Een aanval wordt veroorzaakt door een abnormale verandering in de elektrische activiteit van de hersenen. Als u herhaalde aanvallen heeft, wordt dit epilepsie genoemd.
Er wordt geschat dat
Er zijn veel mogelijke oorzaken en soorten aanvallen. Een myoclonische aanval is een type gegeneraliseerde aanval, wat betekent dat het zich aan beide zijden van de hersenen voordoet. Het veroorzaakt spiertrekkingen die vaak 1 of 2 seconden duren.
Lees verder voor meer informatie over myoclonische aanvallen. We zullen de symptomen, oorzaken en behandeling behandelen, samen met de verschillende soorten myoclonische epilepsie.
Wat is een myoclonische aanval?
Een myoclonische aanval treedt op wanneer uw spieren plotseling samentrekken, waardoor snelle spiertrekkingen ontstaan. Het treft meestal één kant van het lichaam en omvat de nek, schouders en bovenarmen. Het kan ook het hele lichaam aantasten.
Een myoclonische aanval kan zo kort zijn dat het wordt aangezien voor:
- onhandigheid
- tics
- nervositeit
Soms kunnen binnen korte tijd meerdere myoclonische aanvallen optreden.
Symptomen van myoclonische aanvallen
Veel voorkomende symptomen van myoclonische aanvallen zijn onder meer:
- snel schokken, vaak na het wakker worden
- ritmische bewegingen
- gevoel van een elektrische schok
- ongebruikelijke onhandigheid
Soms kunnen myoclonische aanvallen samenklonteren, wat leidt tot meerdere korte schokken op rij.
Wat zijn myoclonische atonische aanvallen?
Een atonische aanval veroorzaakt een plotseling verlies van spierspanning. Dit kan leiden tot een val, ook wel een valaanval genoemd.
Als dit gebeurt met een myoclonische aanval, wordt dit een myoclonische atonische aanval genoemd. Het veroorzaakt spiertrekkingen, gevolgd door spierzwakte.
Wat is myoclonische astatische epilepsie?
Myoclonische astatische epilepsie, of Doose-syndroom, wordt gekenmerkt door herhaalde myoclonische-atonische aanvallen. Het kan ook afwezigheid of gegeneraliseerde tonisch-clonische (GTC) aanvallen veroorzaken.
Deze aandoening verschijnt in de kindertijd. Het is vrij zeldzaam en treft 1 of 2 op de 100 kinderen met epilepsie.
Myoclonische aanvallen versus tonisch-clonische aanvallen
Tijdens een myoclonische aanval kunnen sommige of al uw spieren trillen. U zult waarschijnlijk ook bij bewustzijn blijven.
Dit is anders dan een tonisch-clonische aanval, voorheen een ‘grand mal’-aanval genoemd, die twee fasen omvat.
Tijdens de tonische fase verlies je het bewustzijn en wordt je hele lichaam stijf. De aanval vordert naar het clonische stadium, waar je lichaam schokt en schudt.
Tonisch-clonische aanvallen kunnen enkele minuten of langer duren. Je zult je niet herinneren wat er tijdens de aanval is gebeurd.
Myoclonische aanvallen veroorzaakt
Mogelijke oorzaken van myoclonische aanvallen zijn onder meer:
- abnormale hersenontwikkeling
- genetische mutaties
- hersentumor
- herseninfectie
- beroerte
- hoofd wond
- gebrek aan zuurstof naar de hersenen
In veel gevallen is de oorzaak van myoclonische aanvallen onbekend.
Wie loopt risico op myoclonische aanvallen?
Sommige factoren kunnen het risico op myoclonische aanvallen verhogen. Waaronder:
- familiegeschiedenis van epilepsie
- persoonlijke geschiedenis van aanvallen
- jonge leeftijd
- vrouwelijk zijn (voor juveniele myoclonische epilepsie)
- beroerte
- activiteiten die hersenletsel kunnen veroorzaken
- geboren worden met hersenafwijkingen
Myoclonische aanvallen bij kinderen
Juveniele myoclonische aanvallen zijn myoclonische aanvallen die beginnen in de adolescentie. Over het algemeen verschijnen ze tussen de 12 en 18 jaar, maar ze kunnen ergens tussen de 5 en 34 beginnen.
Als de aanvallen zich herhalen, wordt dit juveniele myoclonische epilepsie (JME) genoemd. JME kan ook GTC-aanvallen en absentie-aanvallen veroorzaken, samen met myoclonische aanvallen. JME beïnvloedt
De aandoening kan worden geërfd. In andere gevallen is de oorzaak onbekend.
Myoclonische epilepsiestoornissen
Myoclonische epilepsiestoornissen veroorzaken myoclonische aanvallen, samen met andere symptomen. Waaronder:
Progressieve myoclonische epilepsie
Progressieve myoclonische epilepsie (PME) is een groep zeldzame aandoeningen, in plaats van een enkele aandoening. Ze veroorzaken myoclonische aanvallen en andere soorten aanvallen, vaak GTC-aanvallen.
Voorbeelden van PME-stoornissen zijn:
- Ziekte van Lundborg
- ziekte van Lafora
- sialidose
- neuronale ceroid lipofuscinoses
PME’s kunnen op elke leeftijd voorkomen, maar ze beginnen vaak in de late kindertijd of adolescentie. Ze worden ‘progressief’ genoemd omdat ze na verloop van tijd erger worden.
Lennox-Gastaut-syndroom
Het Lennox-Gastaut-syndroom verschijnt vaak tussen de leeftijd van 2 en 6. Het veroorzaakt myoclonische aanvallen en andere aanvallen, waaronder:
- atonische aanvallen
- tonische aanvallen
- GTC-aanvallen
- afwezigheidsaanvallen
Dit syndroom is zeldzaam. Het treft vaak kinderen met hersenbeschadiging als gevolg van trauma of problemen met de hersenontwikkeling en andere neurologische aandoeningen.
Wat te doen als u of iemand anders een myoclonische aanval heeft?
Als u denkt dat u een myoclonische aanval heeft, stop dan met wat u aan het doen bent. Vermijd bewegen tijdens de aanval.
Als iemand anders een myoclonische aanval heeft, zorg er dan voor dat ze niet gewond raken. Maak het gebied vrij en blijf bij hen totdat de aanval is voltooid.
Onthoud dat myoclonische aanvallen van korte duur zijn. Ze duren vaak een paar seconden. Focus op veilig blijven en het verminderen van het risico op letsel.
Wanneer naar een dokter gaan?
Als er al epilepsie bij u is vastgesteld, ga dan door met uw arts te bezoeken. Dit zal hen helpen uw voortgang te volgen en uw behandeling indien nodig aan te passen.
Raadpleeg uw arts als u denkt dat u myoclonische aanvallen heeft. Zoek ook medische hulp als u:
- spiertrekkingen of spiertrekkingen
- ongebruikelijke onhandigheid
- een aanval voor de eerste keer
- een lange aanval
- een verwonding tijdens een aanval
Medisch noodgeval
Bel 911 of ga naar de dichtstbijzijnde eerste hulp als iemand:
- heeft een eerste aanval
- een aanval heeft die langer dan 5 minuten duurt
- heeft meerdere aanvallen in korte tijd
- bewusteloos raakt tijdens een aanval
- heeft moeite met ademhalen of wakker worden na de aanval
- is zwanger en krijgt een aanval
- een chronische aandoening heeft, zoals een hartaandoening, samen met een aanval
- raakt gewond tijdens de aanval
Behandeling van myoclonische aanvallen
De behandeling van myoclonische aanvallen is vergelijkbaar met de behandeling van andere aanvallen. Uw exacte behandeling hangt af van verschillende factoren, waaronder:
- je leeftijd
- hoe vaak heeft u epileptische aanvallen?
- de ernst van uw aanvallen
- je algehele gezondheid
Opties zijn onder meer:
Anti-epilepsie medicijnen
Anti-epilepsie medicijnen (AED) worden gebruikt om aanvallen te voorkomen. Sommige medicijnen voor epileptische aanvallen die worden gebruikt voor myoclonische aanvallen zijn onder meer:
- valproïnezuur
- levetiracetam
- zonisamide
- benzodiazepinen
AED’s kunnen bijwerkingen veroorzaken. Mogelijk moet u verschillende medicijnen en doses proberen om de beste optie te bepalen.
Veranderingen in levensstijl
Sommige veranderingen in levensstijl kunnen helpen bij het voorkomen van uw aanvalstriggers. Voorbeelden zijn:
- genoeg slaap krijgen
- flikkerende lichten vermijden
- stressmanagement oefenen
- het vermijden of beperken van alcohol
- regelmatig maaltijden eten
Chirurgie
Als AED’s uw aanvallen niet onder controle krijgen, moet u mogelijk geopereerd worden, maar dit gebeurt alleen in zeer zeldzame gevallen. Dit omvat het verwijderen van een deel van uw hersenen waar de aanvallen plaatsvinden.
U kunt ook geopereerd worden als het deel waar uw aanvallen plaatsvinden zonder grote risico’s kan worden verwijderd.
Behandeling van juveniele myoclonische epilepsie
De JME-behandeling omvat anti-epilepsiemedicijnen. Meestal is valproïnezuur de meest effectieve optie. Het kan alle soorten aanvallen behandelen die optreden bij JME.
Andere medicijnen die voor JME worden gebruikt, zijn onder meer:
- levetiracetam
- lamotrigine
- topiramaat
- zonisamide
Geneesmiddelen tegen epilepsie kunnen alleen of in combinatie met nervus vagus stimulatie worden gebruikt.
Hoe worden myoclonische aanvallen gediagnosticeerd?
Om te bepalen of u myoclonische aanvallen heeft, zal uw arts het volgende evalueren:
- Medische geschiedenis. Ze zullen vragen stellen over uw symptomen en wat u aan het doen was toen de aanval begon.
- Familiegeschiedenis. Aangezien epilepsie genetisch kan zijn, zal uw arts uw familiegeschiedenis willen weten.
- Elektro-encefalogram. Een elektro-encefalogram (EEG) volgt de elektrische activiteit van de hersenen.
- Beeldvormingstests. Beeldvormingstests, zoals een MRI- of CT-scan, maken beelden van uw hersenen. Ze kunnen tumoren of structurele problemen vertonen, wat uw arts kan helpen bij het diagnosticeren van uw symptomen.
- Bloedtesten. Uw arts kan bloedonderzoeken laten uitvoeren om andere mogelijke aandoeningen uit te sluiten. Ze kunnen controleren op markers zoals abnormale elektrolytniveaus of tekenen van infectie.
- Lumbaalpunctie. Een ruggenprik kan worden gebruikt om te controleren op infecties.
Outlook voor myoclonische epilepsie
De vooruitzichten voor myoclonische epilepsie variëren.
In de meeste gevallen kunnen anti-epilepsiemedicijnen een langetermijnbehandeling bieden. Mogelijk moet u de medicatie voor de rest van uw leven gebruiken. Maar als uw aanvallen verdwijnen, kunt u mogelijk stoppen met het innemen van medicijnen.
Dit zijn de vooruitzichten voor specifieke epilepsie:
-
Juveniele myoclonische epilepsie. Ongeveer 60 procent van de mensen met JME bereikt langdurige afwezigheid van aanvallen met anti-epileptica. Ongeveer
15 tot 30 procent van de mensen met JME kan stoppen met het innemen van medicatie zonder extra aanvallen te krijgen. - Myoclonische astatische epilepsie. Bij ongeveer 50 procent van de kinderen met myoclonische astatische epilepsie kunnen AED’s aanvallen beheersen. Ze zullen echter waarschijnlijk leerproblemen ontwikkelen die mild tot ernstig kunnen zijn, afhankelijk van hoe moeilijk de epilepsie te behandelen is.
- Progressieve myoclonische epilepsie. Afhankelijk van de specifieke aandoening kunnen PME’s na verloop van tijd invaliditeit veroorzaken. In andere gevallen kunnen mensen met PME’s mogelijk een onafhankelijke levensstijl leiden.
Afhaal
Een myoclonische aanval veroorzaakt spiertrekkingen, meestal na het ontwaken. Het duurt meestal een paar seconden, dus het blijft vaak onopgemerkt.
Myoclonische epilepsie kan erfelijk zijn. Maar vaak is de specifieke oorzaak onbekend.
Raadpleeg een arts als u denkt dat u myoclonische aanvallen heeft of als u voor het eerst een aanval krijgt. Ze kunnen een behandelplan aanbevelen op basis van uw symptomen.
