonden, zoals crabeater zeehonden (Lobodon carcinophaga), zijn geslepen eters van krill, een ander soort kleine kreeftachtigen. Voor de Baikal-zeehonden kunnen de jacht op vlokreeften grote voordelen hebben. De schaaldieren “zijn zeer voorspelbaar”, zegt zeebioloog Yuuki Watanabe van het National Institute of Polar Research in Tokio. “Ze vormen grote aggregaties en komen ’s nachts naar de oppervlakte.”
Door zo’n betrouwbare voedselbron laag in de voedselketen te exploiteren, zegt Watanabe, kunnen Baikal-zeehonden veerkrachtiger zijn dan andere zeehonden tegen door mensen veroorzaakte milieu-invloeden zoals opwarmingstemperaturen (SN: 5/1/17).
Maar liefst 115.000 P. sibirica zeehonden bevolken het Baikalmeer en de soort wordt door de Internationale Unie voor het behoud van de natuur vermeld als “minst zorgwekkend”. Dit komt veel meer voor dan zeehonden in vergelijkbare habitats in meren – zoals de ringelrobben van het Ladogameer in het noordwesten van Rusland en het Saimaameer in Finland, die samen een paar duizend tellen.
Watanabe heeft Baikal-zeehonden sinds 2003 bestudeerd. Destijds had hij bewijs van dieptemeetinstrumenten die op de zeehonden waren gemonteerd, waaruit bleek dat ze hun duikdiepten betrouwbaar verlegden gedurende de nacht, wat suggereert dat de dieren een bepaalde voedselbron zouden kunnen volgen.
En uit eerdere gegevens over de maaginhoud van zeehonden was gebleken dat de dieren op zijn minst af en toe vlokreeftjes aten, die dagelijks migreren van de diepten naar de ondiepten en weer terug. Dus in juni 2018 keerde Watanabe terug naar het Baikalmeer, ’s werelds grootste en oudste zoetwatermeer, om te zien of hij direct bewijs kon verzamelen dat de zeehonden zich voedden met zwermen vlokreeften.
Watanabe en collega’s vingen acht zeehonden en bevestigden camera’s en versnellingsmeters op hun rug, die vastlegden wat de zeehonden aten, hoe snel ze zwommen en hun duikdiepten. Het team ontdekte dat de zeehonden tijdens hun nachtduiken snel individuele vlokreeften ophaalden, wel 154 in één afdaling en elke 2,5 seconden een vlokreeftje vingen.
Naar schatting maken de zeehonden op één dag duizenden vangsten. Al die snacks kloppen. Op basis van de schattingen van Watanabe en collega’s, krijgen Baikal-zeehonden mogelijk ongeveer 20 procent van hun dagelijkse caloriebehoefte alleen uit vlokreeften.
Toen Watanabe schedels van Baikal-zeehonden in museumcollecties onderzocht en de schedels vergeleek met die van andere zeehonden, zag hij dat de wangtanden van de Baikal-dieren gevouwen randen hebben die de tanden een kamachtige vorm geven met langere, meer ontwikkelde tanden dan welke andere noordelijke zeehondensoorten dan ook. . Baikal-zeehonden gebruiken deze tanden misschien om hun planktonprijs efficiënt uit het meer te zeven en overtollig water bij elke slok te verdrijven, zeggen de onderzoekers.
Mia Wege, een zee-ecoloog aan de Universiteit van Pretoria in Zuid-Afrika, was verrast dat zo’n kleine prooi een belangrijk onderdeel zou kunnen uitmaken van het dieet van een zeehond.
De grootte van de zoetwater-vlokreeftjes die Baikal-zeehonden eten, zegt ze, “is veel kleiner dan andere soorten krill of vlokreeftjes die door zeehonden worden geconsumeerd.” Dat is echter logisch, want de Siberische zeehonden behoren zelf tot de kleinste zeehondensoorten, met lichamen die op minder brandstof kunnen draaien, zegt Wege.
In de toekomst wil Watanabe voerexperimenten uitvoeren om te bevestigen hoe de zeehonden hun kamachtige chompers gebruiken. Hij wil ook het winterdieet van de dieren bestuderen, aangezien hij denkt dat vlokreeften zich verzamelen onder het winterijs van het meer, wat mogelijk een betrouwbaar, dicht feestmaal vormt voor hongerige zeehonden. Bepalen hoe de seizoensgebonden ijsbedekking de voedselbronnen van de zeehonden beïnvloedt, wordt steeds belangrijker, zegt Watanabe, aangezien het winterijs op het meer afneemt als gevolg van klimaatverandering.
